Houd je bek(ken) ;-)

Na mijn blog over de pinguins ben ik meer en meer gaan waggelen. Mijn bekken of gewrichten of zo een beetje alles rondom mijn heupen doet pijn. Alsof ik net geopereerd ben en een nieuwe heup heb gekregen: verplicht bewegen terwijl alles beurs voelt en alle spieren en pezen  knellen. Ik vond mezelf altijd redelijk seniel, eh, stabiel maar zou ik nou op het endje nog bekken instabiel worden? Het woord alleen al..bekkeninstabiliteit.

Als een rollade rol ik mijn bed uit, zo stijf als behangplaksel. Omdraaien in bed: een walvis die in een te krap bassin een kunstje moet doen. De was in de wasmachine 'gooien': als een hoogbejaarde, sokje voor sokje. Koken: handen op mijn heupen, beetje roeren en maar hopen dat er geen instabiele bijsmaak aan het eten kleeft. De kerk bezoeken: niet op de stoel kunnen blijven zitten van de pijn en dus maar in het bargedeelte illegaal kinderlimonade slurpen. Onze dochter naar de oppas brengen: hopen dat ik niet teveel hoef te remmen omdat mijn onderlijf dan in lichter laaien lijkt te staan. Bukken? Dan rol ik nog liever over de vloer. Afijn, best een meelij opwekkend blogje he? Ik snapte nooit wat het was..dat ene woord, je weet wel. Ik hoop ook nog steeds dat het verminderd en dat ik er onderuit kom(rol) maar na een heerlijke nacht zonder pijn en gezeur in het ijfke...is traplopen ook al funest. Petje af voor alle vrouwen die hier al maanden last van hebben, soms tot rolstoel aan toe. Hemeltje lief, zwanger zijn is wonderlijk prachtig en topsport enzo maar ook..soms..stiekem...loodzwaar. En dat lood zit dan rondom het bekken.

Helaas was er net iemand, een oudere man die niets anders weet te zeggen, die me nogal uitbundig en luid begroette en wel als volgt:'Hallo DIKKERD'. Er stonden tenminste vier anderen om ons heen. In mijn vergevorderde wijsheid wist ik nog iets beleefds uit te brengen. In de trant van:'ja, ik groei goed door he'. Met een schaapachtige neplach c.q. grimas om mijzelf uit deze benarde positie te bevrijden. Free willy, o nee, ben k nu toch een walvis? Dus nu even mijn echte reactie, de hormonale onaangepaste naroep: HOUD JE.....BEK(KEN). Ik begin steeds meer van de dierenwereld te begrijpen. Dat ze elkaar opvreten enzo.

Tot zover deze blog met een lach en een lever-traan, Faith