Waarom doet het nog zo veel pijn (12-11-2009)

Vandaag 20.50 een jaar geleden is mijn moeder overleden.

Op de dag van haar begravenis heb ik onder staande gedicht op gedragen.

Nu 1 jaar later ben ik in de storm naar zwolle gerden, daar samen met 2 kinderen de oudste zat op school naar het geraf gegaan.

Nurah zag de foto van oma en de hele tijd haar handje uit strekken.

Heb haar verteld dat dat de foto van oma is.

ze zegt steeds braaf ja, ja, ja en wilde maar naar de foto, daarna ging ze met haar hand over de foto.

Het doet zo verdomt veel pijn, dat ze er niet meer is. Er zijn zo van die dagen dat ik niet weet hoe ik ze door moet komen, omdat ik zo weet dat ze zo kon genieten van mijn kinderen. Wat had ze genoten om te zien hoe haar jongste klein dochter te zien lopen.

Deze hele week voel ik met al verschrikkelijk en wil me het liefst terug trekken in het kleinste en donkerste hoekje van de wereld. Ik kan niet tegen de pijn van het gemis, heb het idee dat het iedere dag erger wordt.

Ik blijf zoveel mogelijk aan het werk, wil niet zitten want ik wil niet nadenken ik wil niet voelen wat ik voel in mijn hele lichaam.

Mam waarom kon je de strijd niet meer aan, waarom konden de dokters je niet beter krijgen, waarom moest je zo allergischi reageren op de medicijnen. Waarom konden ze niet helpen om langer te leven. Ja je hebt ruim 6 jaar hard gevochten tegen die klote ziekte, maar ik wilde je niet kwijt. Ik wil je bij me hebben, ik wil van je kunnen genieten, maar dat kan niet meer. Ik moet het zonder je doen en ik heb echt van die dagen en zeker de laatste maand dat ik niet weet hoe. Kon ik nog maar eens die lekker dikke armen om me heen voelen als ik het even niet meer weet, maar niks van dat alles.

Daarin tegen heb ik tot augustus je man kunnen opvangen en begleiden met zijn verdriet, en nu...

nu moet ik mijn  verdriet verwerken, maar ik kan het niet, ik wil je niet kwijt raken. Ik wil je bij me hebben voor eeuwig en altijd.

Mam je bent mijn Kanjer en we houden van je ook al ben je een mooie ster.

Zoals Leila zegt mijn oma is een roze ster want van roze daat hou je van en verder kan ik niet praten anders moet ik huilen.

SNIK SNIK SNIK