Zieke mama, een jaar verder

Een jaar geleden was ik nu net een paar weken uit t ziekenhuis, druk aan het knokken mijn leven weer op de rails te krijgen. Nu een jaar later en met opnieuw een kleintje in m'n buik voel ik ineens de behoefte m'n verhaal nogeens te doen. Tuurlijk heb ik toen ook blogs geschreven maar ik realiseer me goed dat die niet verder gaan dan de eerste weken, daarna was ik zo ziek dat ik niet meer achter de computer kon, vervolgens er niet meer aan dacht en toen kwam t moment dat ik niet eens meer besefte dat er computers bestonden, laat staan bb. Uiteindelijk kwam ik uit t ziekenhuis en was ik vooral bezig met knokken voor mezelf en m'n gezin.

Voor alle dames die geen behoefte hebben aan drama en ellende, ik zal je waarschuwen. Je kan nu beter stoppen met lezen..

Het begon eigenlijk allemaal al jaren geleden, in 2001, op een dag werd ik wakker en alles deed pijn, dokters hebben alles onderzocht maar nooit wat gevonden. na 3 maanden was ik redelijk op de been en ging weer aan de slag. Studeerde af, ging aan t werk. Ik deed t maar t viel me zwaar. Ik wilde niet zeuren dus zette gewoon door. 2 jaar later ging t ontzettend mis, weer vreselijk veel pijn, een en al onderzoeken maar niks gevonden. Ik gleed steeds verder weg, ging dwangmatig gedrag uitvoeren zoals uren met mn handen onder koud stromend water. In het begin verzachte het de pijn, later MOEST het gewoon. Ik sliep niet meer, at niet meer en gleed steeds verder af. kreeg veel medicatie maar werd steeds duffer tot ik besloot met alles te stoppen. Ik had momenten dat ik zo in de war was, viel steeds weg van slaapgebrek maar doorslapen kon niet. van de een op de andere dag sloeg het om, ik kon weer wat slapen, de pijn werd langzaam minder. Ik ging in therapie bij een centrum voor psychosomatiek en ik klom er weer bovenop. Het werd nooit meer zoals voordat ik ziek werd maar t ging wel steeds beter. daar werd ik gediagnosticeerd met CVM (chronisch vermoeidheidssyndroom) en psychische spanningsklachten, hier mee om leren gaan was de sleutel. Leer je grenzen kennen en bewaken, en verdriet uit t verleden verwerken. T leek goed aan te slaan en terwijl de jaren voorbij gingen raakte ik steeds zekerder dat ik t achter me gelaten had, dat ik er mee om kon gaan. Ik heb lang gedacht geen kinderen te willen, uit angst weer ziek te worden maar hoe beter het ging des te vaker ging ik daar weer aan twijfelen. Uiteindelijk toch samen de stap durven zetten en ik werd zwanger.

De spanning sloeg al snel toe, kan ik t wel, kan mijn lijf t wel aan, wat als ik weer ziek wordt..... Het besef dat ik een kindje op de wereld zou zetten maakte heel veel emoties los, dingen van vroeger kwamen weer boven met t gevoel ik wil niet dat mijn kind dat moet meemaken. Ik beleefde alles weer opnieuw. Voor een ander stelt t misschien niks voor, die denkt waar maak je je druk om maar ik heb t als heel erg ervaren en daar gaat t uiteindelijk om. Toen was Olaf er, ik was zo onzeker, zo bang t fout te doen. De borstvoeding wilde helemaal niet, kreeg m maar niet goed aan de borst, was de hele dag bezig met voeden en raakte uitgeput. Negatieve gevoelens staken de kop op, tegenover mezelf maar ook tegenover Olaf dus op naar de huisarts. Ik begon weer met mijn medicatie die ik voor de zwangerschap had afgebouwd, moest wel stoppen met de borstvoeding. Ik knapte snel op, t ging super met mij en Olaf en toen hij vier maanden was verzuchtte ik tegen Maarten: wat is het eigenlijk allemaal goed gegaan, wat een opluchting. T was alsof ik toen pas durfde adem te halen en dat heb ik geweten. Twee dagen later stond ik op en ik had pijn, niet de pijn die ik altijd had, t was anders en ik wist dat t mis was. Wilde er niet aan toegeven dus ging de volgende dag nog naar de meeting met mn bb vriendinnetjes. Daar was t geen doen, Olaf alsmaar huilen en ik kon m niet dragen zoveel pijn had ik. Voelde me zo'n slechte moeder, Martina die met Olaf op de arm liep terwijl ik op t toilet m'n tranen stond te verbijten. Vanaf dat moment ging t eigenlijk alleen maar slechter.

