Daar is ie dan!!! Onze Jaron...

Woensdag avond 15 februari zijn wij de trotse ouders geworden van onze prachtige zoon Jaron. Het is echt een ontzettend lief en tevreden mannetje, hij is helemaal gezond, doet t super goed en heeft gelukkig helemaal geen hinder ondervonden van mijn medicatie. Hij deed t zo goed dat we zelfs eerder naar huis ochten uit t ziekenhuis waar we 72 uur zouden moeten blijven in verband met observatie. Hij had gelukkig helemaal geen ontwenningsverschijnselen of wat dan ook.

Zaterdag zijn we lekker thuis gekomen uit t ziekenhuis en hier genieten we lekker van elkaar. Hij doet erg goed, groeit lekker. Was de eerste dagen redelijk wat afgevallen waar de kinderarts meteen een vreselijk probleem van maakte en mij bijna opdrong om te beginnen met bijvoeding en langer in t ziekenhuis te blijven. gelukkig heb ik voet bij stuk gehouden, ben gewoon door gegaan met de borstvoeding (mocht gelukkig toch naar huis van de kraamafdeling) en de volgende dag was hij 40 gram aangekomen. Kortom niks aan de hand en storm in een glas water van de kinderarts.

De bevalling is goed en vlot verlopen. Nadat smorgens vroeg mijn vliezen gebroken waren begon het wachten, en dat duurde lang. De hele ochtend en middag geen verdere vorderingen. Aan het eind van de middag merkte ik dat wanneer ik ging lopen ik wat kramp begon te krijgen, maar nog geen weeën zoals ik deze kende van Olaf's bevalling. En helaas, zodra ik ging zitten was t weer weg. Omdat de bevalling van Olaf snel was gegaan Hadden we afgesproken bijtijds naar t ziekenhuis te gaan dus besloot ik om 17.15 de verloskundige te bellen en even met haar te overleggen. Nog steeds geen weeën maar als ik ging lopen volgden de krampen elkaar wel snel op. We spraken af dat ze om 18.00 bij mij zou zijn. In de tussentijd nog even snel wat gegeten, tegen 18.00 gingen de krampen over in weeën maar nog steeds alleen als ik in beweging was, ging ik rustig zitten zakte het weer weg. Toen de verloskundige er was werden de weeën snel steeds heftiger en begonnen ook te komen als ik zat, kon bijna niet meer opstaan omdat ze dan zo pijnlijk waren. Na een gesprekje besloot ze dat we meteen naar t ziekenhuis gingen, ze wilde me niet meer naar boven laten gaan om te voelen voor ontsluiting, t was zo ook wel duidelijk. Wilde me nog even omkleden wat even duurde doordat ik zoveel pijn had, was ineens heel misselijk maar uiteindelijk vertrokken we en waren we om 18.40 in t ziekenhuis. Alles werd klaargezet en toen ze ging voelen had ik al ruim 4 cm ontsluiting, 20 minuten later was t al 7 cm dus t schoot op. Gelukkig want de poijn was intussen ondragelijk, de weeën gingen gewoon in elkaar over en de pijn zakte helemaal niet meer weg, vooral de rugweeën waren erg pijnlijk. Had ook heel erge persdrang en de verloskundige zei dat ik t niet hoefde tegen te houden, niet aktief mee persen maar inhouden was toch niet meer te doen als het allemaal zo snel ging. 5 minuutjes later gaf ik aan dat t kind er toch echt uit wilde, had intussen al weer meerdere weeën weg gezucht, ze zei we zijn pas 5 minuten verder dus je moet even volhouden maar op mijn aandringen toch nog maar even voelen. En ja hoor, 10 cm ontsluiting. Snel alles klaar gezet en na 10 minuten persen kwam Jaron ter wereld. Het was een snelle maar wel heftige bevalling maar het resultaat was fantastisch.

De verloskundige was dezelfde als bij de bevalling van Olaf en wist dat t waarschijnlijk snel zou gaan. Toen ze het zieknhuis belde dat we eraan kwamen was het hoofd daar niet zo blij mee omdat er nog niet bekend was hoeveel ontsluiting ik had. Dan gaat ze zeker de hele nacht onze verloskamer bezet houden was haar antwoord. Maar de verloskundige zei dat ik echt wel snel ging bevallen en dat ze dat duidelijk kon zien aan mij dus we gingen toch. Daar aangekomen vroeg de verpleegster mij of ik de hele dag al weeën had dus ik zei dat ze nog maar net begonnen waren, ook zij begon te zuchten en dat dat zal lang duren. Uiteindelijk was ik binnen een uur bevallen van Jaron en wasd de placenta er al uit waarna de verloskundige riep: Zie je nou, een uurtje, ik zei toch dat t snel zou gaan, met een licht gemeen lachje naar de mensen van de verlosafdeling.