Ik ben geen MONSTER...ik ben zwanger!

Vandaag nog in de boekhandel naar een treffende button gezocht met een tekst die mij de eerste twee maanden exuseert voor mijn gedrag. Bijvoorbeeld:'pas op, handle with care', 'eigenlijk ben ik lief maar nu knal ik wat', enzovoort. Niet gevonden dus dan maar een blog. Even wereldkundig maken hoe onmogelijk ik ben geworden.

Hulde aan mijn man trouwens. 9 van de 10 keer hanteert hij het advies dat ik hoorde op n engelse dvd. Dat advies luidde:'mannen, lieg nooit. maar gedraagt jouw partner zich als een wispelturige twijfelachtige, obsessief etende, onbegrijpelijk en overdreven dramatisch reagerend kleine peuter, sla dan je armen om haar heen en zeg(lieg!): ja schatje, ik snap het.'. Hahahaha, het werkt.

Afijn, ik monster dus. Gelukkig weet en lees ik hoe de hormonen je van binnenuit kunnen muteren in iemand die je niet eerder heb ontmoet. Anders zou ik ernstig overwegen richting hulpverlening af te reizen. Zo verschoon ik de kattenbak nog zelf (minpunt van man is dat ie katten slechts gedoogt doch niet van harte liefheeft en al zeker geen drollen zal scheppen, hoe zielig zwanger ik ook doe). Ik zie er daarbij uit als een asbestverwijderaar of iemand die stoffelijke overschotten bergt. Geen wit pak, maar witte latexhandschoenen aan en om mijn neus en mond een mondkapje. Woonde ik maar in Azie, daar kan je die stofmaskers ongeneneerd aandoen overdag.

Verder ben ik gemuteert van lekkerbek tot pietleut -eter. In de eerste plaats omdat ik na elke hap een pilletje moet nemen om niet te gaan overgeven en ten tweede omdat ik zeer wantrouwend ben geworden t.a.v. houdbaarheidsdata. Ook meen ik precies op het moment dat ik begin te knorren (rectificatie, niet ik maar mijn maag) warm eten te moeten hebben. Ik ben plotseling bang geworden voor uien en knoflook en vind Dettol toch wel prettig. Zou het het liefst als sausje op mijn bord willen.

Als onze dochter zegt dat ze me de liefste vindt van de hele wereld, priemen de tranen al in mijn ooghoeken.Zelfs als ze zegt 'mam, jij heb dikke billen zeg', smelt ik ontroerd. Helaas vind ik iedereen uit de mond ruiken en dringen de meest vreemde geuren tot me door alsof ze onder mijn huid zijn gekropen. Gaslucht, poepluier van een spelend kind op een voetbalveld,deodorants van bejaarden in de supermarkt, perenijs...afijn, getting totally absurd.

In het verkeer ben ik ineens een man geworden. Ik vind dat iedereen maar aantut, wil dat ze voor me aan de kant gaan en anders rijd ik gewoon maar over ze heen. Alles moet sneller en beter en schoner. Alleen vergeet ik steeds waarmee ik bezig was. Ik wou dat ik een zeef was, daar blijft tenminste soms nog wat aan hangen ;-)

Ik geef nu 2 weken planten water bij vrienden met een prachtige moderne bloemerige tuin. Als een aasgier tuur ik naar dode blaadjes, slakken en mieren om ze zo snel mogelijk te elimineren. Half kotsend klooi ik wat af met de tuinslang waarmee ik helaas echt ruzie mee heb. Het is dat ie niet van mij is, anders had ik hem in stukken gebeten. Verslonden met mijn tanden. De kracht van progesteron.

Gisteren reed ik mijn moeder naar het ziekenhuis. Op de terugweg zei ze 'pas op, je rijdt wel erg dicht tegen de kant'. Normaal gesproken hoor ik het aan, haal mijn schouders op, zwijg en rijd vrolijk verder. Nu schrok ik van het monster in mijn. 'IK RIJD MENS!!!!, waarschijnlijk kon men het in heel de stad horen. En ik begon harder te rijden en reed zomaar een straat in en zei 'zo, en voor straf gaan we nu ergens koffie drinken''. Nu lust ik helemaal geen koffie meer das et domme van het hele verhaal. 'Nou', zei mijn inmiddels ingebonden moedertje, 'voor straf, dat wordt dan leuk'. En ja hoor, ik reed natuurlijk een doodlopende weg in en kon maar met moeite de auto weer keren. Boontje komt om zijn loontje. Boontjes, mmmm, lekker. Moeders weet nog niet dat we in verwachting zijn. Omdat ze niet zo goed tegen spannende dingen kan en omdat we eerst zelf sterker willen staan.

K zou nog uren kunnen schrijven vanuit lichtelijk labiele toestand maar dan wordt ik ws. gedelete bij al mn BB-vriendinnetjes ;-) Ik moet steeds denken aan de volgende zin, heb gewoon zin om hem uit te spreken:'I AM PREGNANT, BUT WHAT IS YOUR EXCUSE?'

Een evenwichtige groet, jullie Monster