Ik ging naar de huisarts, kwam bij een vervanger die er nogal luchtig over deed, hoe zeer ik ook probeerde uit te leggen dat t ernstig was. Ik kreeg iets kalmerends en t advies in lauw water mn handen te blijven bewegen, anders werden ze stijf en dat zou t erger maken. 2 dingen waarvan ik had gezworen t nooit meer te doen. Geen slaapmedicatie/kalmeringsmiddelen en geen ahnden/voeten meer onder de kraan, dat had me in t verleden geen goed gedaan. De medicatie ging in de kast maar t water lonkte. De pijn werd met de dag erger, ik belde constant met de huisarts en vervangers, toen ik t niet meer kon nam Maarten t over. Door mijn verleden werd meteen t RIAGG gecontacteerd en kon ik daar terecht, t centrum waar ik toen behandeld ben kent lange wachtlijsten en er was nu hulp nodig. Daar werd ik slecht begrepen maar doorgestuurd naar een haptonoom. Daarnaast kwam er iemand thuis voor een intake. TIjdens de intake werd besloten een ambulant psychiatrisch verpleegkundige in te zetten. prima, ik greep alles aan.

Intussen werd de pijn alleen maar erger, ik smeekte om medicatie want t moest stoppen, pijnstillers hielpen niet dus kwamen weer de kalmeringsmiddelen en rustgevende midicatie op tafel. T kon me niks meer schelen de pijn moest weg. Natuurlijk hielp niks, de pijn bleef en werd erger. Ik sliep niet meer, at nouwelijks. In t begin ging ik nog naar boven 's avonds maar op een gegeven moment niet meer, ik werd alleen maar onrustig in bed en uiteindelijk eindigde ik toch beneden. Om rustig te blijven zat ik met mn handen onder de kraan of deed yoga oefeningen, als ik maar iets deed kon ik nog enigszins de gedachten verzetten. Uiteindelijkwerd t net als 7 jaar eerder gewoon dwangmatig, ik moest die oefeningen doen. Later had ik zoveel pijn dat ik de trap niet eens meer op kon. Maarten zorgde voor Olaf, en moest werken. Was een tijdje ziek thuis, nam zorgverlof en toen hield t op. Volgens de arbo arts kon hij niet werken wegen psychische redenen maar zn leidinggevende accepteerde het niet en eiste dat hij gewoon kwam. Thuiszorg bleek onmogelijk met zn onregelmatige uren, en ook bij vrijwilligers centrales lukte t niet iets te regelen. Maarten ging ieder weekend werken en de dinsdag en vrijdag, deze dagen konden we opvangen met familie en daaraan wilde zijn werk dan wel meewerken. Ik kon gewoon niet alleen zijn. Ik kon niet voor Olaf zorgen maar ook niet voor mezelf. Uren zat ik bij de wasbak, handjes koelhouden leek t belangrijkste op aarde te zijn geworden. Door alle slaapgebrek en ondervoeding werd ik steeds zwakker met als gevolg dat ik regelmatig wegviel, ik viel om, viel van de stoel, ging hallucineren, voelde me steeds angstiger in mijn eigen huis, ik kon gewoon niet alleen zijn.

