Mijn gedachten...

Momenteel zit ik gelukkig wat minder vol en in de knoop in mijn hoofd, maar af en toe dan is het me toch een rommeltje! Dan gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd die je absoluut nìèt wilt hebben. Of zelfs soms het daglicht niet kunnen verdragen... Nee, ik ben niet depressief en ik heb géén zelfmoord neigingen...

Maar wat ik wel heb is, dat ik van kleins af aan altijd gedacht heb, dat ik met mijn 25ste getrouwd en 2 kinderen zou hebben. Wat daarna zou gebeuren heb ik nooit als kleine meid over nagedacht. Was niet belangrijk, of zo. Waar die gedachten vandaan komen, weet ik niet. Maar wat werkelijk is gebeurd, is dat ik 6 dagen voor mijn 25ste verjaardag ben getrouwd en ik was net 6 dagen 29 toen Matthijs is geboren. Ik heb nooit nagedacht over wat ik met de rest van mijn leven zou doen. Geen idee, niet relevant... Alsof ik de rest van mijn leven nooit zal afmaken.

Ik weet, het is een hele zware gedachte. En als ik soms zo in de knoop zit met mijn gedachten, dan komen er ook gedachten bij mij naar boven zoals... Ik zal Matthijs nooit zien opgroeien, nooit zien trouwen, kinderen krijgen, etc. Dan kan ik echt zo in huilen uitbarsten.

Maar als je me dan vraagt, wat wil je dan voor de rest van je leven doen... Dan weet ik het niet. Wat voor beroep wil je uitoefenen? Geen idee! Allerlei beroepen lijken mij leuk en om een opleiding daartoe te willen, ja graag! Maar alles lijkt een utopie in mijn ogen. Dingen die niet haalbaar zijn, want zolang ben ik hier niet meer. Ik heb altijd een klein duveltje in mijn hoofd, die mij constant herinnert aan die gedachten van dat kleine meisje van toen: "Met 25 jaar ben ik getrouwd en heb ik 2 kinderen en dan is mijn leven voorbij".

Maar ik ben 30! En wat nu dan? Leef ik op geleende tijd? Ik weet het niet en dan doen die gedachten zo'n pijn.

Kan iemand mij vertellen of ik hierin de enige ben? Ben ik gek, dat ik zulke gedachten heb? Of hebben jullie dit ook wel eens? Komt het jullie bekend voor?

Grtz Maartje