Na de missed-abortion...

Wat een behoefte aan van me afschrijven, wat een onrust in me en wat een zin om vervulling te vinden. Ik weet wel dat geen enkel leuk nieuw kledingstuk alles ongedaan kan maken of mn beebjes kan terugbrengen. Ik snap ook dat die grote reep mars betekent dat het nog langer duurt voor mn zwangerschapsbuikje verdwijnt en dat geen m&m me nu instant happy maakt.

Nee, geen zorgen, dit wordt geen down blogje, althans, is niet de insteek. Ik vraag me af of wat ik voel en ervaar zo'n twee weken na de curretage herkenbaar is voor jullie? Hopelijk niet trouwens.

Ik voel me helemaal niet leeg.Mn buik is nog zo lief bol, mijn hoofd zit juist ZO vol dat ik er beter wat gaatjes in moet maken, verse lucht enzo. Mn hart zit vol liefde en dankbaarheid voor de beebjes die ik hier op aarde nooit zal ontmoeten. Alles draait nog steeds om die zwangerschap: overal waar ik kom, had ik de beebjes al in me. Op het schoolplein sta ik dan ineens weer en het enige waaraan ik denk zijn de kindjes. En de schrik zit zo in mijn lijf. Dingen kunnen zo plotseling gebeuren. En je heb geen enkele invloed, kan niets doen om het tij te keren.

Ik heb nog last van mn hormonen, die dingen geef ik trouwens vaak van alles de schuld, hahaha,das dan wel weer handig. Verder voel ik me als moeder soms echt een soort nerd. Het is gewoon niet gelukt, de kindjes zijn onverrichter zaken naar de hemel geslopen en ik mis ze zo intens. Mijn handen liggen nog op mijn buik (ja alweer het woord buik,snap je nu hoe vol ik met alles zit) en dan denk ik:"O nee, er woont niemand meer".

Dan de enorme onzekerheid over mijn lichaam. Wat eigenlijk niet meer voelt als mijn lichaam omdat ik er de ballen van snap. Ik vloei nog steeds een beetje, hetgeen me elke toilet gang bepaalt bij het verlies van de beebjes. Het waren twee kleine schatjes, maar eentje was onopgemerkt gebleven en van die laatste..wist ik dus twee dagen en toen moest ik de currettage indergaan. Zo raar. In mijn beleving was het er eentje. En die noemden we Benjamin. Hoe zit het met beebje twee? Waarom hebben ze hem of haar niet gezien, waarom heb ik het niet gevoeld..oja, ik voelde het wel, namelijk toen Benjamin eruit was gekomen en ik de avond daarop weer weeen kreeg...dat kan toch niet! Ik had het kindje toch opgevangen en nu kon het grote herstel beginnen ?

Het vreemde aan alles is dat ik een zeer opgewekt persoon ben, ten diepste. Nu voel ik me versnipperd, afgebrokkeld. Als iemand vraagt hoe het gaat? Geen idee wat ik moet zeggen, ik weet het zelf niet. Soms lijkt alles wat op de achtergrond te staan, dan ineens klettert het verlies als een servies voor mijn ogen...hoehoe...er is toch iets aan de hand? Een soort wolkje boven mijn hoofd dat zegt "kijk uit, er kan nog een trein komen". Echt dames, ik wist niet dat het verlies van een kindje, in de buik, zo heftig kon zijn. Ik weet dat echt alles nu voorgoed anders is geworden.

Misschien lijk ik rijp voor een instituutje ofzo ;-) Maar zo beleef ik het vandaag. Ik hang als een sperwer rond op BB..omdat ik dat tijdens de zwangerschap ook deed en het zo interessant vond en fijn om dingen te delen en te lezen. Ik reken nog steeds uit hoeveel weken ik nu zwanger zou zijn..hoe groot de kindjes nu waren geweest...

Ik houd goede moed, probeer niet de oude draad op te pakken omdat die helaas verbroken is. Dus ik zoek in mijn geloof naar een nieuwe draad, naar houvast en veiligheid. Ik weet dat ik niet de enige ben met moeiten en dat troost me zo. Wie dit ook leest, veel sterkte en moed in je situatie gewensd. Tot de volgende blog x