Glimmen van trots
Natuurlijk hoopt iedereen dat haar (of zijn) kindje slim is, en met een beetje mazzel heeft hij of zij ook vast wat slimme genen van papa en mama meegekregen. En dat we daar (allemaal) van geboorte af aan naar zoeken is volgens mij ook niet heel vreemd. Toch?
Oké, het allerbelangrijkste is dat je kindje gelukkig wordt, maar ik kan niet ontkennen dat ik glim van trots als ik toch weer dat ene, bijdehante handelingetje van Jort ontdek.
Zo had hij een paar maanden geleden al door wanneer je hem zijn boeken op z'n kop aangeeft.
Even tussendoor: voorlezen is echt niet te doen bij Jort, híj leest voor. Liefst bij je op schoot, maar hij vertelt wel. Hele verhalen, al dan niet onverstaanbaar, in zijn eigen taaltje. En dat begint zodra hij gesetteld zit en de voorkant heeft omgeslagen.
Ténzij hij op z'n kop ligt. Dan kijkt hij een paar seconden bedenkelijk, draait het boek om, en begint voor te lezen. Dat doet hij met al zijn eigen boeken - de kartonnen varianten dan, want tijdschriften (van mij) gaan vooralsnog gewoon stuk; dan is scheuren nog altijd leuker dan voorlezen.
Echt hilarisch om te zien, en nog leuker hoe vrienden (ook zonder kinderen) erop reageren. En hij doet het iedere keer weer!
Jort is wat dat betreft wel echt een boekenwurm; tv interesseert hem totaal niet (zelfs BabyTV houdt niet langer dan 3 minuten zijn aandacht vast), boeken kan hij heeeeeel lang ongestoord blijven lezen. Zelfs op het kinderdagverblijf noemen ze dat steeds opnieuw; als Jort niet in z'n hum is geef je hem een boek en hij is zoet.
En toen zaten we in Cuba. Mensen daar vinden het sowieso leuk om complimentjes over je kind te geven, maar er waren er toch wel erg veel die ook vonden dat hij heel slim moest zijn. Hartstikke leuk, gewoon glimlachen en dankjewel zeggen.
Totdat we in een huisje bij mensen waren (dat is daar heel normaal, je slaapt óf in een hotel (meestal aftands, slechte kwaliteit) óf bij mensen thuis in een Casa Particular) en de gastvrouw helemaal verwonderd naar ons toe kwam: op de lange gang met allerlei deuren wist Jort keer op keer feilloos achter welke deur wij zitten. Volgens haar vergiste elke toerist zich minstens elke dag wel een keer; Jort liep steeds zonder te twijfelen naar de juiste deur.
Toch leuk!
Laatste anekdote: Jort duwt graag dingen vooruit. Dat mogen karretjes zijn, maar ook (kinder)stoeltjes.
Bij mijn ouders staat een heel licht, klein plastic stoeltje en hebben ze een stenen vloer, dus dat duwt fantastisch. Maar er ligt daar ook van alles op de grond, zoals kabels naar de diverse computers en laptops die daar uitgestald staan.
Daar loopt Jort één keer met z'n stoel tegenaan, gaat kijken wat er mis is, gaat weer achter de stoel staan, tilt 'm even omhoog om over de kabel heen te komen en gaat vervolgens gewoon weer lekker verder met duwen. Heerlijk, zo oplossingsgericht, nu al!
Ik ondervind alleen nu al een "maar" aan dat verhaal: zusterlief, ervaringsdeskundige met een zoon van 3 en een zoontje dat 3 weken jonger is dan Jort, Pabo gedaan en bezig met ontwikkelingspsychologie, vindt dat we ernstig rekening moeten gaan houden met hoogbegaafdheid en dat we nu eigenlijk al een passende basisschool moeten gaan zoeken. Jort gaat namelijk zijn neef van 3 achterna, die nu al lange volzinnen spreekt en bezig is met leren lezen (en is dat omdat mama lerares is, of omdat hij dat echt zelf wil?) en zich stierlijk verveelt met speelgoed dat voor zijn leeftijd bedoeld is - hij zou ook wel eens hoogbegaafd kunnen zijn volgens haar.
Nu gun ik mijn zoon van harte dat hij slim is, maar hoogbegaafd? Hmm - denk 't niet!
Ik geloof er ook eerlijkgezegd niet in.
Jort ontwikkelt zich, naar mijn idee, gewoon heel normaal, is niet belachelijk vroeg begonnen met lopen, heeft wel al heel wat handigheidjes, maar dingen als praten doet hij ab-so-luut nog niet. Ja, 'ja, nee, mama, papa, die en aai (tegen alles wat op 4 poten loopt en een vacht heeft)' - maar dat is dan ook meteen zijn volledige, voor ons verstaanbare, repertoire.
Bovendien vind ik 'm veel te sociaal voor een hoogbegaafd kind (ja ik weet het, hoeft er niets mee te maken te hebben) - hij vindt iedereen leuk en aardig, gaat overal makkelijk mee naartoe, heeft geen idee wat eenkennigheid is en verlegenheid duurt ook niet langer dan een minuut.
Maar hoogbegaafd?
Nee, doe mij maar gewoon een normaal kind.
Bovendien heb ik helemaal nog geen zin om al op zoek te gaan naar een basisschool, hij is potverdikkie net baby-af, en van dat onbezorgde hoop ik nog lang te blijven genieten!
reacties (0)