Acht-nul
… en de rest.
Dat is wat de weegschaal weer eens zegt. Gloeiende... Ik had zo gehoopt dat het dit keer niet zo hard zou gaan als met Jort, en dat leek in het begin ook zo te zijn, maar nu had ik een iets hogere uitgangswaarde, en, vooral, een andere zwangerschap.
Ik moet even klagen hoor! (dus als je daar geen zin in hebt, klik dit verhaal dan gerust weg ;) )
Met Jort kwam er totaal 23 kilo bij. Jawel, twee-drie. Ik kwam van 69 dus dat werd 92. Gelukkig ben ik 1.88 lang en wás ik dus erg slank, zag je er ook niet veel van (ja dikkere armen, dikker gezicht en natuurlijk die hoeveelheid extra’s op de billen en heupen, maar dat viel mij meer op dan anderen). Het was ook niet dat ik zo belachelijk veel at; integendeel. Ik at echt niets meer dan voordat ik zwanger was. Ik hou het er zelf nog altijd op dat ik vóór m’n zwangerschap te weinig reserves had waardoor m’n lichaam alle energie die het kon gebruiken voor het gemak maar gewoon opsloeg. Vooralsnog, je zag er verder niet zoveel van, gelukkig, want ook tot het einde toe hield ik een bescheiden buik (net als nu) en waren de medici ervan overtuigd dat ik een klein kind zou krijgen, maar ook dat bleek een lekkere volle 8 ponder, dus daar rekent de gynaecoloog voor het gemak dit keer ook maar weer op.
De meeste kilo’s gingen er toentertijd ook vrij makkelijk weer af, tot ik op de 72 bleef hangen, maar dat vond ik eigenlijk wel best. Ik had nou eenmaal een kind gekregen en 5 dagen per week sporten, zoals ik vóór Jort had gedaan, dat lukt gewoon niet meer. (Ja oke, ik had ook geen zin in dieëten, heb ik nooit gedaan, zou ik ook niet voldoende discipline voor hebben, vind m’n eten veel te lekker... Had ik dat wel gekund, zouden ook die laatste kilo’s wel kunnen verdwijnen, maar ik vertikte het gewoon!)
Nu is Jort gelukkig vrij makkelijk (alleen niet met slapen) en sport ik nog steeds graag, maar daar lijkt nu toch ook voortijdig een einde aan te komen.
Daar waar ik met mijn eerste zwangerschap met gemak tot 39 weken ben blijven bewegen, tot 35 weken zelfs nog les heb gegeven, ben ik nu op een punt gekomen dat ik moet toegeven dat deze zwangerschap zó anders is dan toen met Jort dat ik dat niet op dezelfde manier kan volhouden.
Het doet namelijk pijn. Oh, verdoemde pijn! Ik had al een tijdje pijn na het werken, waardoor ik ‘s avonds niet meer uit een stoel kan komen, maar nu is het ook na het sporten. En daar baal ik zo van, want ik heb er nog zo ontzettend veel plezier in dat ik daar psychisch nog niet aan toe ben. Bovendien had mijn fysiotherapeut me na de geboorte van Jort me op het hart gedrukt dat, als ik klachtenvrij door het leven wil blijven gaan (heb een oude hernia onderin mijn rug die ik heel goed onder controle kan houden met voldoende sporten), ik dat ook zeker tot in lengte van dagen moet blijven doen. Toen Jort er eenmaal was kreeg ik namelijk binnen 2 weken weer zo’n last van die hernia dat dat, volgens hem, ook kwam doordat ik (noodgedwongen en tijdelijk) gestopt was met sporten. Tel daarbij op een te laag wiegje (voor mij) en een ledikant wat hetzelfde effect had met bukken, en mijn hernia herleefde weer als nooit tevoren. En zo belandde Jort bij ons in bed, en ligt hij daar eigenlijk vaak nog steeds. Maar dáár klagen we niet meer over; manlief en ik zijn het er ondertussen over eens dat dat eigenlijk best lekker is. Hij slaapt steeds beter, dus meestal is het pas na 3 of 4 uur 's nachts, dan halen we ‘m naar boven voor die laatste paar uurtjes.
Maar dat terzijde.
Nu heeft Jort een kinderdagverblijf-ledikant en komt kleine broer in een mooie co-sleeper te liggen. Gaan we iets anders aanpakken; ik hoop dat we met een maand of 6 ook broertje kunnen gaan overwennen naar het ledikant en krijgt Jort gewoon een lekker groot bed.
Maar ook dat terzijde.
