Het heuglijk feit is daar

Owww het wachten duurde lang, maar dan toch eindelijk heeft ons meisje bewezen een echt carnivoortje te willen zijn: ZE HEEFT HAAR EERSTE TANDJE!!!!

Zou ze daarom vrijdag, zaterdag en zondag koorts hebben gehad. En dan bedoel ik niet een beetje lullige koorts rond de 38......nee echt tussen de 39 en de 40! Welja, ze is inmiddels weer wonderbaarlijk genezen en heeft al 24 uur geen koorts meer. Ik vermoed dus toch dat het een heftige reactie was op dat enige tandje van haar. Dat beloofd wat hahaha. Welja, laat die allemaal dan maar volgende week komen, want nu kom ik op het volgende:

Wij gaan komende week een weekje wintersporten in Oostenrijk en Lilian gaat een weekje naar mijn ouders toe. Mijn ouders vinden het helemaal geweldig en kunnen niet wachten om Lilian kruipen te leren hahaha. Nou succes oudjes! Vandaar dat ik hoop dat ze die week tandjes krijgt, dan hebben wij die ellende niet. Ohhh wat een harteloze moeder ben ik :-). Nou ik kan je wel vertellen dat ik ontzettend zin in wintersport heb. Vorig jaar kon ik niet vanwege de dikke buik en toen heb ik deze komende week oppas al geregeld bij mijn ouders. Dus een goeie die mij nog thuishoudt! Natuurlijk ga ik Lilian elke avond missen. Overdag ben ik namelijk lekker afgeleidt, maar na het eten ga ik echt even naar huis bellen om te vragen hoe het met ons lieve schatje is. Mijn beste vriendin gaat ook mee (oja, by the way we gaan met z'n 8en) en zij zit in hetzelfde schuitje. Haar dochtertje is van 2 augustus dus ehhhh......(ff tellen)... bijna 6 maanden oud. Zij is nog iets emotioneler dan ik, en heeft er al wat traantjes om gelaten, maar ook zij heeft het er voor over. Yeahhh Oostenrijk here we come!

Na dat weekje moet ik nog ruim anderhalve week werken en dan wordt ik geopereerd. Jaja de 30 gepasseerd en ik takel af :-((. Vanaf kinds af aan heb ik problemen met mijn oren. In mijn jeugd heb ik 3x buisjes gehad, later werd dat beter, maar vanaf mijn 25e heb ik ze weer jaarlijks (of meer zelfs). Nu is dat meestal aan mijn linkeroor en die onsteking gaat altijd gepaard met een perforatie van mijn trommelvlies omdat het pus (excuus voor de ranzigheid, maar lees lekker door want erger wordt het niet) eruit moet. Waarschijnlijk is de afgelopen jaar of misschien wel jaren terug dat gaatje na één van die ontstekingen niet meer dichtgegaan, met als gevolg weer vaker onstekingen, want er kunnen meer bacteriën bij komen. Heerlijk dus. Tijdens het uitspuiten van mijn oren (ja ook dat moet regelmatig gebeuren bij mij) verslikte ik me ineens. Hé zeg de huisarts: "maar dat kan niet". Ikke "nou toch echt". Huisarts: "dan zit er een gat in je oor". Ikke: "huh, wat zeg je?". Whoehahaha ze moest lachen toen ik dat zei. Ja zei ze toen "wanneer er een gat in zit, kun je minder horen". Ja, dat verklaard een boel. Ik had al een meerdere keren tegen manlief gezegd dat ik Lilian niet hoor huilen als ik op mijn rechteroor lig. Hij deed dat af als kutsmoes. Dat was het ook maar ik hoorde haar echt minder goed.

Nou, in ieder geval, na nog vele controles en terugkeersessies bij de huisarts én de KNO-arts, omdat ze toch echt zeker willen weten dat dat trommelvlies niet alsnog vanzelf sluit, is de kogel door de kerk en wordt het trommelvlies operatief gesloten. Peace of cake dacht ik........not! Ik wordt onder algehele narcose gebracht en ze plakken dan een stukje (eigen óf nepweefsel) over het trommelvlies. Ik moet vervolgens een nachtje blijven slapen en mag de week erop niet werken én ook niet voor Lilian zorgen. Wheeeeeeee das niet leuk! Gelukkig is manlief een aantal dagen vrij en kunnen mijn ouders en zus verder oppassen op Lilian. Tis dat ik er waarschijnlijk beter van ga horen én dat ik weer met mijn oren onder water kan, anders had ik het echt niet laten opereren.

Oja laatste detail: op de dag van mijn operatie wordt mijn man 30. Goed gekozen niet? hahahaha niemand was verbolgen behalve zijn moeder: "Je gaat het toch wel vieren, hè. 30 is zo'n bijzondere leeftijd". (bedenk bij deze quote een beetje een zeikerige stem). Oja. Deze opmerking van haar was als reactie op mijn opmerking "Ma, helaas kunnen jullie niet komen eten op zijn verjaardag, want ik wordt geopereerd". Je zou verwachten dat ze als eerste vraagt naar mijn gezondheid en de reden van operatie, maar dat ontgaat haar totaal en ze reageert als eerste op het feit dat haar schattige jongste en enige zoontje zijn 30e verjaardag niet op zijn dag van geboorte kan vieren.........Heerlijk zo'n schoonmoeder.

Nu ben ik het beu om te zeiken. Het gaat met Lilian verder heel goed en ze is superlief. Ik ben nog heeeel gelukkig mijn mijn man, heb leuk werk, hou van mijn sport en ga in 2011 4x op vakantie: DUS WAT WIL IK NOG MEER?!

Niets. Ik ben gelukkig!

De volgende keer zal ik het weer eens korter houden. Tis me helaas niet gelukt dit keer.

Liefs Enitam en haar familie.