Veertien weken

Na een paar weken laat ik eindelijk mijn snavel weer eens zien.(struisvogel ;-)

Alles is goed! Inmiddels alweer 14 weken en een dagje in verwachting en het besef dringt af en toe goed door. De 12 weken echo was ook okay. Wat duurde dat voorgesprek lang.Ik was zo zenuwachtig, dacht : schiet op man, kijk eerst eens of Liefie het goed doet, dan praten we daarna verder'. Maar Liefie was okay en dus moedertje ook. Ik had twee vriendinnen meegenomen. Risico dat ik als grote aansteller te boek ging staan bij de verloskundige maar desnoods betaalden ze entreegeld ;-) Een van de meiden moest huilen toen we een kloppend hartje hoorden en Liefie konden zien. Zo spannend geweest, zoveel gebeden. En nu...realiteit. Een nieuw leven.

Manlief was op zijn werk in een kruipgat gevallen en kwam bloedend thuis. Ik moest aan de arts via de telefoon de wond beschrijven.'Vies, rood en lang'. Hechtingen dus. Ik wide schreeuwen 'weg met die wond, ik ben ZWANGER, want ging bijna van mn graatje. Maar gelukkig was ik een keer sterker dan de hormonen en wist ik me in te houden. Ik kan er nog steeds niet bij dat hormonen zo ontembaar kunnen zijn! Ik 'heers' over van alles maar van die onzichtbare stofjes muteer ik heen en weer (who else?!!)

Mn hormonen schijnen in deze week weer op een rij te komen, volgens Babybytes. Dat zou, zacht gezegd, geen overbodige luxe zijn. Ik slaap ongeveer net zoveel uren als onze peuterdochter, ben qua temperament de overtreffende trap van een Hooligan en huil als ik kleine kadootjes krijg. Dan is het verwachten van een kindje ineens zo 'echt'.

Wat wel schokkend was, is dat mijn haar in dread locks ging krullen. Ik heb altijd al een bos haar gehad als van een leeuwin (nee ik bijt je kop er niet af hoor). Maar nu...ik had zaterdag,gisteren as we speak, de bruiloft van een vriendin. Zou zaterdag eerst ff naar de kapper gaan voor een opstekertje. Maar vrijdagochtend...kreeg ik de dread locks er niet meer uit!!! Eerste uur dat ik kamde, had ik nog hoop. Maar nadat ook manlief een uur aan het raggen was geweest op mijn bol en er met spelden en kammen en creme alleen maar haren uittrok, barstte ik in tranen uit. Niks hormonaal gedoe, maar het deed pijn!!!! ik was inmiddels een halve bouvier aan haar verloren maar ach,aan haar geen gebrek.

Uitendelijk ben ik bij de kapper beland. En ze hadden nog nooit ziets gezien! Het waren dreads als van een zwerver die jaren zijn haar niet kon wassen. Van die soort opgeklitte uitgedroogde hondendrollen. Na weer een kleine snotter besloot ik: de schaar erin!  (en ik houd niet van plotselinge veranderingen, en mn haar was tot halverwege mijn rug..aaaaaaaah). Lang leve Google. Ik vond een leuk plaatje en na een paar uur had ik dus...een veel korter koppie. Zoiets als de vrouw van Superman,althans, weet niet of ze gehuwd waren,maar ze viel altijd in katzwijm op tv als ze hem zag heldendaden.

De bruiloft was leuk. En nu mijn omgeving roept dat ik er sjiek en jonger(!!!!!!) uitzie, beschouw ik deze gedwongen verandering maar als kadootje. Soms werken alle dingen echt mede ten goede. Op naar nog meer flexibiliteit.(maar eh...beetje langzaam aan hopelijk).

Als mn hormonen echt gaan gehoorzamen, durf ik waarschijnlijk ook weer regelmatiger te bloggen. Heb jullie wel ietsie gemist.

Een frisse groet, Faith