Bijna 24 weken

De titel van dit verse bloggie is wel heel erg saai, standaard en onorgineel. Bijna asociaal. Maar goed, hoog tijd om jullie eens bij te beppen over het reilen en zeilen in Faith-land.

Als ik bijna 24 weken ben, betekent dat natuurlijk dat de 20 weken voorbij zijn en dat het grote spannende 20 weken echootje dan ook is gemaakt. Klopt! Ik was zo gespannen als een hazewindhond voor een race. Trilde en probeerde positief te zijn maar was van binnen een klein bang meiske. Zo eentje die bij Sinterklaas een kadootje mag komen halen, maar die denk dat ze mee moet in de zak.

Hoofdomtrek goed, vruchtwater genoeg, kleine hersenen aanwezig...het leek wel of het goede nieuws niet op kon. Verrassing op opluchting op dankbaarheid: wat een wonder om onze beeb relaxed op de rug te zien liggen, met opgetrokken benen, slurpend of boerend van het vruchtwater. WOW beeb doet het! Bij het kijken naar het hartje duurde het in mijn ogen wat te lang. Dit verwees naar de droeve echo's van 'vroeger' (geen kloppend hartje meer en lege vruchtzak). Maar zucht en jippie, ook dat onderdeel van de baby apk bleek in orde. We kregen (ahum,kochten) de dvd mee met beeb met de nonchalant opgetrokken benen op de voorkant. Die staat nu in de woonkamer(de dvd, beebje zelf zwemt en schopt nog rond binnenin de belly gelukkig) en zo hoort beeb er al helemaal bij.

Voorzichtig aan beginnen kennissen te polsen of ik zwanger ben omdat er toch een lekkere buik aan het ontstaan is. S'avonds in bed als manlief nog beneden is, praat ik stiekem met beebje. Ik fluister de naam, probeer of beeb naar mijn handen komt zwemmen en vertel hoe welkom beebje in kwestie is. Tot nu toe heeft beeb nog niets teruggezegd. Ik heb manlief gedwongen om meer met de buik bezig te zijn. Dat komt door die ideaalplaatjes in mn hoofd. Een soort margarine reclamespot van vaders die vanaf de bevruchting al contact zoeken met hun zaad of omgesmolten embryo ;-) Ja ja, tell me about it, zo werkt het in het echte leven niet. En ik snap ok best wel waarom mannen wat achterlopen qua binden met een kind dat zich nog schuilhoudt. Maar goed, ik wilde dat mijn ideaalbeeld even uitkwam en zei:'ga maar met je hoofd bij mijn buik en zeg 'hier is je vader'. Ja je mag heel hard lachen!! Heel erg dwingend,manipulatief en kinderachtig van mij!! Maar toen manlief het ook nog deed, kregen we samen de slappe lach. Manlief met nadruk op lief.

Wat kan je eigenlijk zeggen tegen je ongeborene? 'Sinterklaas is niet echt', 'Mama heeft vandaag het eten laten aanbranden'of...suggesties welkom. Graag wel suggesties zonder risico: mochten omstanders mij horen raaskallen tegen een grote zwangerschapsonderbroek met daaronder een bult, dat ik niet per direct wordt opgesloten.

Wat moet je eigenlijk bloggen als je bijna 24 weken bent? mmmmm. Iets als dit dan maar.

Bedankt dat jullie ondanks de slaapverwekkende titel tot hier hebben volgehouden,

Lfs van jullie kletskous