Bevallingsverhaal
Bevallingsverhaal Alexander Tobias
Geboren 20 april 2011 om 16.34u, 3450 gram; ontsluitingsfase 2 uur, uitdrijving 4 minuten
Nu 72 uur geleden, en ik begin me eindelijk te beseffen wat er allemaal is gebeurd...
Woensdagochtend werd ik wakker en voelde iets vloeien. Afgelopen weken had ik daar sowieso al meer last van, dat kon volgens de gynaecologe geen kwaad, dus geen paniek.
Maar bij de ochtendplas bleek het helderrood bloed te zijn, en niet heel weinig! Gemengd met slijm, dus ik dacht zelf aan de slijmprop; toch het ziekenhuis maar even bellen.
Zij waren ernstig: meteen komen!
Oh, ok! Dus ik kleed me aan, ga Jort aankleden, pak nog even wat spullen voor de vluchtkoffer (want je weet niet of ik er nog vandaan kom natuurlijk) en drie kwartier later, tegen half 9, meldde ik me bij de verloskamers. Daar waren ze, zo gezegd, niet heel blij mee, blijkbaar moet je bloedverlies flink serieus nemen - en dat geloof ik ook wel, maar ik had al bijna 9 maanden een heerlijk druk kind in m’n buik dat zich er kennelijk niets van aan trok dat ik wat bloed verloor want hij was nog altijd lekker aan het schoppen.
Er kwam in rap tempo een arts aan (met co-assistent) die meteen een echo op mijn buik zette om te kijken of de placenta in orde was en hoe de kleine het deed. En dat was in orde, ze kon niet zien waar het bloedverlies vandaan kwam.
Toen even toucheren: toch al 3 cm ontsluiting. Kijk, die heb je dan toch meteen kado!
Door naar het CTG en al gauw kwam de arts melden dat ze had overlegd, waarbij was besloten dat het kindje vandaag moest komen.
Dat was voor mij even een klap, had er niet helemaal rekening mee gehouden, ondanks dat ik toch de koffer mee had, maarja; kop in het zand he. Ik was namelijk echt, echt nog niet klaar met die zwangerschap, wilde nog heel veel doen in de laatste 3 weken verlof (fotosessie met mannen en buik, congres in de RAI) en ging gewoon uit van 40 weken zwangerschap. Ik zat net pas op 37! Bovendien vond ik het nog veel te gezellig. Elke avond zat ik bewust op de avond met mijn handen op m’n buik te genieten van het getrappel.
Tja, het is dan niet anders. Gelukkig was de camera al mee, gauw nog wat foto’s gemaakt van mij met Jort (hoop dat ze mooi zijn geworden, heb ze nog niet gezien) en Jort door naar de opvang.
Het plan was om te kijken of er iets zou gaan gebeuren, anders zouden ze een handje gaan helpen bij het op gang brengen van de bevalling.
In de uren die volgden had ik wat venijnige harde buiken, maar die had ik al een paar dagen, al was het alleen ‘s avonds, dus daar ging ik niet vanuit dat het wat zou doen.
Opnieuw een kadootje, ik zat ‘al’ op 4 cm, maar dat vonden de deskundigen niet voldoende, dus werden om 11.40u mijn vliezen gebroken.
Ook daarvan kwam niet bijzonder veel resultaat; het rommelde, maar ik wilde het nog steeds geen weeën noemen. Het CTG registreerde dat ook, en de arts bepaalde dat er toch een Syntocinon-infuus aangelegd zou worden. Wel heel schattig op de laagste stand (een snufje noemden ze het zelf), want, zoals ze zelf zei, dat is soms voldoende om de boel op gang te krijgen.
En ja hoor, daar kwamen ze. In korte tijd gingen ze van elke 4 minuten naar elke minuut een wee. Wel onregelmatig, ook in kracht, maar dit waren echte weeën, zoals ik ze me herinnerde van mijn vorige bevalling. Oef, best heftig, maar nog te doen.
Een klein uur later ging dat over in pittig, dus toen ik opnieuw controle kreeg gaf ik aan toch wel graag een ruggeprik te willen. Maarja, ik zat ineens al op 7 cm en de arts zei dat het minimaal een half uur zou duren voor de anesthesist kon komen, en dan zou het wellicht te laat zijn. En tóch wilde ik die ruggeprik, want je weet dat die laatste centimeters het ergst zijn en misschien zou het hiervandaan toch niet zo snel meer gaan.
