Sneeuw en voorjaar

Dat het nu sneeuwt en pas nog voorjaar leek, klopt bij hoe ik mij voel.

Op 1 januari bleek ik in verwachting. Dolblij waren wij. Na een goede echo bij zes weken, bleek bij de echo van elf weken dat het hartje was gestopt met kloppen. Helaas was ons dochtertje van drie erbij en hoewel ik zelf helemaal overstuur was, moest ik ook aan haar gaan uitleggen wat er was. "Het baby'tje in mama's buik is stiekem al naar de Here God gegaan"zei ik. 'S Avonds vroeg ze:"mama met je huilkoppie, ben je al klaar met huilen?".

Ik hoopte het maar nogal wiedes dat ik nog niet klaar was. En nog niet, hoewel ik mijn best doe het leven op te pakken.

Ik wilde graag het kindje op een natuurlijke manier laten komen. Ik heb van elf februari tot 24 februari als een soort vreemdeling in mijn huis gewacht. Op donderdag begon ik te bloeden en zondag de 24e werd het vruchtje/kindje geboren. Echte weeen en wat was ik trots! Het kindje was erg klein en toch..mijn man en ik hebben elkaar gefeliciteerd. We waren toch ouders geworden en voor ons betekende het veel dat we het kindje konden zien en afscheid nemen.

De krampen stopten na de komst van ons kindje. Ik dacht dat we verder konden...en toen kreeg ik de echo op dinsdag. Het vruchtje zat er nog in! Dat kon niet. Ik had gelukkig foto's van het kindje/vruchtje dat we opgevangen hadden. Ik liet het aan de gyneacoloog zien. Hij zei dat het inderdaad op een kindje leek,maar die er nu nog in zat, moest er toch uitgehaald worden! Helemaal omdat ik dertien weken zwanger was en het niet vanzelf was gekomen. Dat was de schok-echo nummer twee...De eerste was toen ik ontdekte dat het hartje was gestopt, en nu...waren het er dus twee. Een arts zei dat door mijn gekantelde baarmoeder, het tweede vruchtje niet tijdig is ontdekt.

Woensdag de 27e was ik weer trots. Een tweeling! De dag erna volgde de curretage, iets waar ik erg tegenop zag,vooral emotioneel. Ik had weken thuis gewacht en wist wel dat ik geen andere keuze had. Medicatie om het op te wekken, geeft het ziekenhuis niet.

Donderdag het vruchtje weg, waarvan ik pas twee dagen wist dat het bestond. En dat vind ik nou het moeilijkst..de schrik, het denken dat je iets weet en achteraf...ik wist niets. Niet dat ik twee liefies droeg, niet dat het hartje was gestopt en niet dat de halve vrouwenwereld ooit een miskraam doormaakte. Nu hoor ik er (helaas) bij.

We zijn enorm vertroost, door veel mensen op vele manieren. Daarover later meer.

Ik hoop dat ik hier een uitlaatklep vind en dat er ondanks de sneeuw in mijn leven nog genoeg zonlicht door zal dringen. Ook voor jullie. Ik vind het kostbaar dat wij als moeders (bijna moeders, strijdende moeders, hopende moeders, soms angstige moeders, grappige moeders, lieve medemoeders, biddende moeders, duimende moeders, gefrustreerde het lukt niet moeders etc) elkaar hier mogen ontmoeten.

Op naar het echte voorjaar. Lfs, Faith