Met kind op vakantie, goed te doen!

We hebben hem veel gehoord, zowel voor, tijdens als na de vakantie. Met een klein kind, is dat te doen?
Nou, prima eigenlijk! Natuurlijk is het niet hetzelfde als zonder kind, maar we hebben ons nauwelijks belemmerd gevoeld. Mijn zwangerschap gaf eigenlijk meer 'problemen'.

En Cuba is echt geweldig voor een klein kind, de Cubanen zijn namelijk de hartelijkste mensen die we ooit zijn tegengekomen en ze zijn allemaal gek op kinderen. In het begin weet je niet zo goed wat je overkomt, want iedereen wil je kind oppakken, vaak zonder te vragen, laat staan zich voor te stellen, en iedereen maakt grapjes met hem, wil knuffelen, of gewoon lekker een beetje rondlopen. Tja, dat gebeurt je niet zo snel in Nederland...
Maar echt prima allemaal. We hebben er vaak hartelijk om gelachen, we hadden Jort zo achter kunnen laten want hij vindt iedereen aardig die leuk tegen hem doet. Niet dat we dat zouden willen natuurlijk...

Dan zijn er nog de vele dieren die overal rondlopen. Ja ook op straat, zelfs op de snelweg lopen koeien en geiten en met name veel honden. Nu is Jort gek op dieren (moet wel he, als je op dierendag geboren bent) dus het was af en toe wel in de gaten houden als hij weer eens op een straathond afliep, maar vooral paarden waren favoriet.
In Cuba hebben weinig mensen een auto, die mogen ze niet aanschaffen van de overheid (wat een eikel is die Fidel toch), dus rijden er nog ongelofelijk veel met paard en wagen. En die zie je dus in elke straat.
Dus zaten we regelmatig met een roepend en wijzend kind, dan was het even rondkijken en ja hoor, daar stond weer een paard.
En dan sliepen we vaak ook nog bij mensen thuis - dat noemen ze bij Casas particulares, een geweldig alternatief voor de veel te dure hotels en voor de mensen zelf een redelijke bron van inkomsten - en aangezien ze in Cuba blijkbaar van een overdaad aan kitsch houden, ook aan de kerstboom, was er genoeg te zien en als we niet uitkeken, ook aan te raken.

Ik moet overigens nog wel even melden dat wij een soort van gevorderde backpackers zijn. Wat zoveel inhoudt als: alleen een ticket boeken, en ter plekke beslissen wat we gaan doen, en het land over ons heen laten komen. Geen all-inclusive resorts dus voor ons, daar zijn we nog niet helemaal aan toe, hoewel we vrezen dat dat er op den duur wel van gaat komen met kinderen, haha!
Maargoed, ook nu hadden we dus alleen een ticket geboekt. Groot verschil nu we met kind gingen reizen was alleen dat we wel per se een auto wilden huren, want afhankelijk zijn van het (slecht geregeld) openbaar vervoer in Cuba wilden we niet.
Hadden we wel meteen een probleem, want net als de eerder genoemde kinderbedjes kennen ze in Cuba geen autostoeltjes voor kinderen. Daar hadden we niet helemaal op gerekend! Aangezien we vanaf Schiphol kwamen, zijn we daar met de trein naartoe gegaan, en een buggy met kind en wat koffers was al meer dan genoeg, daar kon geen autostoeltje bij.
Hou het kind maar bij je op schoot, zeiden ze. Dat dacht ik dus niet, dat was echt niet te doen! Zeker niet voorin, want daar zitten knopjes en hendeltjes en een stuur en veel te veel afleiding. Dus naar de achterbank verhuisd, Jort vast in het midden. "Gelukkig" had hij na een paar dagen ook prima door hoe hij zich daar uit moest wurmen, dus dat was iedere keer weer een gevecht.
Autorijden dus zoveel mogelijk geprobeerd te beperken, maar als je wat van het land wilt zien is dat niet altijd te doen. Dus dan maar zoveel mogelijk plannen dat hij in slaap valt als je gaat rijden, en schrap houden voor als hij weer wakker werd want dan was het fulltime entertainen, en, geloof me, dat is echt heel pittig in een auto waar die kleine eigenlijk niet wil zijn. Kortom, autorijden met een (wakker) kind was dus niet leuk, maar dat was dan ook echt het enige wat echt vervelend was.
Ja, dat, en de koude douches...

Nog iets waar je met een kind rekening mee houdt: hij slaapt natuurlijk vaker dan wij, en ook langer. Oplossing: gewoon mee gaan slapen! :)
Dus ook wij lagen 's avonds op tijd in bed, hooguit nog wat te lezen als kleine man sliep, om gewoon 's morgens samen op te staan. Zonder kind slaap je 's morgens uit, wij sliepen op deze manier uit. Soms zelfs deden we de middagdutjes ook mee. Zalig!

