Dit kan je alleen begrijpen als je het zelf meemaakt

Onvoorstelbaar zoals je versteld kan staan van jezelf!

Mijn man en ik zijn onze tweeling verloren met dertien weken zwangerschap. Met gevaar van in herhaling vallen..maar omwille van een wat vollediger beeld...het eerste kindje kwam via de natuurlijke weg en konden we bewonderen, koesteren en begraven. Maar er zat nog een mini popje en dat hoorden we op dinsdag 26 febru jl en op 28 februari werd ik gecuretteerd.

Nu zitten we dan in een heus rouwproces, waar geen peil op te trekken is. Soms vergeet ik helemaal wat er is gebeurd en op een ander moment schiet ik in een soort verkrampte huilbui. Uiteraard op de meest onhandige plekken, zoals midden in een Hema filiaal. Vooral in de avonden weet ik niet zo goed raad met de tijd. Ik wil soms net doen of ik nog in verwachting ben. Verlang naar dat gevoel, naar het dromen over het kindje (ik kan er nog niet aan wennen dat het twee beebjes waren en daarover voel ik me, als een heuse vrouw, soms ook weer schuldig). Ik kijk op marktplaats naar kinderwagens en positiekleding, houd het fotootje vast met de echo van "toen het hartje nog klopte".

Maar vorige week voelde ik mn ovulatie (staande ovatie ;-) terwijl ik nog heel zieligjes vloeide.Dan komt onherroepelijk het moment dat je gaat beslissen..kunnen we alweer vrijen? heb ik nog kans op een baarmoederontsteking of is die baarmoedermond eindelijk dicht (als in: houd je bek,ahaha)? Doet het zeer, lichamelijk, om weer te vrijen? Wil ik nog wel iets aan mijn lijf, al dat gedoe? Doen we het veilig? Zodat er geen beebje kan komen... En dat triggerde ons zo enorm! Als twee maagden waren we nerveus aan het overleggen..wat kan de consequentie zijn als we het niet veilig doen? Wat als ik als een hyjena ga liggen huilen? (sommige schepselen bijten hun partner half dood he,you never know). Ben ik, zijn wij wel sterk genoeg om een nieuwe zwangerschap aan te kunnen? Is het wel normaal dat we meteen weer in verwachting zouden willen raken? Is dat eerlijk tegenover een eventueel nieuw beebje? Wat als het weer misgaat?

(degene die op al deze antwoorden een prachtig antwoord heeft, wint een digitaal compliment)

Afijn, zonder hier een boeketreeks te willen achterlaten...we hebben besloten om alles open te laten. We willen opnieuw vertrouwen dat God ons een kindje schenkt op Zijn tijd en wijze (hoewel we weten dat ook in dat wilsbesluit geen garanties worden gegeven). Het belangrijkste vond ik mijn hartsgesteldheid. Vrij ik omdat ik perse een beebje wil ontvangen of doe ik het omdat ik van mijn echtgenoot houd?  Ik kan nu volmondig zeggen dat ik mijn hart en lichaam opnieuw aan mijn man heb gegeven. Ik ben weer van hem, zo voelt het, en niet van een medisch team.

Daarom staat er nu op mijn profiel de NOD. Een nieuwe grote stap in onbekend land. Wie o wie herkent al die gedachten en afwegingen een beetje? (dit om mij gerust te stellen, want bij vlagen denk ik echt dat ik knotsgek ben door zo snel weer te durven...)

Lieve dames, bedankt dat jullie er zijn.Ik vind het een verademing om bij jullie mijn hart te luchten. Zucht...