Ik heb nu dus pijn. Geen herniapijn, maar bekkenpijn. En pijn in mijn heupen. Niemand heeft het al bekkeninstabiliteit genoemd, maar als het dat wel is heeft het een naam en dan doet het gewoon pijn. Opgeteld met harde buiken moest ik van de gynaecoloog minder gaan werken en kreeg ik via de arbo-arts een 25% arbeidsongeschiktheids-percentage mee.
Dat deed ergens ook best zeer, psychisch dan, want met Jort heb ik tot het einde toe en zonder problemen (ja wel met harde buiken natuurlijk) wel 6 dagen in de week gewerkt.
En dus ook nog fanatiek kunnen blijven sporten, zonder problemen.
Maargoed, zoals ik al zei is het nu allemaal anders. Heb ook niet zoveel plezier meer in m’n werk want mijn collega’s krijgen de pest in dat ik zo ziekelijk ben sinds ik mama ben; ik had er immers zelf voor gekozen. En dat steken ze dan ook niet onder stoelen of banken dus de sfeer op m’n werk wordt er ook niet beter van. Heb ik ook de balen van, maar dat is niet anders. Heb er al met de baas over gesproken, alleen dat helpt niet, dus het is nu gewoon tijd uitzitten tot m’n verlof.
Nog maar 3 weken...
Moet er ergens niet aan denken, dan is het echt thuis zitten terwijl het niet zo is dat ik niets meer kan, maar dus ook niet meer sporten.
Gisteren waren we in Apeldoorn bij mijn schoonmoeder; ik moest naar een kwartaalworkshop voor Bodycombat (waar ik les in geef), hartstikke leuk. Nieuwe release werd gepresenteerd, die doe je dan lekker mee. Meteen een bezoek aan oma te combineren, en oma is lief, dus prima. ‘s Avonds zouden we naar huis omdat we vandaag bezoek zouden krijgen, maar eenmaal thuis, bij oma, ging ik weer eens strompelend door het huis. Vrdmme, dus nu echt, het ligt niet alleen meer aan het werk, het is gewoon teveel beweging waardoor ik daarna niets meer kan. Dus besloten we nog een nachtje te blijven; ‘s morgens gaat het altijd wel weer. En toen stond ons bezoek dus al voor de deur toen we nog onderweg waren, maar ook dat terzijde, haha!
Afijn, minder werken, stoppen met sporten, een opkomende niet in te houden koopdrang van de witte variant van BonBonBloc (oh zo goddelijk lekker) en daar gaat die weegschaal weer...
Ik weet dat ik toen met Jort tegen 39 weken wel pijn van in mijn knieen kreeg, al dat extra gewicht.
En aangezien het nu al pijn doet, van onder, zou het nu niet die kant uit moeten gaan, maar van de week stond het er toch echt. Tachtig, en een beetje dus...
Ook nu niet te zien, er is niets van waar (bij mij althans) dat je een tweede zoveel duidelijker zou moeten zien zitten.
Gelukkig hebben we nu een heerlijke dreumes rondrennen die, hoewel hij prima zichzelf kan vermaken, wel ervoor zorgt dat ik niet op m’n kont kan zitten vegeteren en dichtslibben, dus ik ben benieuwd waar het naartoe gaat met de uiteindelijke eindstreep op die weegschaal.
Oh en zwanger zijn is en blijft geweldig hoor, ondanks die allesoverheersende vermoeidheid (daar geven we gewoon Jort de schuld van ;) ) en de pijn, die nemen we op de koop toe.
Dit kindje is namelijk minstens net zo druk in m’n buik, de hele dag door, en dat is met name ‘s avonds echt genieten. Zo fijn, die bewegingen zien en voelen, de leuke reakties om je heen op die groeiende buik (inclusief gisteren op de kwartaal, het respect van je mede-instructeurs dat ik daar toch maar gewoon lekker fanatiek mee sta te bewegen is zichtbaar!); vind het zelf gewoon ook prachtig, die bolling.
Wat mij betreft is dit dan toch ook echt niet de laatste keer. ‘t Is maar goed dat Jort een broertje krijgt en zijn papa toch ook graag een zusje had willen zien; even zien hoe het gaat met nummer twee, maar het is zeker niet definitief besloten dat het hierna ophoudt dus. Misschien niet zo snel op nummer 2 als het nu is gegaan (hadden wij ook niet verwacht) want de lichamelijke effecten zijn toch best heftig, maar wie weet gaat een derde zwangerschap gewoon wel weer helemaal klachtenvrij. We zullen zien!
