Ingedaald en bietske bang

Ik geloof dat woorden scheppend zijn en dat je er mee op moet passen wat je uitspreekt. Alhoewel je dat misschien niet merkt in mijn blogs, want daarin geef ik mijzelf al hinnekend de vrije teugels en schiet ik alle kanten op. Daarom houd ik er niet zo van om het woord bang te gebruiken maar bij wijze van 'joker' zet ik hem nu toch maar in.

Tot een paar dagen terug verliep de zwangerschap heel erg prima. Mijn bekken pijn was net zo ineens weer verdwenen als dat ie opkwam. Ik functioneerde echt lekker en bezat  een flinke scheut vertrouwen: sinds twee dagen krijg ik keiharde buiken. Het leken wel weeen. In mijn rug, mn buik. Zou het al gaan gebeuren? Maar waarschijnlijk heeft Beebje besloten even lekker te wroeten en het hoofdje als onderhuidse boor richting mijn bekken te proppen. Das toch ook de bedoeling?, hoor ik je bijna denken. Yes, dat is op zich prima en zeer gehoorzaam van Beebje. Maar het ijkt of plotsklaps de hele zwangerschap anders loopt.

De afdruk van mijn sokken staat plotseling in mijn huid gegrafeerd (leuk idee voor een tattoo misschien), als ik loop voel ik me zo een nep schetenkussentje waarop hard gedrukt wordt, het maagzuur gutst nu ook overdag omhoog zowel voor,tijdens als na het eten...maar het vervelendste..ik heb bij vlagen hoofdpijn. En dat doet me denken en voelen als vier jaar geleden. Meerdere ziekenhuisopnames gehad ivm vermoeden van pre-eclamsie. Het is veel milder nu die hoofdpijn dan toen maar het lijkt er zo op. Ik heb een buik zo hard als de voetbal van de eredivisie (die zijn vast veeeeel harder dan die van de amateurtjes nietwaar) en ben dus.......onthulling, uitzondering, eenmalige bekentenis....best een beetje bang. Is dit wel goed? Ik hoef toch alstjeblieft niet weer volledige bedrust te nemen? Zou mijn bloeddruk wel okay zijn? Kan ik nog wel autorijden zo?

Vanmiddag toch maar de verloskundige gebeld, ik heb donderdag een afspraak al staan bij de gynaecoloog maar wilde voor de zekerheid even overleggen.Mijn bloeddruk was bij de laatste check zo mooi (lees:laag, 120/48) dat ze niet verwachtte dat ie nu ineens zo hoog zou zijn. Maar ik moest het maar even in de gaten houden. Bellen al het erger wordt en als het morgenochtend nog niet beter gaat, weer bellen, dan komen ze even thuis polshoogte nemen (ehm..polshoogte, bloeedrukhoogte, buikhoogte..whatever ;-)

Je snapt, ik wil mezelf graag geruststellen. Ontspannen! zeg ik krampachtig tegen mijn mooie meloenenbuik. Afwachten maakt juist dat ik in gedachten van alles bedenk en dat ik nog meer op mijn gevoel ga letten. Wat ben ik blij dat ik Beebje voel trappen en dat ik net nog een voetje voelde. Het zal allemaal wel goed zijn. Ik zou willen dat ik dat onbestemde gevoel kon wegblazen. Net doen of ik het allemaal niet voel. Mezelf moedig voorwaarts , in vol vertrouwen al stralend de laatste loodsjes  doorloodsen. Maar eerlijk is eerlijk, dat lukt me nu gewoon even niet. En hoewel ik alleen maar goede dingen wil uitspreken over mijn leven en over het leven dat in me groeit, is dit nu ook een stukje van de waarheid van vandaag.

Ik groet u, en wel zo stoer mogelijk, zodat u mijn bibberende stem niet bemerkt ;-)

Lfs. Faith