Plop!

Ik was altijd gezegend met een goeie innie, en sinds Jort was ‘ie nog net even dieper dan ervoor (en nu ga ik niet zeggen dat ik dat niet erg vind ‘omdat ik er iets moois voor terug heb gekregen’, natuurlijk vond ik dat jammer, maar deed er ook niets aan om het te veranderen...). Ach, waar hebben we het over, supersuperstrak ben ik nooit geweest.

En tóch is het weer grappig nu hij er weer uit ligt. Zeker voor Jort, het is bijna een studie-object geworden. Zeker samen in bad, hij wijst er steeds vaker naar en zegt dan ‘dittie’; naar alle waarschijnlijkheid omdat ik dat ook steeds zeg (oké, ik zeg ‘baby’) als hij dat doet. Zo af en toe wijst hij dan vervolgens ook naar zijn eigen buik en zegt dan precies hetzelfde - toch jammer, haha!

En toch trekt het bij hem, want ook overdag doet hij nu wel eens ineens mijn shirt omhoog om naar mijn buik te wijzen en ‘dittie’ te zeggen. Echt, dat knulletje heeft meer door dan wij denken! Hij wordt ook steeds enthousiaster als hij foto’s van baby’s ziet in tijdschriften.

Logischerwijs kán hij natuurlijk helemaal niet weten dat dat in mijn buik zit, maar tóch. Ik zou graag denken van wel :)


Voor de volledigheid ook nog maar even een foto van de zijkant erbij, dat ziet er iets minder dramatisch uit dan van voren. En dan meteen ook maar mét shirt, hetzelfde als precies een maand geleden, om het verschil te beoordelen.

(deze onderste foto is dus van 4 weken geleden!)

Tot slot nog even een grappige anekdote, waar ik zelf heel hard om heb moeten lachen; zal je zien, schrijf ik hem op, is het niet hálf zo grappig.

En toch wil ik hem delen met jullie, want het is wel tekenend weer voor hoe ik groei: met strakke kleding zie je namelijk echt wel een buik(je), maar zodra ik gewoon een iets lossere trui of vest aan heb is het allemaal niet zo spectaculair.

Zo was ik vorige week even bij mijn fysiotherapeut. Gewoon om even te buurten, ik vind mijn huidige klachten niet dramatisch genoeg om daar voor in behandeling te gaan, bovendien zijn de klachten waar ik hem voor zag (lage rugklachten, oude hernia) nu totaal nicht im Frage.

Hij (de fysio) is namelijk een ontzettend leuke vent. Ja, echt, te leuk, en gelukkig is hij ook net vader geworden en ben ik zwanger van de tweede van een nóg leukere vent...

Echt van het type dat als je die ergens anders tegen zou komen als in de situatie behandelaar-patiënt, dan zoek je elkaar vaker op. Maar dat terzijde.

Had hem al bijna een jaar niet gezien (geheel tegen mijn verwachting in overigens, maar het gaat gelukkig gewoon goed met mijn rug), ik wist dat hij een half jaar geleden vader zou worden en was gewoon benieuwd hoe het ging.

Leuk foto’s gekeken, koetjes en kalfjes, beetje over zijn dochter gekletst, beetje over Jort gekletst, en toen vroeg hij: “Zie ik dat nou goed, heb je er weer eentje in de oven zitten?” “Ja hoor, goed gezien! Jort krijgt een broertje!” “Oh weet je dat al dan?” Waarna ik hartelijk in de lach schoot. Ja mag het, met 32 weken?

Geloofde hij niet. Dus trui omhoog (had ook een shirt aan, stond niet meteen in m’n blote buik hoor), en toen nog vond hij het bedenkelijk. Dus heb beloofd een geboortekaartje te sturen in mei, haha!


Zo gaat het dus steeds.

Ach, ‘t is ook geen ramp, af en toe jammer, maar ik ben blij dat het nu wel een stuk harder gaat. Ik lijk nu echt elke dag een cm uit te buiken, manlief vind het prachtig, en ikzelf ook.

Over een paar weekjes wil ik dan ook zeker nog een keertje naar de bolle-buiken-fotograaf, net als toen met Jort.

En nog maar 3 dagen werken, dan gaat mijn verlof in. Pfoe, daar ben ik wel aan toe hoor! Moet wel zeggen dat de sfeer iets verbeterd is sinds mijn vorige blog, ‘t werk zelf blijft ook leuk, maar ik merk toch echt na een dag werken dat ik er helemaal doorheen zit.

Nu blijf ik dit keer ook langer weg, ga half september pas weer aan de slag. Kom maar op met dat verlof!