De mooiste schok van mijn leven!!!!!!!!!!!!

Kiekeboe voor gevorderden; de beste schok ooit

 Vanaf vorige week maandag was mijn hart gevuld met rouw. Met verdriet, teleurstelling, onbegrip, angsten en somberheid. Ik ging traag. Mijn lichaam ging door maar mijn wereld stond stil.

Voor ons geen tweede kindje. Onze dochter zal geen zus meer worden.

In de wachtkamer bij de gynaecoloog was ik ingepland voor de ochtend waarop de vrouwen komen waar iets mee is. Een jong stel tegenover me zat zwijgend naast elkaar. Ze zagen er verslagen uit. Een oudere dame wiebelde nerveus heen en weer op haar stoel. Overal waar ik keek,hingen foto's van borstvoeding, bevallen in het ziekenhuis. Ik wist wat me te wachten stond. De curretage zou donderdag zijn. Been there, done that. Ik sprak mezelf toe om taai te doen. Straks een laatste echo van een stip in een vruchtzak. Van een vorm dat een kindje moest worden. Een stip die ik op de echo nauwelijks kon zien. Een stip die mijn buik nog steeds deed groeien en me in een hormonenmonster transformeerde maar die er niet meer is. Een kindje, een stip, een vruchtje. Zo onwerkelijk.

De gyn keek niet omhoog vanaf zijn dossier. Mijn dossier. Hij schreef de curretagepapieren uit en vroeg of ik inmiddels al gebloed had. 'Ik heb donderdag zelf o.k,'vervolgde hij, 'dus ik kan het zelf doen'. Raar maar waar, ik vond dat fijn. Nog even de formaliteitsecho...'Dat wilde je toch?', vroeg hij. Ja.

Onderbroek uit. Jurk naar beneden trekken en in blote abrikoos de stoel in. Dat mijn lieve vriendin erbij was, was alleen maar fijn.Ook zij stond vorige week verbijsterd en huilend naast het echo apparaat.

De verpleegster nam de moeite om mijn bos hoofd!!!haar even opzij te leggen zodat ik comfortabel lag. You never know, je zal maar uitglijden ofzo ;-)

Echo erin, adem in en doen of ik ontspan. Been there, done that, boeit me niet meer. Ik keek meteen op het scherm. Het stond per ongeluk nog niet helemaal afgewend.

KIEKEBOE!

Daar drijft ineens een volmaakt gevormd groot foetusje! Armen, benen, bolle buik en een kloppend hartje!  ''SODEJU', gilde ik, zie ik dat goed?'. 'Ja, deze echo liegt niet. Hoe kan dit? Droom ik?

De gynaecoloog spreekt hardop zijn verbijstering uit. Nu was hij een brok vertwijfeling geworden. Vorige week was dit kindje..(reken reken) acht weken...er was niets te zien!!! een rare lange vruchtzak zonder water met een stip, welnu, dit kindje is negen weken'. Met zijn collega mompelde hij door en het was overduidelijk: dit kindje leeft!

Ik kreeg(ter compensatie) veel echo's mee. Het kindje spartelde al en leek even te zwaaien. Alsof het zeggen wilde:'jullie denken dat je alles weet en kan verklaren, maar het Leven getuigt van Zichzelf'. De grapjas.

Nadat ik de verpleegster in mijn enthousiasme had omarmd en bijna tegen de vloer had gesleept (lichtelijk overdreven,dat mag nu weer), wilde de gyn nog even praten. Hij zei dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt en dat hij heeft geprutst. Arme man, het is zo een deskundige en vriendelijke kerel. Ik ging hem verdedigen, dat hij vorige week goed keek, en dat de echo er ook echt niet uitzag. Of dat het apparaat misschien heeft gefaald. Hij wilde hier niets van weten en trok een boetekleed aan.

Hij verscheurde het curretagepapier. 'Dat had ik nou eigenlijk zelf wel willen doen' zei ik impuslief. Ik zat immers on top of the world en had niets meer te verliezen. Hij graaide het papier weer uit de papierbak en gaf het aan mij. Ik scheurde het aan flarden en wierp het als een Olympisch papiergooister in de bak. RAAK!

Dankbaar ben ik en zijn wij. Verwonderd, Adrenaline giert door me heen. Ik wist niet waar ik met alle emoties naar toe moest. Ja naar God. In de rust Hem gedankt. Dat Hij erbij was toen ik nergens meer iets van snapte. Toen ik ook bijna alle geloof in een wonder voor mij/ons  had verloren Toen waren het mijn vriendinnen(including you) die mij meedroegen op HUN geloof. Dat Hij erbij was vanaf het prilste begin. Bij mij maar ook bij het vormeloos begin van ons kindje. Hoe kan je genoeg bedanken als je uitgaat van de dood maar je kindje ineens verrezen is?

Alles kan zomaar ineens anders zijn. Geef niet op.