Ik ben zo trots

Afgelopen woensdag heeft Matthijs zijn allereerste eigen volzin gemaakt en gezegd.

Voor die tijd zei hij wel zinnetjes na. Die standaard zinnetjes die hij kent van ons of van televisie. Of hij brabbelde het ene woordje na het andere woordje. Maar dit keer zei hij dit als protest tegen mij, want ik was een beetje geïrriteerd dat hij zo lang over het opeten van zijn appelmoesje deed tijdens het avond eten.

Ik had die avond nog een afspraak (mijn toneel repetitie) en zat al een beetje op hete kolen. Dus zei ik: "Zal mama je appelmoes dan maar opeten?" Hij had een druppeltje gemorst en met een vinger haalde ik die van het blad van zijn kinderstoel en stopte dit in mijn mond: "Hmm, wat een lekkere appelmoes!" Matthijs keek mij een beetje boos aan, schudde heftig nee en zei: "Mama niet opeten appelmoes!"

Op dat moment vergeet je gewoon dat je eigenlijk een beetje haast hebt en smelt je voor zo'n klein kereltje, dat je terecht wijst.

Grtz Maartje