Ondertussen was wel het oxytocine-infuus stopgezet, want het ging snel genoeg vonden ze.
Godzijdank, want toen kwam de weeënstorm. Die heeft voor mijn gevoel best lang geduurd, met nog altijd niet steeds dezelfde weeën - zo af en toe te doen, zo af en toe gingen ze maar niet weg en meteen weer door in de volgende - maar als ik de documenten van het ziekenhuis nakijk was het krap 10 minuten.
Ik móést een ruggeprik, riep ik nog. Om vervolgens mijn maaginhoud eruit te gooien en tegelijkertijd mijn blaas te legen in het bed; daar kwam ik achter zodra ik mijn kind in m’n armen had, achteraf...
Al die tijd lag ik op mijn zij; de arts vroeg me eerst om even op mijn rug te gaan liggen zodat ze kon voelen hoe ver ik was, en of de coassistent ook nog mocht voelen - en ik was bij genoeg om daar nog ja op te antwoorden ook.
Maarja, dan moest ik van mijn zij naar mijn rug rollen. En terwijl ik dat deed voelde ik die kleine héél snel naar beneden glijden. Hij moest eruit, ERUIT! Dus ik lag nog geen seconde op mijn rug en ben, nog voordat de arts iets kon zeggen of doen, begonnen met de allerallerALLERsterkste perswee die ik eruit kreeg, en die ging gepaard met een oerkreet vanuit mijn tenen. Ik zie mezelf nog m’n knieholtes pakken, enorme kracht zetten en kijkend naar mijn ground zero waar inderdaad de bolling van het hoofdje te zien was!! Toen ik stopte met persen zeiden ze dat ik eerst heel even op adem moest komen en bij de volgende perswee herhaalde het tafereel zich. Alles wat ik in me had stuwde naar beneden, ik liet mijn knieholtes los en wilde de kleine aanpakken, ik zag hem!! Vier handen, van de arts en de coassistent, zag ik snel de navelstreng van zijn nekje afhalen en hem de laatste spildraai maken, ik nam hem aan en trok hem op m’n buik. Wát een ontlading! Ik had hem, ik had hem zien komen en ik had hem aangepakt. Precies zoals ik het heel erg graag had gewild.
Alexander begon meteen te huilen, zo prachtig! En hij zag blauw... Zijn lijfje kleurde snel bij, het hoofdje niet, maar daar deed de arts bijna laconiek over. Niets aan de hand zei ze, de hartslag was maar een seconde weggevallen tijdens het persen, bovendien had ik hem eruit gelanceerd en dat zou het gestuwde hoofdje verklaren.
Ondertussen kreeg ik een prik in mijn been, dat bleek later een extra shot oxytocine te zijn in verband met mijn fluxus bij mijn vorige bevalling.
Weer vier minuten later heb ik de placenta eruit weten te werken, dat voelde wel heel gemakkelijk. En ook de naweeen zetten snel op, waar ik meteen erg blij mee was, want dat betekende dat de kans op opnieuw een fluxus klein werd.
Alexander heeft zeker anderhalf uur op mijn borst gelegen voordat hij werd nagekeken en aangekleed. Ik had al eerder al mijn kleding uitgetrokken tijdens de onstluitingsweeen omdat ik het bloedheet had, dus we lagen heerlijk huid op huid aan elkaar te wennen. Ik heb hem wel geholpen mijn borst te vinden, aanhappen deed hij meteen zelf.
Terwijl hij bijkleurde zag ik hoeveel hij op zijn grote broer ging lijken, echt fantastisch. Dat had ik niet verwacht, op de echo’s leek het een heel ander hoofdje te zijn.
Hij zat nog wel helemaal onder het smeer, en dat vond ik een apart geurtje hebben maar zeker niet vies. Ik kon alleen maar denken: waarom wilde je er nu al uit dan? Maar wat ben je móói!
De uren erna heb ik nog lang gedacht: wat is hier in hemelsnaam gebeurd?!
Ik was nog niet klaar met zwanger zijn, had ineens een stortbevalling en in 2 persweeën een kind op de wereld gezet... Alsof ik door een trein overreden was!
Nu, drie dagen later, begint het pas een plekje te krijgen.
Het is ons wéér gelukt een prachtig ventje op de wereld te zetten. Hij doet het fantastisch, drinkt goed, valt nauwelijks af, en is net zo’n tevreden mannetje als zijn grote broer.
