6 maanden bv

Gister was Jaron alweer 6 maanden en mag ik (vind ik zelf) met trots zeggen dat we de 6 maanden bv gehaald hebben. Na alle opstart problemen die wel heel erg lang duurden heb ik me heel vaak afgevraagd wanneer het nu eens makkelijker zou worden. Helaas bracht de "magische" grens van 3 maanden niet de vooruitgang waar ik zo op gehoopt had en ook met 4 maanden was het nog een geploeter maar vanaf een maand of 5 leken we elkaar eindelijk beter te gaan begrijpen als het om de bv ging. En  nu, nu kan ik alleen maar zeggen dat we het samen toch maar mooi gedaan hebben. Vaak heb ik toegewerkt naar die 6 maanden, wat dat wilde ik toch wel heel graag volmaken en daarna zouden we wel weer zien maar nu het eenmaal zo ver is zie ik nog helemaal geen rede om te stoppen of te minderen. Jaron is tevreden aan de borst, groeit super goed en als hij weer eens zo onrustig is vindt hij het heerlijk om samen te liggen en lekker te drinken.

Gisteren precies op z'n halve verjaardag zag ik dat z'n eerste tandje door was dus helemaal klaar om te gaan beginnen met vaste voeding. Hij heeft heerlijk gesmuld van de worteltjes.

Nu Jaron 6 maanden is vind ik zelf ook eindelijk een beetje rust. De angst dat het weer zo mis zou gaan met mij als destijds toen Olaf 4 maanden was is er natuurlijk steeds geweest de eerste maanden. Maar nu we de 4 maanden ruim voorbij zijn is die angst gelukkig eindelijk een heel stuk afgenomen. En heel raar, maar op de een of andere manier voelt die 6 maanden toch als een mijlpaal, ik kan niet zeggen waarom maar ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat nu we dit gehaald hebben het echt wel goed gaat komen.

Daarnaast ben ik sinds lange tijd eindelijk echt weer eens trots op m'n eigen lijf. Waar het me de afgelopen jaren zo vaak in de steek heeft gelaten, iedere keer weer dienst weigerde, me zodanig in de weg zat dat ik met pijn in m'n hart steeds weer dingen moest opgeven, heeft het nu gewoon eens een keer gedaan wat het 'moest' doen, gewoon zoals de natuur het bedoeld heeft. Het heeft 2 cellen laten uitgroeien tot een echt mensje, vervolgens dit kind op de wereld gezet en het 6 maanden gevoed met niets anders dan zelf gemaakte mamamelk. En nee, het is niet altijd makkelijk gegaan, het lichaam weigert nog steeds regelmatig maar ondanks dat is het toch maar mooi gelukt en dat is al veel meer dan dat ik 2 jaar geleden ook maar enigszins had durven dromen.

Kortom rede genoeg voor een klein feestje, en dat hebben we gisteren dan ook maar even gevierd met een heerlijk aardbeientaartje (en een wortel voor Jaron).