Zestien weken: het grote genieten en het grote vergeten

Hoera, woensdag had ik de 16 weken check: APK van het babyhartje. En gelukkig, het hartje rikketikte in galop! Ik heb het geluid opgenomen op mijn telefoon. Niet dat ik nu de hele dag op die beat door het huis stuiter hoor maar gewoon..in het kader van 'het gebeurt echt!'. Ja ja, ik moet genieten enzo maar op de achtergrond sijpelt soms nog een zweempje voorzichtigheid.

Het genieten is echt begonnen. Ik hou niet van dat roze wolk verhaal- eigenlijk- omdat zwanger zijn veel meer is en (voor mij)veel heftiger dan met mijn harpje op een wolk ronddolen. Ik heb er immers nog een loslopende peuter bij en een huishouden en die wolk is gewoon te klein om iedereen mee te nemen. Maar ik word blij van rompertjes bij de Hema, vrolijk van welke baby dan ook die ik zie en sta soms met de mini slofjes (kadootje gekregen) van beebje in mijn hand. We zijn begonnen ook de kinderkamer aan te pakken. Twee dames stonden zondag naar me te koekeloeren en zeiden dat ik er uitzie als een stralende zwangere die enorm blij is met de zwangerschap. Ik zeg:Amen! zo is het. Dat stralen is trouwens nieuw. Bij de zwangerschap van nu peutertje zwol ik alleen maar op tot een verzameling reuzenmeloenen en pompoenen . Ik maar wachten tot ik ging stralen. Vergeet het maar..

Over vergeten gesproken! k zou bijna vergeten dat ik het over vergeten wil hebben ;-)

Twee van de honderden voorvallen durf ik wel te beschrijven. Alle gisteren gebeurd,dus vers van de pers. Ik had een grote Zwitsal doucheschuim pomp gekocht bij de Jumbo. Thuisgekomen was het ding kwijt. Ik belde de Jumbo. Ahum, had ik de Jumbo gebeld in een andere woonplaats. Tot nu toe gewoon een toevallig foutje toch. Daarna de goede Jumbo gesproken en nee, niets gevonden en zoek maar in je auto. Dat laatste vergat ik  expres ik wil niet bukken. Toen ik peuter in bad ging doen, stond de Zwitsalverpakking mij uit te lachen!!!! Daar stond ie dan, keurig op een plankje, netjes opgeborgen door deze zwangere superberekende huisvrouw.

Manlief kwam in de namiddag thuis.'Doe je het hek dicht, de poes is in de tuin'. Manlief vergeet niets maar hoort wat selectief en stond als een boer die naar zijn landgoed staart, een plantje te observeren. Volstrekt zinloos, ik weet het. En weg was poes. Nergens meer te vinden. Hormonen attack: boos de tuin uit, het beessie bij de naam roepend door de stegen lopen, onder schuttingen kijken. Zo, het bukken dat ik expres vermeed lekker ingehaald. Ineens stond peuter voor me. 'De poes is boven, papa heeft em gevonden'. 'ARGHHHHH'. Als grap wierp manlief de mickey mouse bal tegen me aan. Ik zag de skippybal en vond dat ik hem moest overtreffen (testosteron tick). Dus als heuse kogelstootster gooide ik het ding door de lucht...ahum, in de steeg. Manlief wilde de skippy terugwerpen onze tuin in maar gooide hem bij de buren...die hem direkt terugwierpen. Leuk initiatief om meer te bewegen of om een potje te lucht-skipp-ballen met je bejaarde buren. Allemaal waar gebeurd, dat is nog het ergste!!!

Vandaag ook goed medisch nieuws: er is een doorbraak in een pil voor ziekten waarbij hersencellen afsterven. Denk aan 'Parkinson, Alzheimer...'(en denk het maar zeg het niet hardop: misschien ook voor zwangerschapsdementie).

In de hoop dat wij elkaar nog lang zullen herkennen, groet ik jullie hartelijk! Faith