Het gaat opschieten nu - en verrassend Jort
Ja dat krijg je, wel veel gebeurd, niet veel tijd gehad om het hier ook op te schrijven.
Dus ook veel te vertellen.
Zo zit ik ineens al op 29 weken... Daar waar de eerste weken me niet snel genoeg konden gaan, begin ik nu regelmatig te denken: ho wacht even, ik wil hier ook nog wel even van genieten!
Niet dat ik niet nieuwsgierig ben naar de kleine vent, maar ik wil ook nog even de tijd hebben om rustig te genieten van dat getrappel in m'n buik, en het gestage groeien ervan - wat overigens maar weinigen echt opvalt.
Ja mooi is dat, zeggen ze dat dat met een tweede harder gaat? Mooi niet. Ik kom minder kilo's aan en mijn buikspieren zijn blijkbaar ook nog prima in conditie, want ik moet nog met grote regelmaat toelichting geven dat áls ze dat buikje al zien, dat dat er al echt al langer dan 3 maanden zit.
Zo ook vrijdag op de 9maandenbeurs (nóóit meer!! mijngodwateenbelachelijkedruktedaar!), stonden we geboortekaartjes uit te kiezen, zegt de dame van de stand: "oh maar jullie hebben nog ruim de tijd zo te zien". Ja mevrouw, nog ruim 2 maanden. En daar rolden de ogen weer, vol ongeloof.
Tsja. Ook dit kindje lijkt zich vooral te ontwikkelen in mijn achterwerk, net als Jort.
De gynaecoloog heeft ook al de uitspraak gedaan: "daar trappen wij niet nog een keer in. Jij krijgt gewoon weer een achtponder!"
Wat dat betreft heb ik overigens weinig klagen, heb inderdaad weinig lichamelijk ongemak van die buik, wel van bijbehorende, schijnbaar typische tweedezwangerschapsklachten.
Zo hebben we een heerlijke dreumes genaamd Jort, die overdag echt het meest fantastische kind ter wereld is: heerlijk sociaal, kan fantastisch zichzelf vermaken, lacht de hele dag, huilt weinig, eet goed, en gaat overal zonder moeite en zonder al te veel verlegenheid of eenkennigheid mee naartoe.
Maar 's nachts? Wil ik hem het liefst achter het behang plakken...
Gáán slapen is de moeite niet. Als hij echt moe is (meestal tegen 20.00u) leggen we hem zonder problemen in bed met zijn speen, even 1 minuutje zijn handje aaien, hij draait op z'n zij en is weg.
Maar na zo'n 3-4 uur heeft hij toch echt hulp van ons nodig. Slokje drinken, even een knuffel, en als we er niet snel genoeg bij zijn is hij volledig overstuur en ben je zo een half uur bezig om hem weer in slaap te krijgen. Geen aandacht geven is geen optie, dan ligt binnen een kwartier zijn volledige laatste maaltijd eruit. En dat dan minstens 3x per nacht.
Nu zijn wij van die ontzettend niet consequente ouders die het beiden heerlijk vinden om die kleine tegen je aan te leggen in bed, dus na een paar minuten aanmodderen, zeker midden in de nacht, geven we het op en mag hij mee naar boven. Eén voordeel: da's een gegarandeerd recept dat je beiden verder slaapt.
Laatste tijd is dat zelfs een mooi taakje voor manlief, aangezien ik slechter slaap door die fijne hormonen en dus wakker blijf, helaas, als ik eruit heb gemoeten. Hij daarentegen gaat het kind halen, draait zich om en slaapt weer verder.
Heb me er bij neergelegd dat dat voor mij de komende jaren er niet meer inzit. Ja straks, als kleine broer ook borstvoeding krijgt en ik lekker loom ga worden van de oxytocine. Kan me goed herinneren dat dat met Jort heel fijn werkte!