Dat is wat de weegschaal weer eens zegt. Gloeiende... Ik had zo gehoopt dat het dit keer niet zo hard zou gaan als met Jort, en dat leek in het begin ook zo te zijn, maar nu had ik een iets hogere uitgangswaarde, en, vooral, een andere zwangerschap.
Ik moet even klagen hoor! (dus als je daar geen zin in hebt, klik dit verhaal dan gerust weg ;) )
Met Jort kwam er totaal 23 kilo bij. Jawel, twee-drie. Ik kwam van 69 dus dat werd 92. Gelukkig ben ik 1.88 lang en wás ik dus erg slank, zag je er ook niet veel van (ja dikkere armen, dikker gezicht en natuurlijk die hoeveelheid extra’s op de billen en heupen, maar dat viel mij meer op dan anderen). Het was ook niet dat ik zo belachelijk veel at; integendeel. Ik at echt niets meer dan voordat ik zwanger was. Ik hou het er zelf nog altijd op dat ik vóór m’n zwangerschap te weinig reserves had waardoor m’n lichaam alle energie die het kon gebruiken voor het gemak maar gewoon opsloeg. Vooralsnog, je zag er verder niet zoveel van, gelukkig, want ook tot het einde toe hield ik een bescheiden buik (net als nu) en waren de medici ervan overtuigd dat ik een klein kind zou krijgen, maar ook dat bleek een lekkere volle 8 ponder, dus daar rekent de gynaecoloog voor het gemak dit keer ook maar weer op.
De meeste kilo’s gingen er toentertijd ook vrij makkelijk weer af, tot ik op de 72 bleef hangen, maar dat vond ik eigenlijk wel best. Ik had nou eenmaal een kind gekregen en 5 dagen per week sporten, zoals ik vóór Jort had gedaan, dat lukt gewoon niet meer. (Ja oke, ik had ook geen zin in dieëten, heb ik nooit gedaan, zou ik ook niet voldoende discipline voor hebben, vind m’n eten veel te lekker... Had ik dat wel gekund, zouden ook die laatste kilo’s wel kunnen verdwijnen, maar ik vertikte het gewoon!)
Nu is Jort gelukkig vrij makkelijk (alleen niet met slapen) en sport ik nog steeds graag, maar daar lijkt nu toch ook voortijdig een einde aan te komen.
Daar waar ik met mijn eerste zwangerschap met gemak tot 39 weken ben blijven bewegen, tot 35 weken zelfs nog les heb gegeven, ben ik nu op een punt gekomen dat ik moet toegeven dat deze zwangerschap zó anders is dan toen met Jort dat ik dat niet op dezelfde manier kan volhouden.
Het doet namelijk pijn. Oh, verdoemde pijn! Ik had al een tijdje pijn na het werken, waardoor ik ‘s avonds niet meer uit een stoel kan komen, maar nu is het ook na het sporten. En daar baal ik zo van, want ik heb er nog zo ontzettend veel plezier in dat ik daar psychisch nog niet aan toe ben. Bovendien had mijn fysiotherapeut me na de geboorte van Jort me op het hart gedrukt dat, als ik klachtenvrij door het leven wil blijven gaan (heb een oude hernia onderin mijn rug die ik heel goed onder controle kan houden met voldoende sporten), ik dat ook zeker tot in lengte van dagen moet blijven doen. Toen Jort er eenmaal was kreeg ik namelijk binnen 2 weken weer zo’n last van die hernia dat dat, volgens hem, ook kwam doordat ik (noodgedwongen en tijdelijk) gestopt was met sporten. Tel daarbij op een te laag wiegje (voor mij) en een ledikant wat hetzelfde effect had met bukken, en mijn hernia herleefde weer als nooit tevoren. En zo belandde Jort bij ons in bed, en ligt hij daar eigenlijk vaak nog steeds. Maar dáár klagen we niet meer over; manlief en ik zijn het er ondertussen over eens dat dat eigenlijk best lekker is. Hij slaapt steeds beter, dus meestal is het pas na 3 of 4 uur 's nachts, dan halen we ‘m naar boven voor die laatste paar uurtjes.
Maar dat terzijde.
Nu heeft Jort een kinderdagverblijf-ledikant en komt kleine broer in een mooie co-sleeper te liggen. Gaan we iets anders aanpakken; ik hoop dat we met een maand of 6 ook broertje kunnen gaan overwennen naar het ledikant en krijgt Jort gewoon een lekker groot bed.
Maar ook dat terzijde.
