Echo en verbijstering

Vandaag ben ik bijna negen weken zwanger. De hormonen gieren door mijn lijf, mijn maag blert 'voer mij'aan de lopende band en ik slaap klokken rond. Zo misselijk als een berggeit die van de berg klettert, dus dat is een goed teken.

De echo. Vanaf dit punt, na het zien van een vredig kloppend hartje, zou ik weer normaal kunnen ademhalen. Zou ik misschien voorzichtig beginnen te praten tegen het nieuwe leven in mijn buik. Ik zou eindelijk mijn blijdshap bevrijden en trots mijn handen op mijn buik plaatsen. Ik zou nieuw geloof krijgen in een goede zwangerschap, ik zou een lach hebben van hier tot Tokyo en nooit meer klagen over de kwaaltjes. Ik zou bijna de zwangere Barbie kunnen geven aan onze dochter en haar vertellen 'jij wordt echt een zus!'.  Van de week op vakantie zei ze ineens 'mam, als er nou een kindje komt, dan moeten we een nieuwe kinderwagen kopen he?'. Klein als ze is, voelt ze meer dan we beseffen.

en vanochtend was de echo. Het duurde te lang voordat de gyn het scherm mijn kant opdraaide. Zijn gezicht verraade niets en dat van zn assistente ook niet. Maar die traagheid. Dat gezoek. Ik moest met mijn billen meer naar achteren schuiven. Weer geen geluid, geen enkele handeling of verandering in de mimiek van de gynaecoloog. 'Zeg eens iets', dacht ik schreeuwend.

Dit kon niet waar zijn. Niet weer! Ik ben mega zwanger, wat is er nou?

De vorm van de vruchtzak was langgerekt en het vruchtje was nauwelijks zichtbaar. Vruchtje...kindje! Kindje dat ik nog geen naam had durven geven en waar ik bijna wantrouwend op wachtte. Kortom, de moederkoek groeit en tiert weelderig en maakt me zo hormonaal en er is iets gegroeid, maar het klopt niet. Ik zou acht a negen weken zijn nu maar de grootte was van vier a vijf weken en...die stilte. Geen dapper gebons van een op hol geslagen enthousiast baby hartje. Geen blij gezicht, alleen die pijnlijke stilte van slecht nieuws.

Toen ik mijn onderbroek weer aan moest doen, kon ik de tranen niet meer onderdrukken. 'Nu dus nooit meer, dit was de laatste keer, ik geef op'. In zijn kantoor praatten we verder. Maandag aanstaande nog een extra echo (ter bevestiging) en dan de afspraak maken voor een curretage. Tweede grote ontmoeting met verlies en rouw in een half jaar tijd.

Ik voel me in de maling genomen en overreden door minstens twee bulldozers. Ik ben een stuk vertrouwen verloren in happy endings. Waarom word ik zwanger en loopt het zo mis, geef me dan toch niets!

Boos, ja dat ook. Ik wilde meteen zalm gaan eten. Alsof dat ook maar iets helpt. Maar toch. IN het park bij t restaurant stonden prachtige kastanjebomen. In het midden een boom waar takken waren afgezaagd en afgebroken. 'Dat ben ik', zei ik, in een mislukte poging tot humor. 'Afgeknot en gekapt'. Op het toilet besloot ik mijn strijd en woede maar op te geven. Aan de wilgen te hangen. Ik kan er jaren over praten of een uur maar hier zijn geen woorden voor. Ik besloot mijn handen op te heffen en tegen God te zeggen dat ik Hem zal blijven aanbidden en geloven. God, Jezus mijn Hogepriester, die meevoelt.

Dag lieve dames, een beknot groetje  Faith