Ik blijf me verwonderen over het grote verschil met mijn vorige bevalling - mijn referentiepunt waarvan ik dacht dat het nu weer precies hetzelfde zou gaan. Dat ik opnieuw veel bloed zou verliezen en drie weken als een wrak in bed zou liggen.
Het tegendeel is waar: ik kan de wereld aan!
Ik heb deze bevalling heel bewust meegemaakt; bij Jort was ik compleet van de wereld en besefte ik me nauwelijks wat er allemaal gebeurde.
Zo’n stortbevalling is ook niet alles, want je krijgt nauwelijks de tijd om te wennen aan wat er allemaal gebeurt, maar als de volgende ook op deze manier kan komen komt er wat mij betreft zéker nog een kindje. Nog even met de aanstaande papa overleggen...
Jort is ontzettend lief voor zijn broertje. Aait hem steeds, komt kusjes geven - hoewel beiden af en toe net iets te hard gaan en eindigen in een (zachte) klap in plaats van een aai, en als je mond te ver open staat bij een kusje geven komen er wat tandjes te staan in het hoofdje, maar ik geloof nooit dat hij dat kwaad bedoelt want dat doet hij bij ons ook.
Wel wilde Jort gisterochtend ineens niets van me weten, alsof hij heel boos op me was. Hij is ook wel echt een beetje uit z’n ritme, maar over het algemeen pikt hij het goed op.
En ik? Ik geniet! Het is zo heerlijk om de hele dag zo'n lief klein hummeltje in je armen te hebben, te luisteren naar die lieve geluidjes en zelfs de luiers verschoon ik graag zelf, geniet ervan want bij Jort heb ik dat niet gekund. Ben zo blij deze bevalling zo bewust te hebben meegemaakt en me er nu zo goed bij te voelen, dat had ik zo niet verwacht!
Geboren 20 april 2011 om 16.34u, 3450 gram; ontsluitingsfase 2 uur, uitdrijving 4 minuten
Nu 72 uur geleden, en ik begin me eindelijk te beseffen wat er allemaal is gebeurd...
Woensdagochtend werd ik wakker en voelde iets vloeien. Afgelopen weken had ik daar sowieso al meer last van, dat kon volgens de gynaecologe geen kwaad, dus geen paniek.
Maar bij de ochtendplas bleek het helderrood bloed te zijn, en niet heel weinig! Gemengd met slijm, dus ik dacht zelf aan de slijmprop; toch het ziekenhuis maar even bellen.
Zij waren ernstig: meteen komen!
Oh, ok! Dus ik kleed me aan, ga Jort aankleden, pak nog even wat spullen voor de vluchtkoffer (want je weet niet of ik er nog vandaan kom natuurlijk) en drie kwartier later, tegen half 9, meldde ik me bij de verloskamers. Daar waren ze, zo gezegd, niet heel blij mee, blijkbaar moet je bloedverlies flink serieus nemen - en dat geloof ik ook wel, maar ik had al bijna 9 maanden een heerlijk druk kind in m’n buik dat zich er kennelijk niets van aan trok dat ik wat bloed verloor want hij was nog altijd lekker aan het schoppen.
Er kwam in rap tempo een arts aan (met co-assistent) die meteen een echo op mijn buik zette om te kijken of de placenta in orde was en hoe de kleine het deed. En dat was in orde, ze kon niet zien waar het bloedverlies vandaan kwam.
Toen even toucheren: toch al 3 cm ontsluiting. Kijk, die heb je dan toch meteen kado!
Door naar het CTG en al gauw kwam de arts melden dat ze had overlegd, waarbij was besloten dat het kindje vandaag moest komen.
Dat was voor mij even een klap, had er niet helemaal rekening mee gehouden, ondanks dat ik toch de koffer mee had, maarja; kop in het zand he. Ik was namelijk echt, echt nog niet klaar met die zwangerschap, wilde nog heel veel doen in de laatste 3 weken verlof (fotosessie met mannen en buik, congres in de RAI) en ging gewoon uit van 40 weken zwangerschap. Ik zat net pas op 37! Bovendien vond ik het nog veel te gezellig. Elke avond zat ik bewust op de avond met mijn handen op m’n buik te genieten van het getrappel.
Tja, het is dan niet anders. Gelukkig was de camera al mee, gauw nog wat foto’s gemaakt van mij met Jort (hoop dat ze mooi zijn geworden, heb ze nog niet gezien) en Jort door naar de opvang.
Het plan was om te kijken of er iets zou gaan gebeuren, anders zouden ze een handje gaan helpen bij het op gang brengen van de bevalling.