Eind november zijn we verhuisd naar een kast van een huis, en dat is ook weer elke dag genieten. Er gaat geen dag voorbij dat we ons niet beseffen hoe heerlijk het hier is. Er moet nog ontzettend veel gebeuren, vooral de aanschaf van veel, heel veel meubeltjes zit er nog aan te komen (alsof dat erg is, haha), maar het contrast met ons vorige huis is dusdanig dat we hier ons echt koningen voelen. Nog net geen goden in Frankrijk, want daar is het te koud voor, haha, maar de ruimte die we hebben en de luxe die we nu tot onze beschikking hebben zijn heerlijk.
Onze slaapkamer heeft nu hoogste prioriteit; daar gaan we komend weekend nieuw laminaat leggen, het weekend erop gaan we behangen, en dan gaan we de kleine dingen finetunen.
Afgelopen weekend zijn we naar Ikea geweest en hebben we dezelfde commode als voor Jort gescoord, maar dan bruin i.p.v. wit, om de variatie erin te houden. Met een bijpassende garderobekast, beiden uit de Hemnes serie. Goed spul, ziet er prima uit, en wij vonden deze ook nog eens in de koopjeshoek, weliswaar met een kleine beschadiging op het blad maar dus al wel helemaal in elkaar geschroefd. Scheelt dat even een hoop tijd!
Die kasten staan nu nog even beneden in de logeerkamer (van oma, die heeft nu een eigen kamer, zo heerlijk!), zodra het laminaat boven ligt verplaatst de commode voor de eerste maanden naar onze kamer.
Een week geleden heb ik ook mijn co-sleeper binnen gekregen, verheug me er nu al op om die in gebruik te nemen!
Da's trouwens ook zo wat, hoe zoek je een goede co-sleeper, bedacht ik me bij de zoektocht. De meeste bedjes haak je aan een ledikant vast, maar wij hebben een boxspring, dus dat zou niet werken. En tweedehands via Marktplaats is er bijna niet aan te komen, en al helemaal niet voor een gezonde prijs.
Heb er eentje bij Zoombee gevonden nu, met wielen die je vastzet zodra het tegen je bed staat, en als je je kindje tóch even alleen wilt laten in het bedje kun je de zijkant omhoog schuiven zodat het alsnog een wieg is. Geniaal ding!
Heb nu alleen nog wel even het plastic om het matrasje gelaten aangezien onze katten werkelijk álles in huis als mandje zien. Dat komt wel tijdens mijn verlof, als ik alles goed kan wassen en kan opleuken.
Wat overigens best bijzonder is, voor mijn gevoel, dat we nu echt totaal niet bezig zijn met de aanschaf van babyspullen. Ja natuurlijk heb ik me al laten gaan met een aantal nieuwe kleertjes, dat kon ik echt niet laten, maar door de verhuizing naar ons nieuwe huis hebben we alles nogal uitgesteld.
De co-sleeper was de eerste grotere aanschaf, jawel. En nu dus ook de commode. En die komt dan ook nog eens bij ons op de slaapkamer te staan, want we hebben besloten ons geen enkele illusie te maken: Jort slaapt ook nog bijna elke nacht bij ons, dus kleine broer gaat ook zeker de eerste maanden niet naar zijn eigen kamer.
Die krijgt hij overigens natuurlijk wel, maar het inrichten van die kamer gaan we gewoon heel rustig de tijd voor nemen.
Nog maar 5 weken, en dan is het al zover, dan start mijn verlof dus.
Heb dit keer wel besloten langer thuis te blijven met de kleine, om meerdere redenen. Niet omdat ik mijn werk niet meer leuk vind, maar wel omdat ik meer tijd wil doorbrengen met mijn baby voor hij in de groep gegooid word op het kinderdagverblijf. Daar is op zich niet zoveel mis mee, maar ik heb het afgelopen jaar met Jort wel gemerkt dat dat één grote virus-ellende is; Jort neemt écht alles mee naar huis en is dus eigenlijk non stop verkouden. We verbazen ons er dan ook regelmatig over dat hij er zo vrolijk onder blijft (af en toe eens een dagje een dipje en de eerste dagen dan wat snotteriger), maar sneu is het wel. Hij had ook meteen het RS virus te pakken toen hij op de creche zat, en dat wil ik graag voor broertje nog even uitstellen.
