Wat een dag

Lilian is net 2 jaar en ontzettend toe aan de peuterspeelzaal. Nu hebben we hier in het dorp het geluk dat er geen wachtlijst is, dus ze kon de eerste maandag na haar verjaardag zich gaan melden in haar klasje voor de komende 2 jaar. Wij, maar ook zij, keek er heel erg naar uit. Ze vind het zooo leuk om met kindjes te spelen en ze heeft totaal geen last van verlatingsangst. Toch waren we ook wel een beetje zenuwachtig, want we hebben haar nog nooit eerder achtergelaten bij vreemden. Voor de oppas hebben we altijd kunnen rekenen op familieleden (jaja wat een luxe!).

Nu brak dus de dag aan dat ze naar de PSZ mocht. Helemaal opgedoft en wel stonden we daar vannochtend als compleet gezinnetje bij de ingang van haar klasje. Opgedoft omdat toevallig vandaag ook de fotograaf langskwam. Ook had ze trots haar, op haar verjaardag gekregen, tasje om haar schouder.
Binnengekomen kijkt ze even de klas rond en ziet er al aardig wat kindjes zitten. Ze verblikt of verbloosd niet en gaat er lekker bij zitten, want ze waren aan het kleien. En als ze iets leuk vind, is dat het wel!

Na wat paperassen doornemen met de leidster, geven we poppedeintje een dikke kus en zeggen dat we haar straks weer op komen halen. Madammeke zwaait  en zegt 'dag, dag', alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ze alleen achterblijft. We gaan snel de klas uit en kijken stiekem nog even door het raam om te kijken of ze zich toch nog bedenkt en het op een huilen zet, maar nee. Ze is lekker aan het kleien en papa en mama heb je daar niet bij nodig hahaha. PRIMA! Beretrots zijn we op haar. Wat een lekker wijf hebben we toch!

We lopen met Muriël in de wandelwagen lekker rustig naar huis in het prachtige voorjaarszonnetje. We lopen net onze hal in als mijn telefoon gaat. Het is de PSZ: "mevr Enitam, ik durf het bijna niet te zeggen (in mijn gedachten zag ik Lilian al keihard krijsen om haar moeder van heimwee), maar Lilian is door een ander kindje omver geduwd en heeft een lelijke jaap op haar achterhoofd. Wij vertrouwen het niet helemaal en vragen u toch om even terug te komen om het te beoordelen". WHAT!!! Sorry dames, maar ik schoot als eerste keihard in de lach. Dit meeeeeeen je niet! Ze is er nog geen half uur en ze kan alweer opgehaald worden. Gelukkig was manlief vrij en is op de fiets direct teruggegaan om de situatie te beoordelen. Helaas oordeelde hij (hij heeft op de ok gewerkt in Uruzgan) dat het echt wel geplakt moest worden. Het wijkte teveel om mooi uit zichzelf te helen. Het mooie was dat Lilian helemaal niet mee wilde. Ze was na het vallen even heftig aan het huilen geweest, om daarna weer aan het spelen te gaan. Toen manlief kwam begon ze ook te huilen omdat ze niet weg wilde hahahaha 'ikke pelen', was de kreet. Helaas een 2jarige heeft hierin nog niets te zeggen.

Kortom: nog geen uur na het brengen van dochterlief naar de PSZ, zaten ze alweer bij de huisarts. Het was daar beredruk, dus na het plakken is ze niet weer teruggegaan. Manlief en Lilian waren om 11 uur weer thuis en na een uurtje zag ik dat het weer begon te bloeden. Na nog eens goed te hebben gekeken, zag ik dat de lijm boven de wond was geplakt ipv in de wond. Nu week hij dus nog steeds. Heerlijk, konden we dus nog eens naar de dokter. Jahoor om 13.00 uur zat manlief weer met Lilian bij de dokter. Gelukkig bleef het daarna wel dichtzitten. Nu dus 5 dagen de haren niet natmaken en daarna moet het leed geleden zijn.
Gelukkig heeft Lilian van dit alles weinig last. Ze wijst alleen af en toe naar haar achterhoofd en zegt dan auw, maar verder beïnvloed het haar niet. Wat een bikkel is het toch.

Volgende week maandag gaan we voor de 2e poging. Kijken of het dan wel wil lukken hahahaha

Oja, de dader is een groot Oost-Europees meisje dat achterloopt qua geestelijke ontwikkeling.  Ze kwam binnen en gaf Lilian meteen een duw waardoor ze heel ongelukkig met haar hoofd op de rand van een stoeltje terecht kwam. (Echt een klacht om aan te geven bij het meldpunt 'oosteuropezen' van Geert Wilders hahahaha).Vette pech en helaas kunnen zulke dingen gebeuren met 2,3 en 4jarige kindjes.

Dikke kus van ons!