Tranen met tuiten
Ja hoor, heb ze gehad, de kraamtranen. Op dag 4, zoals ik verwachtte.
's Morgens was mijn moeder langs geweest en die had voor Jort een geweldige autobaan met garage meegenomen; groot, kunststof, zelf de baan aanleggen, echt jongensspeelgoed.
En dat vond papa ook, dus die was 's middags met Jort die baan gaan leggen, en Jort deed heerlijk mee. Oma (die andere) stond het eten klaar te maken in onze (open) keuken, en ik zat met Alexander aan de borst op de bank.
Ik voelde me net een deelnemer van een Zonnatura-reclame: hoe mooi is het leven! Zit ik, in mijn mooie huis, de zon schijnt, 2 gezonde kinderen waarvan de oudste geweldig zoet is met papa en de jongste gelukskreuntjes maakt terwijl hij drinkt. Voel je 'm?!
In de loop van de avond kwamen ze nog wel een paar keer, maar god wat is dat heerlijk, gewoon even lekker janken. 't Is weer net als het met Jort was, maar dan zonder het verdriet om zijn tweelingbroer; nu is het echt puur geluk.
Ik ben dus zo'n mazzelaar met blije kraamtranen, echt op een grote blauwe wolk, waar ik niet vanaf te slaan ben. Prima bevalling gehad, geweldig herstel (herstel, waarvan eigenlijk?! Oja, Ground Zero daarbeneden, best een paar dagen last van gehad inderdaad), borstvoeding kwam vrijwel meteen op gang en afgezien van het uitharden van mijn tepels heb ik daar geen centje pijn aan.
Dit gun ik echt iedereen die net een kindje heeft gekregen of gaat krijgen!
En tóch was er een vuiltje aan de lucht. Tijdens de pasen was Jort een beetje off, wilde veel met me knuffelen (en met oma, en met papa), at niet echt lekker, huilde snel en sliep bijzonder slecht. Geen koorts, maar we hadden een vermoeden dat er iets met zijn oortje aan de hand kon zijn, want in bad begon hij te huilen toen hij daar water tegenaan kreeg.
Dus dinsdag de huisarts maar even gebeld - nouja, even... Na pasen natuurlijk vreselijk druk, dus ik werd steeds van de lijn afgegooid, géén voicemailbox, en tot 3x toe een antwoordapparaat want lunch duurt natuurlijk anderhalf uur en 's middags zijn de assistenten bezig met patientoverleg dus kun je ook niet bellen. Tegen 16u had ik eindelijk raak, maar werd ik afgewimpeld want als het jongetje geen koorts heeft doen ze toch niks. Verhoog het hoofdeinde van het bed maar, werd er gezegd.
Op de opvang zeiden ze 's middags dat het zou komen omdat er toch wel veel veranderde in zijn leventje, dat hij daardoor van slag was en daarom zich zo gedroeg. Kon wel 6 weken duren, zeiden ze.
Er volgden nog 2 slechte nachten; ik had ongelofelijk veel medelijden met het jongetje dus gaf hem zoveel mogelijk aandacht wanneer ik kon, probeerde te troosten en huilde af en toe gezellig mee.
Tot donderdagochtend één van de leidsters op de opvang zei dat ze vond dat hij slecht hoorde.
Ik meteen de huisarts weer gebeld, afspraak opgeëist en, jawel, hij mocht komen.
TWEE ontstoken oren!!! Dus meteen antibiotica mee.
Manlief was gegaan met Jort, hij belde me op om verslag te doen, en daar ging ik weer... tranen met tuiten! Arm, arm jongetje, natuurlijk slaap je dan slecht met twee zere oren!
En wat was ik bóós op die rotarts! Eigenlijk ook op de assistente, die had me afgewimpeld, maar deze arts wil ik dus niet meer naartoe. Hij is vervanger voor mijn eigen arts (waar ik ook niet een hele hoge pet van op heb, maar dat terzijde) dus ben blij als die weer terug is, maar toch.
Voortaan toch meteen maar het verhaal aandikken, en ook al heeft hij geen koorts, als ik de huisarts bel heeft hij het ineens wel.
Ondertussen gaat het alweer stukken beter met Jort; hij slaapt weer goed en is overdag weer helemaal zichzelf. Niks aanpassen aan zijn nieuwe situatie, hij vindt het allemaal prachtig met dat nieuwe baby'tje in mama's armen. Hij is af en toe wel een beetje lomp, maar dat kun je een knulletje van anderhalf niet altijd kwalijk nemen.
We vonden het al zo gek; we zijn in korte tijd verhuisd, wat voor Jort geen probleem was, dat vond hij vanaf dag 1 prima. Toen mee naar Cuba, daar heeft hij ook geen nacht slecht om geslapen, terwijl we elke 2-3 dagen ergens anders waren. De creche heeft hij ook nooit moeilijk om gedaan, heeft nauwelijks verlatingsangst, maar een baby zou ineens een aanpassing zijn die 6 weken zou duren? Niks ervan.
Jort is en blijft een makkelijk ventje, maar als je óórontsteking krijgt is het gewoon even wat lastiger en heeft hij wat meer aandacht nodig.
Dus nu is het opnieuw weer genieten, genieten en nog eens genieten!
Morgen heb ik mijn eerste dag met de twee kleine jongens zonder hulp, ben benieuwd of ik dan nog steeds geniet, maar dat laat ik jullie dan wel weten.
En ik ben al 9 kilo kwijt, woehoe!! Niet te geloven, ik zie er alweer bijna zo uit als vóór ik zwanger werd van Alexander, het hangt allemaal nog een beetje los, maar dat is met een paar keer sporten waarschijnlijk zo verholpen. Nog maar 5kg te gaan...
't Bloeden lijkt ook al bijna voorbij, dit keer helemaal geen stolsels verloren (terwijl het bij Jort tot 2x toe hele levers leken), ben alleen nog wat vermoeid, maar da's ook niet zo gek. Slapen gaat verder prima, Alex ligt gewoon dichtbij en ik val al voedend gewoon weer in slaap, dus geen idee hoe vaak hij komt 's nachts.
Life's good! :)
reacties (0)