Bij de weg, we hebben zowaar ook al een naam voor Broertje, en dat is voor ons een redelijk unicum! Met Jort heeft dat tot de 35e week geduurd, we konden écht geen leuke jongensaam vinden. En ook nu ging het die kant uit, maar dit keer heb ik een concessie gedaan en kwamen we tot de conclusie dat er toch nog wel één leuke naam was.
Nog een week of 11, en dan mag de wereld het ook weten ;)
Afijn, over mijn verlof (de big shiny ball ligt weer ergens anders...): ik ga er flink wat weken vakantie en ouderschapsverlof aan vast plakken. Komt erop neer dat ik de heeeeele zomer op ons nieuwe terras mag bivakkeren met ons kersverse gezin, lijkt me zalig! Per 19 september wil ik starten met 2 dagen in de week, eens zien hoe dat bevalt, en dan langzaam weer opbouwen naar 4.
In de tussentijd heb ik het erebaantje toebedeeld gekregen van ceremoniemeester (én getuige, echt heel erg leuk) voor het huwelijk van goede vrienden van ons, die trouwen op 9 september, komt dus ook mooi geen werk meer tussen.
Nu kan ik me ergens wel voorstellen dat ik m'n werk vreselijk ga missen, dat was met Jort ook zo, maar ik durf me nu nog niet toe te geven aan eerder weer beginnen, want ik denk dat het met 2 kinderen toch nét ietsje anders gaat lopen dan wanneer je 'slechts' 1 baby hebt.
Zien we tegen die tijd wel.
Dan nog 1 leuke anekdote over Jort (want ik zie dat ik al wel weer een erg lang verhaal zit te tikken): zoals eerder gezegd zegt die nog niet zoveel. Ja, hij kletst je de oren van je kop, dat wel, maar daar zit maar heel weinig verstaanbaars bij.
Hij doet overigens wel enorm zijn best zijn fijne motoriek uit te werken: hij is continu bezig met fijne handelingen als piepkleine dopjes op potjes schroeven (knijpzakjes fruit zijn favoriet), kleine blokjes hoog stapelen, en dan nog netjes ook, zelfs puzzelen begint hij al mee.
Maar praten? Ho maar.
Daarnaast heb ik ook steeds het idee gehad dat hij geen flauw benul heeft van wat er in mijn buik gebeurt. Ik zeg wel steeds "baby!" terwijl ik naar mijn buik wijs, met name als we samen in bad zitten en hij legt er stapeltjes speelgoed op, maar meer dan lachen en er een beetje op petsen doet hij niet.
Tot we vanmiddag samen op de bank zaten, lekker bladeren in een tijdschrift (ook favoriet, véél leuker dan tv) en hij zag een plaatje met een baby'tje in een bedje. Begon hij daar toch fanatiek te wijzen naar dat kindje (echt het hoofdje aanwijzen): "deess!!" en vervolgens hetzelfde doen op mijn buik.
Noujaaaa!
Die heeft volgens mij al heel veel meer door dan wij denken.
Tot voor kort was ik van plan om maar eens een babypop te gaan kopen, model jongetje natuurlijk, en die dan eens een paar keer onder mijn trui vandaan te toveren en aan hem geven om wat mee te spelen; en dat ga ik vast alsnog doen, maar dit verandert wel een beetje kijk op de zaak.
Ik ben echt héél benieuwd hoe hij straks op zijn broertje gaat reageren - en ook wel een klein beetje hoe ik er zelf op ga reageren, want met dit soort momentjes besef ik me hoe ontzéttend veel ik van die jongen hou, hoe vreselijk leuk ik 'm vind, hoe kan ik dat ooit hetzelfde van zijn broer gaan doen? Begrijp me niet verkeerd, ik twijfel daar niet aan dat dat helemaal goed komt, maar het is wel weer een eyeopener.
Het hebben van kinderen boort een put aan in je hart waar zo ongelofelijk veel liefde uit komt, dat had ik me voorheen echt niet kunnen voorstellen...
reacties (0)