Door de ondervoeding en t vele staan bij de wasbak kreeg ik vreselijk last van oedeemvorming in mn benen. Ze waren dik en ik kreeg steukousen. Deze deden zo pijn dat de huisarts zei laat dan maar zitten. M'n benen zwollen verder tot t vocht door mijn huid naar buiten kwam dus naar de huisartsenpost. Die vrouw schrok zich kopt en was steeds boos dat ik niet op mn stoel bleef zitten, begreep ze dan niet dat ik gewoon bij de waterstraal moest zijn. Doorgestuurd naar Dermatologie en daar helemaal ingezwachteld. De zwelling werd minder maar door t verbinden, t vocht en de lage weerstand ging alles natuurlijk ontsteken. Ik moest iedere keer terug voor nieuw verband tot t zo vaak moest dat de thuiszorg werd ingeschakeld. De haptonome heb ik in t begin 2 x bezocht, daarna niet meer omdat ik al helemaal in paniek raakte van t idee 20 minuten in de auto te moeten. In t ziekenhuis zat ik tijdens t wachten op t toilet, bij de kraan, en ook in de bahandelkamer was ik niet bij t water weg te slaan. De psychiatrisch verpleegkundige kwam aan huis, t eerste bezoek weet ik nog, hij begreep er weinig van. Ik moest meer regelmaat in mijn leven, niet teveel op bed liggen (had die vent wel geluisterd, ik had al 5 weken niet geslapen) en dan kwam t wel goed. De verpleegkundige van de thuiszorg kwam aan huis en de huisarts kwam regelmatig langs. Van de laatste bezoekjes weet ik niks meer omdat ik steeds verder afgleed, ik reageerde bijna nergens meer op. De laatste keer dat de man van t RIAGG kwam was ik niet aanspreekbaar en is hij na 10 minuten maar weg gegaan. Toch heeft in die tijd NIEMAND gezegd dit kan niet meer, hier moet iets gebeuren, Ik begrijp dat niet en kan er echt boos om worden. Ik was zo afwezig, voortduren last van waanbeelden, heel bang. Dacht altijd dat er mensen achter me stonden, en verder zag en hoorde ik de raarste dingen. Maarten sliep beneden om mij enigszins in de gate te houden maar hij moest ook slapen. Ik viel van me stoel en hoorde overal stemmen, riep om help maar niemand kwam, o wat was ik bang, tot Maarten gelukkig wakker werd en me van de grond haalde. Mijn vader hoorde ik praten door t koffieapparaat, er werden films opgenomen in de keuken, ik stond onderaan de trap mn moeder te roepen die er natuurlijk niet was en toen mijn zusje voor de deur stond om op te pasen (Maarten was een uur eerder naar zn werk gegaan, zei kwam tegen de tijd dat Olaf wakker werd) heb ik haar gesmeekt te zeggen dat ze echt was en ik het niet verzonnen had. En dan was er nog veel meer maar t heeft geen zin dat allemaal op te noemen

Toen kwam t moment dat ik ineens ging slapen op de bank, maarten dacht we hebben t ergste gehad maar na een aantal dagen was ik echt niet meer aanspreekbaar, wist niet meer wie ik was en waar ik was dus werd de huisartsenpost gebeld. Met spoed werd ik naar de eerste hulp gebracht, ondervoed en met een lichaamstemperatuur van 32 graden, daar ging ik snel door naar de IC. Zelf weet ik er niks meer van, mijn eerste herinneringen komen terug als ik van de IC af ben en ben opgenomen op de afdeling interne. Ik blijf last houden van waanbeelden en de opname is echt een hel. Voortdurend kletst iedereen over me, t hoofd wil me iets aan doen wegens een vermeend kinderfeesteje wat uit de hand is gelopen terwijl Maarten en ik zouden oppassen. De hele afdeling is door haar geinstrueerd en t ergst is dat haar man en zoon er ook werken. Ze willen Olaf van me afnemen wat uitdraait op een drama op de parkeerplaats waar zelfs de politie aan te pas komt. T hele gebeuren wordt uitgezonden op de ziekenhuis tv en de hele afdeling kijkt geschokt mee. M'n moeder komt iedere keer hysterisch langs en doet zo zielig dat iedereen haar een aansteller vindt en ze niet meer op de afdeling mag komen, alle patienten doen haar na en lachen erom. Ik voel me vreselijk en probeer meerdere malen te vluchten, 1 zuster probeert me te helpen, brengt me naar de keuken waar ik chocomel krijg en ze verklapt me dat als ik echt wil de sleutel van de vluchtroute onderin t pak cacao zit. Ik wordt voortdurend in de gate te houden, durf niet te slapen, weiger mijn medicatie maar ben bang dat als ik indut ze van de situatie gebruik maken en me iets aan doen. Heel de afdeling kletst over me, zusters en patienten vinden me een aansteller en ik smeek de verpleging om weg te mogen.

