Dat hele hulpeloze is er echt wel van af...
Ja daar zit ik dan; vanavond heb ik eens geprobeerd om het jongetje vóóraf in te bakeren voordat hij ging slapen, en dat heeft zowaar tot resultaat dat hij nu al een paar uur in zijn bedje ligt te slapen...
Het heeft een paar weken gekost; eerst was het alle registers open om hem 's avonds in slaap te hóuden (wakker inbakeren had geen effect), vervolgens bleef hij wel slapen na 20u maar kon ik hem écht niet wegleggen omdat hij bleef clusteren, maar dat clusteren werd al steeds minder.
En nu is hij dus gewoon heerlijk in slaap gevallen, wilde na een half uurtje nog een paar laatste slokken, en toen kon ik hem zonder problemen in zijn eigen bedje leggen... ik weet niet wat me overkomt!
En het voelt ook heel onwennig. Bijna ongezellig :(
Maargoed, ik kwam onlangs tot de conclusie dat ik nog maar héél weinig foto's met jullie heb gedeeld.
Met niemand eigenlijk; ook niet met familie, want mijn harde schijf staat dusdanig volgeparkeerd dat ik mijn foto's niet bewerkt krijg.
Dat zit zo: ik moet nog altijd Jorts foto's eens laten afdrukken in een album. Had ik willen regelen tijdens mijn verlof, maarja, dat verlof is zo kort he...
Nee serieus, het komt er gewoon niet van. Plan is nu om dat vóór het eind van het jaar gedaan te hebben.
Nu eerst maar eens een flink aantal foto's gebundeld vanaf mijn mobiele telefoon en de compactcamera; die van de spiegelreflex moeten écht nog even wachten, want, zoals gezegd, die kan ik niet bewerken en dan ook niet uploaden (voor de kenners: RAW formaat wordt door de meeste websites niet geaccepteerd...)
Kwam tot de conclusie dat het er al enkele duizenden zijn. Sorteren kostte even, en ben nu iets over de honderd geëindigd, maar je klikt er snel doorheen ;)
Hier kun je klikken om een kleine bloemlezing van de afgelopen vier maanden te bekijken.
Ze staan in omgekeerde volgorde en ongevéér op volgorde, want Photobucket vond het nodig ze door elkaar te mixen...
Ik laat dit album een aantal dagen publiek staan; daarna gaat hij privé omdat er ook anderen dan ikzelf en mijn kinderen bij staan; en tóch wil ik dat graag met jullie delen.
Mijn hemel, wat is het hard gegaan! Inderdaad, dat hele hulpeloze, dat gekreukelde, dat superkwetsbare... dat is er wel van af.
Aan de ene kant is dat zo ontzettend jammer, ik had hem graag nog even klein gehouden, het is zó aandoenlijk, zo'n humpedumpie! Maar wat is deze leeftijd óók weer ontzettend leuk!
We hebben de hele dag ontzettend leuke babbels samen, ik geniet nog steeds van elk moment dat ik weer mag voeden en ben blij dat ik nog niet aan het werk ben. Ik begin het wel te missen, maar dat die kleine dan naar de opvang moet wil ik nog even niet aan denken.
En óh wat ben ik trots op mijn jongens! Als ik ze beiden heb ga ik graag op pad; Jort wordt graag rondgereden in de buggy en Alexander slaapt als een engeltje in een draagdoek. En als hij niet slaapt is hij, net als grote broer, supernieuwsgierig en kijkt graag mee op grotemensenhoogte.
Alleen deed Jort dat vanuit de babybjorn, Alex draag ik liever in een doek.
Dan moet je me zien lopen... ik word zó vaak aangesproken door mensen! Waarschijnlijk om dat heerlijke ventje in de doek, dat vinden mensen kennelijk toch wel iets heel bijzonders, en stuk voor stuk zeggen ze hoe fijn dat er uit ziet.
En dan pretletter Jort in de buggy, onze entertainer, die lacht nog steeds erg makkelijk.
'De trots van Delft' ben ik al eens genoemd door een vrolijke voorbijganger. Ik kan het ook niet helpen; ik grijns van oor tot oor als ik zo door de stad loop.
Dit is ook serieus leuker dan zwanger zijn; hoewel ik die buik zo heel af en toe wel mis (want ik vond het práchtig), hij viel niemand op, behalve mezelf. En nu die twee jongens zijn kennelijk erg leuk om te bekijken, en al helemaal als mama erbij loopt te stralen natuurlijk.
Mán, wat geniet ik van het leven!
PS ik snap niet waarom de alinea's zo vreemd staan in mijn profiel... heb al eens geprobeerd e.e.a. aan te passen, maar het wil me niet lukken. Tips zijn welkom!
reacties (0)