Heimwee...........

mijn mannetje en ik hadden twee jaar geleden bedacht dat we wel in duitsland konden gaan wonen, gezien de prijzen en de luxe woningen daar, leek het inderdaad goed te passen bij ons leven, we hebben immers 4 paarden aan huis staan. de boerderij waar we in woonde was aan groot onderhoudt toe en besloten deze te verkopen, al snel vonden we werkelijk waar een prachtige royale woning met drie hectaren weide voor onze viervoeters en gingen we vol vertrouwen de grote stap aan.

de recessie hakt erin, het werk wat er was is inmiddels allemaal uitgesteld dus sib zit in duitsland veel thuis, en om te werken moet hij dan naar nederland, wat inhoudt dat ik getrouwd met iemand die op zondag het vlees snijdt, dus zit ik met mijn drie nog thuiswonende kinderen alleen, in een land waar ik de taal nog niet zo machtig ben, maar omdat me kids het heel fijn vinden hier, zette ik me over die teleurstelling heen, en hou voor ogen, na regen komt zonneschijn.

wil het geval dat mijn invalide zus, rolstoelafhankelijk en twee prachtige pubber dochters, na een operatie aan haar heup, nog invalider werdt dan ze al was, ze heeft de afgelopen jaren 9 x in het ziekenhuis gelegen, en haar toekomst is vande week bepaald, 1 uur in de rolstoel 2 uur in bed.....!! dit is emotioneel gezien een ontzettende klap, en ze zal binnenkort ook moeten worden opgenomen om zover mogelijk te revalideren, houdt in dat ik de meiden niet kan opvangen, omdat ik twee uren rijden weg zit, en mijn eigen kids ook naar school moeten, daarbij de beestenboel niet alleen kan laten, dit gegeven is wel slikken en ik dacht bij mezelf verdorie wat doe ik hier, ik moet terug gewoon om er voor haar en mijn nichtjes te kunnen zijn, dan gaat het ook met mijn schoonmoeder niet zo goed de afgelopen tijd, haar bloeddruk is gevaarlijk hoog, en ik zit dan wederom 2 uur rijden bij haar vandaan, en kan haar niet eens tot steun zijn, wat ik graag wil wat ben erg wijs met haar.

dus eenzaamheid slaat toe, gevolgd door frustratie WAT DOE IK IN MIJN GOUDEN KOOI..

En daar kwam mijn mannetje met de tranen over zijn wangen, ik trek dit niet, ik mis jou, ik zie je ongelukkig zijn, ik zie het leven hier niet zitten, wij zijn veel te veel familiemens om er zover van weg te zitten, dus zaten we beide met de tranen op het randje van het bed...

we gaan de boel verkopen hier, en we gaan terug naar onze familie, NEDERLAND heb ik geen dag gemist omdat het beleidt vreselijk is daar, en ze wel eens sommige voorbeelden uit dit land mogen overnemen o.a respect voor oudere en leerkrachten.. en de blauwe petten, maar een leven in een villa en iedere dag de mensen missen waar we zo van houden en die we zo missen, onze familie en vrienden dat is niks waard.

Ik zie er ontzettend tegen op weer de onzekerheid verkopen we de woning wel, komen we niet in de schulden, ik moet over 19 weken bevallen van ons kindje, en onze kleine reus is al niet echt een mollige baby, dus het braken wat vermoedelijk van de stress komt, moet een keer op houden, al weet ik dat de kleine wel voldoende tot zich neemt, maar toch de stress is niet goed voor de ontwikkeling van onze kleine reus...

eerst dinsdag maar is naar het ziekenhuis om te kijken of het daar allemaal in verhouding is, een blog voor en waarom dat onderzoek komt later als we zijn geweest...

fijn weekend