Een nieuwe start..

Hoi Meiden,

Afgelopen 31 juli zijn wij ons zo geliefde en gewenste kindje verloren na 9 weken zwangerschap. We hebben er maar zo kort van kunnen genieten helaas.
Gelukkig deden we het met z'n tweeën en hadden we daarna nog een vakantie van 3 weken gepland staan, zo konden we de tijd nemen om het rustig een plekje te geven.

De afgelopen periode hebben we het rustig aan gedaan. We wilden onszelf de tijd geven en niet overhaast de afgebroken zwangerschap 'vervangen' door een nieuwe zwangerschap.
Nee, dat zeg ik niet goed.
Tuurlijk wilden we weer snel zwanger zijn, het liefst een week later al weer. Maar omdat ik zeker wilde weten dat mijn baarmoeder weer schoon was en alle hormonen, en dat waren er HEEL veel, weer wat in toom waren besloten we onszelf wat tijd te geven.
Ook beter voor ons eigen geestelijk gestel, want het vreet aan je. Je weet dat je er niks aan kunt doen en dat 1 op 7 zwangerschappen eindigd in een miskraam, en toch geef je jezelf de schuld. Toch denk je, als ik dit niet had gedaan, of dat zus in plaats van zo, dan was het misschien wel goed gegaan.

En het gaat nog steeds door m'n hoofd.
Niet het gedeelte over schuld, maar wel het gedeelte dat ik nu 20 weken zou zijn.
Ik vind het nog steeds moeilijk om zwangere vrouwen te zien, om blije jonge gezinnetjes te zien.
Ik probeer het los te laten, maar ben bang dat ik dat pas echt kan als ik ook weer kan stralen en aan de wereld kan vertellen dat wij in blijde verwachting zijn.

Het is nu oktober. Mijn 2e menstruatie na de miskraam is geweest. En we hebben besloten de stap weer te nemen. Een moeilijke stap, want ik vind het best eng. Wat als het weer niet goed gaat.

Maar om het uit te stellen, om te zeggen 'we wachten nog een paar maandjes en beginnen in het nieuwe jaar weer met frisse moed' maakt me ook angstig. Afgelopen keer duurde het ook een jaar eer we zwanger waren. Wat als het weer een jaar duurt. Tis niet dat ik met elk jaar een jaartje jonger word.

Ondanks dat ik de vorige keer schreef dat ik het rustiger aan zou doen op BB en geen blogs ed meer zou schrijven, betrap ik mezelf er op dat ik, nu we weer bezig zijn, toch weer vaker hier kom. Ik lees de berichten en de blogs, alle leuke, spannende, moeilijke en pijnlijke verhalen. Lees dat we hier allemaal zijn voor hetzelfde. Al het mooie en alle moeilijke dingen die horen bij ouderschap en het delen en ervaringen uitwisselen daarvan.
De fotoboeken laat ik nog even achter wegen. Zoals ik al eerder zei, dikke buiken zien is momenteel niet echt mijn ding.
Ik heb hier in mijn buurtje al 4 happy family's met pasgeboren baby's en baby's on the way. Dat vind ik wel ff genoeg :D

Het is een lange blog geworden, moest blijkbaar m'n hart luchten :P

Tot snel!

Liefs Dromer