En toen had ik geen gastouder meer
Ik ben het type veeleisende ouder, kritisch ook. Daar ben ik me heel erg van bewust.
Dat was met Jort toentertijd nog niet zo. Zonder blikken of blozen heb ik hem met 3 maanden op het kinderdagverblijf gedumpt. En hij is er ook niet minder van geworden, want tot op de dag van vandaag heeft hij het er goed naar zijn zin, dat is goed aan hem te zien.
Maar de problemen startten toen wel.
Hij ging van een ritme van 2x per nacht nog een voeding naar elk uur, anderhalf, en als ik mazzel had twee uur. En werd hij ook nog eens om de haverklap ziek. Hoort er ook bij op een kdv, dat besef ik me wel, maar lastig was het wel.
Hij kreeg een klein dipje in zijn groeicurve, niet ernstig, maar wel zichtbaar.
Ik heb toen meermaals aangekaart dat ik het fijn zou vinden als ze hem iets vaker te drinken aan zouden bieden; hij dronk bij mij thuis immers ook meestal elke twee uur. Uit een fles drinken was ook geen probleem, want tijdens de papadag (of omadag) ging het ook goed.
Maar nee, ik praatte tegen een muur, want hij deed het zo goed zo; elke 3-4 uur dronk hij zo'n 100cc, als we geluk hadden iets meer. Hij kwam er kennelijk ook niet om.
Naarmate mijn zwangerschap vorderde en ik Jort ging ophalen van de creche zag ik steeds vaker dat er toch wel kindjes aan het huilen waren, in bed of in een stoeltje, maar dat de leidsters niet bepaald haast hadden om er wat mee te doen. First things first, als er fruit geschild moest worden voor de andere kindjes moest dat nu eenmaal ook gebeuren.
Alle begrip voor, maar mijn gevoel, dat ik mijn tweede kindje anders wilde laten opvangen, groeide en groeide.
Ik heb me wel meermaals op het hart laten drukken dat ze dat niet langer dan 5, bij uitzondering 10 minuten aankeken. En een kind hoefde zichzelf niet in slaap te huilen.
Dat is bij Jort wel één keer gebeurd, maar dat is toen eerlijk gezegd en na een goed gesprek daarover is het niet vaker voorgekomen. Denk ik en hoop ik dan maar.
Kijk, dat het op de opvang niet zo kan en zal gaan als thuis besef ik me best, dat is nu eenmaal de consequentie als je weer aan het werk wilt gaan.
Knoop op een gegeven moment wel doorgehakt: ik ging voor Alexander op zoek naar een gastouder. Eentje met meer tijd voor een baby, en dan het liefst ook met een luisterend oor waarmee overlegd kan worden.
Heb meteen duidelijk gemaakt bij een door mij geselecteerd gastouderbureau dat ik erg kritisch ben, me daar ook van bewust ben, en uitgelegd waarom.
Zo gezegd, zo gedaan, en ben bij twee gastgezinnen thuis geweest.
De eerste viel meteen af: oma ving 5 kleine kinderen op in 20 m2, dat was echt te klein.
De tweede was een aardige jonge vrouw, zelf moeder van 2 kinderen (10 maanden en 7 jaar) en vers uit het kinderdagverblijf gekomen omdat ze het zelf anders wilde doen.
Heb mijn wensen duidelijk gemaakt, werd enthousiast en tekende een contract.
Binnen een week kreeg ik wel een telefoontje van haar: elke 2 uur voeden vond ze wel érg vaak en zou ze waarschijnlijk niet halen.
Daar maakte ik niet direct een punt van, vond het wel bijzonder dat een beetje exclusieve aandacht eens in de twee uur kennelijk al erg veel is, maar in goed overleg hebben we afgesproken dat we het aan zouden kijken. Alex zou al bijna 5 maanden zijn bij aanvang, dus nog maar heel even tot de introductie van vaste voeding. Bovendien gaat het op de opvang vaak anders dan thuis, dus wie weet zou hij bij haar wel heel goed uit de fles gaan drinken.
Noem het gut feeling, maar mijn gevoel zei al meteen dat het niet pluis zou zijn.
Van alles ingebouwd dus: artikeltjes geprint van borstvoeding.com over het belang van op verzoek voeden (ipv op tijd) en een mooi stukje geschreven over hoe het er thuis aan toe ging.
Voelde me een beetje tijgermama, maar dan eentje die er gewoon bovenop zit, álles om mijn kind te beschermen.
Vorige week dinsdag een oefenochtend. Alex had zich niet van zijn allerbeste kant laten zien, gastouder vertelde dat hij er lang over had gedaan voor hij uiteindelijk in de box in slaap viel. Maar drinken had hij in ieder geval goed gedaan.
So far so good, dus ik afgelopen donderdag mijn eerste werkdag.
Vol vertrouwen heb ik mijn kleine baby bij haar afgegeven en ben aan het werk gegaan.
Heb een heerlijke dag gehad, veel getwijfeld of ik niet even moest bellen, maar besefte me ook dat als ik dat zou doen, en ik zou hem op de achtergrond horen huilen, dan kon ik daar niets aan veranderen en zou mijn gevoel ook niet beter van worden. Niet gedaan dus.
Ik heb een heerlijke werkdag gehad, voelde me weer als een vis in het water, wat héérlijk om er weer uit te zijn!