In Cuba was het ook winter, dus supermooi weer hebben we niet gehad, maar wel regelmatig echt mooie dagen. En als de zon daar schijnt, schijnt hij hard. Om voor onszelf en voor die kleine af en toe wat rust in te bouwen gingen we dan een paar uur naar het strand. Niet te lang, want dan verbrand je heel snel, en die kleine al helemaal natuurlijk; bovendien waren het vaak aardige ritten van en naar het strand, dus ook dat was een beetje van dag tot dag plannen.
Maar dan heb je ook wel de echt witte stranden met helder blauwe zee, zowel aan de zuid- als noordkant van het eiland.
Het jammere van Cuba is alleen wel dat het niet een vreselijk mooi land is, ook omdat het nauwelijks is ontwikkeld en er gewoon geen geld is om echt iets moois neer te zetten, dus veel vervuiling en vervallen hutjes en restaurants naast de stranden.
Ze zijn er wel hoor, die mooie stranden met mooie resorts, maar eigenlijk maar op een paar plekken, en dat zijn eigenlijk afgesloten toeristenoorden. Nog niet helemaal ons ding; dan ga ik net zo lief naar een mooi strand in Spanje, daar hoef ik niet helemaal voor naar Cuba.
Nu moet ik ook wel zeggen dat wij onszelf wel een beetje verwende k-toeristen vinden en eigenlijk zijn we dan ook nog Azië-fans, en dat is nu eenmaal iets anders dan Latijns Amerika. Ziet er allemaal heel anders uit, de look and feel zijn niet te vergelijken.

En dan het kopje eten... wat een hel! Echt lekker is het niet, je krijgt elke dag rijst met bonen en een vet stuk vlees, maar het allerergste is de hygiëne.
In Havana beleefden we na de eerste paar dagen de grootste shock toen we zagen hoe het vlees vervoerd werd: gewoon op een vieze paardenkar, zonder bedekking of op een schoon zeiltje. Toen ben ik ook acuut gestopt met vlees eten, en geloof me, dat is in een vleesland als Cuba niet makkelijk want daar wordt het je zo ongeveer opgedrongen. En aangezien enkel rijst en een kale koolsalade (serieus, niets meer dan een bergje gesneden rauwe kool en een plakje komkommer en tomaat) ook niet heel uitdagend meer zijn na een paar dagen heb ik het wel min of meer opgegeven. Ben voornamelijk vis gaan eten; garnalen, kreeft, wat een straf, haha! En aan het eind van de vakantie voelde ik me enigszins gerust op fabrieksham dus durfde ik ook dat weer te eten.
En wie vertelde me dat dat plakje kaas op mijn sandwich gepasteuriseerd was?
Dan krijg je ook nog te lezen dat je het kraanwater echt niet moet drinken, dus dronk ik op den duur alleen nog maar frisdrank uit blik. En ook dat komt je neus uit op den duur... Want overal zitten ijsblokjes bij, en als we eens een glaasje versgeperst sap bestelden was dat 9 van de 10 keer ook aangelengd met water. Nu is het grootste gevaar schijnbaar hepatitis, en daar ben ik gewoon tegen gevaccineerd, maar toch.
Toen ik me op een gegeven moment besefte dat de kans op het oplopen van een infectie vele malen kleiner is dan een auto-ongeluk krijgen heb ik het min of meer losgelaten. Autorijden stop je ook niet mee als je zwanger bent, en eten moet je toch.
Ik heb een aantal dagen flinke stress gehad van (het gebrek aan) de hygiëne in Cuba, maar uiteindelijk denk ik dat het allemaal wel reuze mee zal vallen.

Al met al was het wel een heftige ervaring, Cuba. Het is een heel bizar land; mensen hebben niets en geven je toch heel veel, ze lopen echt over van vriendelijkheid!
Maar wat zijn die Castro's een stel hufters zeg, en ook meneer Che was echt geen lieverdje. Ze hebben 50 jaar geleden een flinke gewelddadige coup gepleegd en sindsdien nooit meer moeite genomen het land op de bouwen. Ja, op elke straathoek een leus plaatsen of een mooi stukje tekst van jezelf, Viva la Revolution! Patria o muerte en nog veel erger. Na een week waren we dat helemaal zat, want er zijn meer leuzen te lezen dan dat er verkeersborden zijn. Die zijn er gewoon nauwelijks tot niet. Je vindt de weg dan ook enkel en alleen door de weg aan de locals te vragen; een beetje Spaans spreken is echt een must.
Het is dus één grote puinhoop in Cuba. Met name Havana is echt post-apocalyptisch, alsof je in een game loopt waar oorlog is (geweest), overal puin en troep, afbrokkelende huizen, onderontwikkeling.
Dat socialisme is echt een farce, mensen zitten daar gewoon gevangen in hun eigen land, willen genoeg maar mogen niets tenzij je vriendjes bent met een hoge ome. En ze mogen niets zeggen, niets doen, want dan word je aangepakt. Echt afschuwelijk.
We hebben ons dan ook regelmatig afgevraagd: als Fidel 's morgens opstaat en in de spiegel kijkt, dat hij dan denkt: "heb ik dat even mooi voor elkaar! Ligt dat land nog mooi al 50 jaar overhoop!"?
Ongelofelijk.
Ik hoef voorlopig niet meer terug, misschien over een jaar of 10 om te kijken hoe het opknapt als die Castro's eindelijk eens dood zijn. Dat kan toch niet lang meer duren, ze zijn al in de 80. 't Lijkt wel onkruid, dat vergaat ook niet.

Het was een mooie ervaring, maar ik ben blij dat we weer thuis zijn!