Natuurlijk weten ze geen raad met me, daar is t de afdeling niet voor en uiteindelijk wordt de psychiater erbij gehaald, conclusie: psychose door slaapgebrek. Maarja de psychose houdt t slaapgebrek in de hand. Ze schrijft medicatie voor, ik heb t eerder gehad en toen deed t niks voor de pijn dus ben overtuigd dat t niet werk, durf nog steeds niks te nemen en ben daar heel stellig in. Uiteindelijk belooft ze dat ik daar weg mag en ze t zo snel mogelijk probeert te regelen na overleg met alle artsen. Dit is dan genoeg rede om de medicatie toch te nemen en langzaam wordt ik iets helderder. De volgende middag, of die erna want mijn tijdsbesef is nog steeds heel slecht wordt ik eindelijk over gebracht naar de afdeling psychiatrie voor een zogenaamde Time out. Hier kan ik herstellen, wordt de medicatie in de gate gehouden, gezorgd dat ik voldoende slaap. Mijn gewicht wordt in de gate gehouden want ik ben nog maar een schim, na de sondevoeding op de IC en een week ziekenhuisvoedsel waarbij goed opgelet wordt dat ik ook echt eet moet ik op de weegschaal en weeg 48 kilo, niet veel voor een vrouw van 1.80. Ik weet niet hoeveel t op t dieptepunt geweest is, misschien zelfs wel minder maar dat is nooit gemeten. Langzaam sterk ik aan terwijl ik 7 weken ben opgenomen. Maarten komt iedere dag met Olaf, soms zelfs 2 x maar ik ga kapot van de heimwee, ik wil naar huis en naar mn kind. Na 7 weken wordt er spoed achter gezet, er komt thuiszorg en iemand van de thuisbegeleiding en ik mag eindelijk naar huis. Intussen zijn we 3,5 maand verder sinds de dag dat t begon. Thuis moet ik nog maanden knokken maar ben vastbesloten er bovenop te komen. Ik ben ervan overtuigd dat ik niet geschikt ben om kinderen te krijgen, dit was wel t bewijs en voor mij is t klaar, kindjes komen er niet meer. Maar t knaagt wel, beide willen we stiekem graag een groot gezin en Maarten heeft verdriet als ik zeg dat t gewoon niet kan.

Maanden later werpt een gesprek met m'n psychiater een ander licht op de zaak, volgens hem is er geen rede zo te denken, t is misschien de situatie geweest maar lichamelijk is er geen enkele aanwijzing dat de zwangerschap de oorzaak is geweest van t alles. Het was de trigger, maar dat had alles kunnen zijn, een aanvaring met je baas die op iemand lijkt, t overlijden van iemand of zoals nu t krijgen van een kind. Langzaam gaan we er toch weer over nadenken, zo jong ben ik niet meer, ik wilde m'n kindjes graag niet te ver uit elkaar wat betreft leeftijd en in een opwelling besluiten we er dan toch maar voor te gaan. Ik ben meteen zwanger, gelukkig maar want later voel ik me alweer onzeker en ben toch weer bang dat t opnieuw zal gebeuren. Moeten we dit wel willen, misschien toch nog wachten..... ach t maakt niet meer uit, we zijn al zwanger en dolgelukkig, ik wordt goed in de gate gehouden in het ziekenhuis, kom op controle bij de psychiater en de psycholoog, de thuisbegeleiding komt iedere week en zo proberen we vat te houden op de hele situatie. Te voorkomen dat de spanning weer zo hoog oploopt, spanning vroegtijdig te herkennen en ermee om te gaan. T moet nu gewoon goed gaan, daar gaan we helemaal voor. Natuurlijk slaat af en toe de angst toe, als het maar niet weer gebeurd, wat moeten we dan??? Maar ik probeer t van me af te zetten, we gaan t nu anders doen en ik heb zoveel steun van Maarten, hij gelooft in mij, in ons, in onze kracht, in mij als moeder. Het moet gewoon goed komen, na alle moeilijkheden, na alle zware jaren is onze tijd nu gekomen. Wij gaan t nu maken, samen, met Olaf en onze nieuwste aanwinst.

Sorry voor t vreselijk lange verhaal maar ik moest t gewoon een keer van me afschrijven, ben er de laatste tijd toch weer mee bezig en moet er nu van mezelf iets mee doen. Niet weer alleen maar zorgen maken en de spanning laten oplopen, dat helpt me niet.