In de uren die volgden had ik wat venijnige harde buiken, maar die had ik al een paar dagen, al was het alleen ‘s avonds, dus daar ging ik niet vanuit dat het wat zou doen.
Opnieuw een kadootje, ik zat ‘al’ op 4 cm, maar dat vonden de deskundigen niet voldoende, dus werden om 11.40u mijn vliezen gebroken.
Ook daarvan kwam niet bijzonder veel resultaat; het rommelde, maar ik wilde het nog steeds geen weeën noemen. Het CTG registreerde dat ook, en de arts bepaalde dat er toch een Syntocinon-infuus aangelegd zou worden. Wel heel schattig op de laagste stand (een snufje noemden ze het zelf), want, zoals ze zelf zei, dat is soms voldoende om de boel op gang te krijgen.
En ja hoor, daar kwamen ze. In korte tijd gingen ze van elke 4 minuten naar elke minuut een wee. Wel onregelmatig, ook in kracht, maar dit waren echte weeën, zoals ik ze me herinnerde van mijn vorige bevalling. Oef, best heftig, maar nog te doen.
Een klein uur later ging dat over in pittig, dus toen ik opnieuw controle kreeg gaf ik aan toch wel graag een ruggeprik te willen. Maarja, ik zat ineens al op 7 cm en de arts zei dat het minimaal een half uur zou duren voor de anesthesist kon komen, en dan zou het wellicht te laat zijn. En tóch wilde ik die ruggeprik, want je weet dat die laatste centimeters het ergst zijn en misschien zou het hiervandaan toch niet zo snel meer gaan.
Ondertussen was wel het oxytocine-infuus stopgezet, want het ging snel genoeg vonden ze.
Godzijdank, want toen kwam de weeënstorm. Die heeft voor mijn gevoel best lang geduurd, met nog altijd niet steeds dezelfde weeën - zo af en toe te doen, zo af en toe gingen ze maar niet weg en meteen weer door in de volgende - maar als ik de documenten van het ziekenhuis nakijk was het krap 10 minuten.
Ik móést een ruggeprik, riep ik nog. Om vervolgens mijn maaginhoud eruit te gooien en tegelijkertijd mijn blaas te legen in het bed; daar kwam ik achter zodra ik mijn kind in m’n armen had, achteraf...
Al die tijd lag ik op mijn zij; de arts vroeg me eerst om even op mijn rug te gaan liggen zodat ze kon voelen hoe ver ik was, en of de coassistent ook nog mocht voelen - en ik was bij genoeg om daar nog ja op te antwoorden ook.
Maarja, dan moest ik van mijn zij naar mijn rug rollen. En terwijl ik dat deed voelde ik die kleine héél snel naar beneden glijden. Hij moest eruit, ERUIT! Dus ik lag nog geen seconde op mijn rug en ben, nog voordat de arts iets kon zeggen of doen, begonnen met de allerallerALLERsterkste perswee die ik eruit kreeg, en die ging gepaard met een oerkreet vanuit mijn tenen. Ik zie mezelf nog m’n knieholtes pakken, enorme kracht zetten en kijkend naar mijn ground zero waar inderdaad de bolling van het hoofdje te zien was!! Toen ik stopte met persen zeiden ze dat ik eerst heel even op adem moest komen en bij de volgende perswee herhaalde het tafereel zich. Alles wat ik in me had stuwde naar beneden, ik liet mijn knieholtes los en wilde de kleine aanpakken, ik zag hem!! Vier handen, van de arts en de coassistent, zag ik snel de navelstreng van zijn nekje afhalen en hem de laatste spildraai maken, ik nam hem aan en trok hem op m’n buik. Wát een ontlading! Ik had hem, ik had hem zien komen en ik had hem aangepakt. Precies zoals ik het heel erg graag had gewild.
Alexander begon meteen te huilen, zo prachtig! En hij zag blauw... Zijn lijfje kleurde snel bij, het hoofdje niet, maar daar deed de arts bijna laconiek over. Niets aan de hand zei ze, de hartslag was maar een seconde weggevallen tijdens het persen, bovendien had ik hem eruit gelanceerd en dat zou het gestuwde hoofdje verklaren.
Ondertussen kreeg ik een prik in mijn been, dat bleek later een extra shot oxytocine te zijn in verband met mijn fluxus bij mijn vorige bevalling.
Weer vier minuten later heb ik de placenta eruit weten te werken, dat voelde wel heel gemakkelijk. En ook de naweeen zetten snel op, waar ik meteen erg blij mee was, want dat betekende dat de kans op opnieuw een fluxus klein werd.