Maar dat gevoel was van korte duur.
Toen ik Alexander op ging halen heeft ze me meteen verteld dat hij er die ochtend wel een half uur over heeft gedaan voor hij eindelijk in slaap viel. Een half uur wat? Ja, een half uur huilen. Ze had wel geprobeerd om hem een speentje te geven, maar dat wilde hij niet, dus brulde hij gewoon door.
Tja, het kon niet anders, zei ze, want beneden zaten twee kinderen die een papfles en een fruithap moesten.
En ze wil gewoon dat als ze een baby op bed legt, dat die gaat slapen. Punt uit.
Mijn maag draaide zich om, mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: mijn kindje moest zichzelf in slaap huilen.
Juist één van de redenen waarom ik voor een gastouder ging en niet voor een kinderdagverblijf.
En thuis kwam ik er ook achter dat ze kéurig 3,5 uur tussen de voedingen had gelaten, waardoor hij puntje bij paaltje net iets meer dan 200cc te drinken heeft binnengekregen - tegenover de 500cc die ik die dag had gekolfd...
Ja, maar het had wel geholpen, had ze gezegd, want de twee opvolgende slaapjes had hij maar (!!) 10 minuten gehuild.
Even de slaapjes bij elkaar opgeteld: nog geen 2 uur. Ja, maar dan is hij dus niet gaan slapen door het huilen, maar uit pure vermoeidheid! Dat gaat er bij mij niet in, dat dat dan 'helpt'.
Ik heb daar even een tijdje verslagen op een stoel gezeten, kreeg iets te drinken van haar, en kon niets anders dan Alexander knuffelen, en inwendig "sorry!!!" roepen.
Heb haar duidelijk gemaakt dat ik dat thuis echt niet ging doen, mijn kind laten huilen. Haar antwoord was simpel: maar het werkt wel en ik ben blij dat we dat met ons kind wél hebben gedaan. Haal 'het blauwe boekje' maar bij het CB, daar staat in hoe je het moet doen.
Ik doe het niet! heb ik haar gezegd, ik ga niét mijn kind laten huilen! We moeten zoeken naar een andere oplossing.
Heb mijn spullen gepakt en m'n kind en ben naar huis gegaan.
Eenmaal thuis op de bank geploft heb ik van pure ellende een potje zitten janken.
Ik dacht dat ik zó mijn best had gedaan mijn wensen duidelijk te maken, juist een gastouder gezocht en niet het kdv omdat ik meer tijd wilde voor mijn kind, en de uitkomst was dat hij helemaal niéts beter af was dan hij zou zijn op het kdv. Daar laten ze de kindjes zich niet in slaap huilen!!
Twee dagen lang heb ik overdacht wat ik hier nu mee aanmoest. Bureau gebeld, zij raadde me aan het deze week nog aan te kijken, maar ook zij vond een half uur huilen erg lang.
Uit alle macht ben ik de kleine jongen een speentje aan het opdringen in de hoop dat hij daar troost in kan gaan vinden. Bedacht hoe ik er met haar uit moest gaan komen.
Gisteren hebben we gebeld. Ik heb haar het woord laten nemen.
Ze zei direct: 'ik denk dat we teveel verschillen op dit punt en daar gaan we niet uitkomen, dus het is beter als je een ander adres zoekt'.
Oké, einde discussie, ik hoefde geen betoog meer te voeren.
Goh, dat voelde zelfs als een opluchting, Alexander hoeft niet meer naar haar terug!
Maarja, hoe nu wel? Om de dooie donder een nieuwe oppas zoeken... Google biedt hoop, ik heb al een aantal adresjes gevonden en ook gebeld, maar tot op heden nog geen reaktie. Dat komt wel goed, het is per slot van rekening ook zondag.
Bij deze ook wel hier de oproep: weet er iemand een lieve gastouder in Delft of Den Hoorn, of eventueel in Rotterdam Blijdorp die tijd heeft op dinsdag en donderdag?
Trefwoorden: lekker knuffelen, kindjes niet in slaap laten huilen.
Zou heel fijn zijn!
Nog even een kleine toevoeging: ik weet dat dit mijn overtuiging is, dat een kind niet hoeft te huilen, en dat niet iedereen die mening deelt. Dat betekent niet dat hier niet gehuild wordt, maar als het wel gebeurt en het duurt langer dan 5 minuten kun je mij opbergen. Ik voorkom dat dus liever.
Maar soms kan het niet anders; als er twee tegelijk huilen kan ik er maar 1 goed troosten. En ik moet ook af en toe naar het toilet of eten maken.
En mopperen is anders dan huilen. En een kind van 2, zoals onze Jort, kan ook heeeeel veel verschillende huiltjes hebben, dus daar reageren we dan ook anders op.
En tot slot: alle respect voor de ouders bij wie het wél werkt, maar bij mijn kindjes dus niet.
En als het op de opvang wél zo moet gaan, maar thuis niet, vind ik het zeer bedenkelijk wat het netto effect moet zijn van zo'n beleid. Daar leert het kind naar mijn idee alleen maar van dat de opvang eng is, en naar bed gaan helemaal, want dan wordt je aan je lot overgelaten.
Als je dus een huilbeleid toepast, doe het dan consequent en overal, maar niet die enkele keer.
Afijn, ik ga nog even door met googelen...
reacties (0)