Troost tips

Gisteren was het een maand geleden dat ik Benjamin vond. Gisteren was ik droevig en boos en vlak/verdoofd, zoals een rouwproces kan zijn volgens de boekjes (das mooi,gaat er toch weer iets zoals het 'hoort").

Maar gisteren is gisteren en vandaag wil ik kost wat kost positief beginnen, en, als het meezit, positief blijven. Ik wil delen waarin ik troost heb ontvangen de afgelopen onwerkelijke periode. Natuurlijk ben ik ook benieuwd wat jullie troost gaf (tijdens een periode van moeite ).

Ik hoop dat mn samenvatting lang, troostvol en inspirerend zal zijn: let's go...

* post: kaartjes met lieve woorden, bijbelverzen,lieve geschreven stuntel reacties,rouwkaarten

* bloemen: iemand had een witte roos in het hart van het boeket geplaatst, daar omheen drie lelies (symbool voor mijn man, dochter en ik). Door de vele boeketjes wist ik dat er dan geen woorden zijn maar wel bloemen...

* bonbons; een vriend bracht een doos bonbons-krachtvoer voor vrouwen ;-)

* spontane bezoekjes (want als mensen wilden afspreken,gingen we er juist tegenop zien)

* een droombeeld gehad dat het wiegje van onze Benjamin in de hemel stond en dat God voor hem (en de ander) zorgt. Ik wilde wel nog steeds de moeder zijn,maar heb vertrouwen dat Hij, Schepper, goed voor ze zorgt

* ik zocht weken naar een ketting als symbool,om de kindjes tastbaar dichtbij te houden. Een vriendin die dit niet wist, kocht een "pearl of asia". Een echte oester in het water. Ik moest hem openmaken (was heel emotioneel,alsof ik in vlees naar een kindje zocht). Er zat een echte parel in! Die kon ik klikken in een zilveren duifje aan een ketting. De parel groeit door verdrukking, door erosie van zand en golven. Maar het is een sieraad! Onze kindjes zijn ook (meer dan) een sieraad, zo kostbaar en gewild.Ook zij bleven verborgen maar zullen ooit worden teruggevonden.

Deze ketting bracht ze zonder te weten dat ik een paar uur eerder weer een 'parel' was verloren dmv curettage.

* Een vriendin kwam van ver om met me te bidden. Ze huilde mee. Ze had een witte doos gekocht waarin we alle tastbare herinneringen kunnen bewaren. Zo hebben we een vaste plek om te rouwen en te 'houden"

* Schrijven. Alles verwoorden. Alle onmacht, boosheid, vragen, frustraties.

* Schilderen. K heb een schilderij gemaakt van een hand waarin een baby ligt. Zo wilde ik uitbeelden dat onze kindjes terug in Zijn hand zijn

* Tuinieren: in de vrieskou nieuw gras gezaaid...laat het nieuwe seizoen maar aanbreken ;-)

* Alle vriendinnen die ineens vertellen dat ook zij...de wereld is helaas zo vol vrouwen die ooit een miskraam hadden..zo verdrietig, Tegelijkertijd zijn zij wel degenen die het echt snappen (bedankt lieve vrouwen!!)

* Mijn man kocht een kaarsenhouder met gaatjes. Die gaatjes zijn gemaakt met een mal, MAMA staat er dus. De kaarsenhouder staat nu bij alle kaartjes. In de avond doe ik de kaars aan en ben ik trotse mama.

* Ik vond een artikel van Sjef de Vriese over stil verdriet/rouwverwerking. Er staat precies wat ik zelf niet kan verwoorden. Ook tips voor naasten hoe wel of niet te reageren!!!!!!!! (en dat het belangrijk is dat er op de dag dat je was uitgerekend, ook nog aandacht/attentie is voor jou en je kindje; dat vind ik zo lief!!!)

* Een vriendin raadde me aan om een condeolance kaart aan mezelf te schrijven. Verwoord maar es wat je zelf graag zou horen van een ander...dit ga ik ook nog eens doen, maar niet vandaag...even rustig aan ;-)

* Aanvaarden dat je voelt wat je voelt, ook alles wat niet fraai en juist pijnlijk is

* We hebben Benjamin op kunnen vangen en begraven. Ook foto's gemaakt. Daar maak ik een klein fotoboekje van

* We hebben een hele grote plant/boom gekocht voor binnen; een boom als groeiend gedenkteken

En...hoe vonden jullie zelf troost?