Alexander heeft zeker anderhalf uur op mijn borst gelegen voordat hij werd nagekeken en aangekleed. Ik had al eerder al mijn kleding uitgetrokken tijdens de onstluitingsweeen omdat ik het bloedheet had, dus we lagen heerlijk huid op huid aan elkaar te wennen. Ik heb hem wel geholpen mijn borst te vinden, aanhappen deed hij meteen zelf.
Terwijl hij bijkleurde zag ik hoeveel hij op zijn grote broer ging lijken, echt fantastisch. Dat had ik niet verwacht, op de echo’s leek het een heel ander hoofdje te zijn.
Hij zat nog wel helemaal onder het smeer, en dat vond ik een apart geurtje hebben maar zeker niet vies. Ik kon alleen maar denken: waarom wilde je er nu al uit dan? Maar wat ben je móói!
De uren erna heb ik nog lang gedacht: wat is hier in hemelsnaam gebeurd?!
Ik was nog niet klaar met zwanger zijn, had ineens een stortbevalling en in 2 persweeën een kind op de wereld gezet... Alsof ik door een trein overreden was!
Nu, drie dagen later, begint het pas een plekje te krijgen.
Het is ons wéér gelukt een prachtig ventje op de wereld te zetten. Hij doet het fantastisch, drinkt goed, valt nauwelijks af, en is net zo’n tevreden mannetje als zijn grote broer.
Ik blijf me verwonderen over het grote verschil met mijn vorige bevalling - mijn referentiepunt waarvan ik dacht dat het nu weer precies hetzelfde zou gaan. Dat ik opnieuw veel bloed zou verliezen en drie weken als een wrak in bed zou liggen.
Het tegendeel is waar: ik kan de wereld aan!
Ik heb deze bevalling heel bewust meegemaakt; bij Jort was ik compleet van de wereld en besefte ik me nauwelijks wat er allemaal gebeurde.
Zo’n stortbevalling is ook niet alles, want je krijgt nauwelijks de tijd om te wennen aan wat er allemaal gebeurt, maar als de volgende ook op deze manier kan komen komt er wat mij betreft zéker nog een kindje. Nog even met de aanstaande papa overleggen...
Jort is ontzettend lief voor zijn broertje. Aait hem steeds, komt kusjes geven - hoewel beiden af en toe net iets te hard gaan en eindigen in een (zachte) klap in plaats van een aai, en als je mond te ver open staat bij een kusje geven komen er wat tandjes te staan in het hoofdje, maar ik geloof nooit dat hij dat kwaad bedoelt want dat doet hij bij ons ook.
Wel wilde Jort gisterochtend ineens niets van me weten, alsof hij heel boos op me was. Hij is ook wel echt een beetje uit z’n ritme, maar over het algemeen pikt hij het goed op.
En ik? Ik geniet! Het is zo heerlijk om de hele dag zo'n lief klein hummeltje in je armen te hebben, te luisteren naar die lieve geluidjes en zelfs de luiers verschoon ik graag zelf, geniet ervan want bij Jort heb ik dat niet gekund. Ben zo blij deze bevalling zo bewust te hebben meegemaakt en me er nu zo goed bij te voelen, dat had ik zo niet verwacht!
En de borstvoeding loopt fantastisch, ook dit kereltje is een natuurtalent. Vandaag waanzinnige stuwing, maar als ik zie hoe goed Alexander het erop doet is de pijn ervan zo verwaarloosbaar. Hij heeft nu al giga plasluiers en mooie overgangspoep. Nooit gedacht dat ik daar zo blij mee kon zijn. En wat heerlijk weer om zelf te mogen voeden, zelf instinctief te weten hoe je het goed doet, vertrouwen te hebben in mijn eigen lichaam.
Ik zit alleen met smart te wachten op mijn kraamtranen, haha! Heb af en toe al wel een traantje gelaten, maar nog niet zo heftig als ik met Jort had.
Morgen dag 4, dat schijnt de heftigste te zijn...
Ik zit alleen met smart te wachten op mijn kraamtranen, haha! Heb af en toe al wel een traantje gelaten, maar nog niet zo heftig als ik met Jort had.
Morgen dag 4, dat schijnt de heftigste te zijn...
PS er staan wat foto's hiernaast maar die zijn van slechte kwaliteit, want gemaakt met mijn mobiele telefoon. Binnenkort meer!
reacties (0)