Ik heb nu dus pijn. Geen herniapijn, maar bekkenpijn. En pijn in mijn heupen. Niemand heeft het al bekkeninstabiliteit genoemd, maar als het dat wel is heeft het een naam en dan doet het gewoon pijn. Opgeteld met harde buiken moest ik van de gynaecoloog minder gaan werken en kreeg ik via de arbo-arts een 25% arbeidsongeschiktheids-percentage mee.
Dat deed ergens ook best zeer, psychisch dan, want met Jort heb ik tot het einde toe en zonder problemen (ja wel met harde buiken natuurlijk) wel 6 dagen in de week gewerkt.
En dus ook nog fanatiek kunnen blijven sporten, zonder problemen.
Maargoed, zoals ik al zei is het nu allemaal anders. Heb ook niet zoveel plezier meer in m’n werk want mijn collega’s krijgen de pest in dat ik zo ziekelijk ben sinds ik mama ben; ik had er immers zelf voor gekozen. En dat steken ze dan ook niet onder stoelen of banken dus de sfeer op m’n werk wordt er ook niet beter van. Heb ik ook de balen van, maar dat is niet anders. Heb er al met de baas over gesproken, alleen dat helpt niet, dus het is nu gewoon tijd uitzitten tot m’n verlof.
Nog maar 3 weken...
Moet er ergens niet aan denken, dan is het echt thuis zitten terwijl het niet zo is dat ik niets meer kan, maar dus ook niet meer sporten.
Gisteren waren we in Apeldoorn bij mijn schoonmoeder; ik moest naar een kwartaalworkshop voor Bodycombat (waar ik les in geef), hartstikke leuk. Nieuwe release werd gepresenteerd, die doe je dan lekker mee. Meteen een bezoek aan oma te combineren, en oma is lief, dus prima. ‘s Avonds zouden we naar huis omdat we vandaag bezoek zouden krijgen, maar eenmaal thuis, bij oma, ging ik weer eens strompelend door het huis. Vrdmme, dus nu echt, het ligt niet alleen meer aan het werk, het is gewoon teveel beweging waardoor ik daarna niets meer kan. Dus besloten we nog een nachtje te blijven; ‘s morgens gaat het altijd wel weer. En toen stond ons bezoek dus al voor de deur toen we nog onderweg waren, maar ook dat terzijde, haha!
Afijn, minder werken, stoppen met sporten, een opkomende niet in te houden koopdrang van de witte variant van BonBonBloc (oh zo goddelijk lekker) en daar gaat die weegschaal weer...
Ik weet dat ik toen met Jort tegen 39 weken wel pijn van in mijn knieen kreeg, al dat extra gewicht.
En aangezien het nu al pijn doet, van onder, zou het nu niet die kant uit moeten gaan, maar van de week stond het er toch echt. Tachtig, en een beetje dus...
Ook nu niet te zien, er is niets van waar (bij mij althans) dat je een tweede zoveel duidelijker zou moeten zien zitten.
Gelukkig hebben we nu een heerlijke dreumes rondrennen die, hoewel hij prima zichzelf kan vermaken, wel ervoor zorgt dat ik niet op m’n kont kan zitten vegeteren en dichtslibben, dus ik ben benieuwd waar het naartoe gaat met de uiteindelijke eindstreep op die weegschaal.
Oh en zwanger zijn is en blijft geweldig hoor, ondanks die allesoverheersende vermoeidheid (daar geven we gewoon Jort de schuld van ;) ) en de pijn, die nemen we op de koop toe.
Dit kindje is namelijk minstens net zo druk in m’n buik, de hele dag door, en dat is met name ‘s avonds echt genieten. Zo fijn, die bewegingen zien en voelen, de leuke reakties om je heen op die groeiende buik (inclusief gisteren op de kwartaal, het respect van je mede-instructeurs dat ik daar toch maar gewoon lekker fanatiek mee sta te bewegen is zichtbaar!); vind het zelf gewoon ook prachtig, die bolling.
Wat mij betreft is dit dan toch ook echt niet de laatste keer. ‘t Is maar goed dat Jort een broertje krijgt en zijn papa toch ook graag een zusje had willen zien; even zien hoe het gaat met nummer twee, maar het is zeker niet definitief besloten dat het hierna ophoudt dus. Misschien niet zo snel op nummer 2 als het nu is gegaan (hadden wij ook niet verwacht) want de lichamelijke effecten zijn toch best heftig, maar wie weet gaat een derde zwangerschap gewoon wel weer helemaal klachtenvrij. We zullen zien!
reacties (0)