Moeilijke week

Hoi dames,

Deze week heb ik het regelmatig moeilijk gehad.
Het lijkt meer dan anders door m'n hoofd te gaan dat ik afgelopen zomer een miskraam heb gehad. En dat ik toch echt heel graag zwanger wil zijn en wil kunnen genieten van het groeien van ons kindje in mijn buik. En na de bevalling van mijn eigen gezinnetje.
Het is me alleen tot nu toe niet gegund en dat maakt me verdrietig.
Er zijn dus ook al heel wat tranen voorbij gekomen deze week.

Het feit dat we nu weer opnieuw 'moeten' proberen en elke maand weer die spanning hebben of het zover zal zijn maakt me onrustig. Ik wil niet weer ronde na ronde toch weer ongesteld worden. Ik wil niet iedereen om mij heen zwanger zien worden en kindjes zien krijgen alsof het allemaal zo makkelijk is en dan zelf elke maand weer teleurgesteld worden.

Ik weet heus wel dat we net weer 1 maand bezig zijn en dat het niet gezegd is dat het weer 11 rondes duurt voor we weer zwanger zijn. Maar toch. Ik houd er rekening. Net zoals dat ik er rekening mee houdt dat het net als de 1e keer weer fout kan gaan. En die gedachte maakt me onzeker.

Iedereen zei na de miskraam 'je weet tenminste wel dat het kan'. Fijn. Daar krijg ik alleen mijn zo geliefde en gewilde kindje niet mee terug.
En de zo vaak uitgesproken zin 'je moet er niet te veel mee bezig zijn' komt ook m'n neus uit. Ik snap zelf nl ook wel dat ik het dan misschien wel tegenwerk. Ik zou alleen niet weten hoe je NIET bezig kan zijn met iets was je met heel je hart wilt.

Daarbij heb ik uiteraard een hele lieve man, maar hij snapt niet wat ik bedoel. Hij staat er toch anders in. Hij voelt niet wat ik elke maand voel, of denk te voelen. Hij is niet degene die na een maand hopen toch weer ongesteld wordt. Als ik niks tegen hem zeg weet hij niet eens als ik overtijd ben.

M'n vriendin heeft eindelijk een positieve test in handen gehad afgelopen week. Dat is na 2,5 jaar en allerlei behandelingen het mooiste wat er is. En ik ben oprecht ontzettend blij voor hun. Ze zijn nog wat voorzichtig en willen eerst de echo hebben gehad, maar ik heb wel gezegd dat ze hoe dan ook nu al moeten genieten.

Dat zij een positieve test in handen had na zo lang, deed me denken aan mijn eigen positieve test die we na 11 rondes eindelijk in handen hadden. Dat was afgelopen juni en wat waren we in de wolken. We zouden eindelijk een gezinnetje beginnen. We zagen het al helemaal voor ons. Totdat we in juli een negatieve echo kregen.
 

En nu dus weer opnieuw beginnen...

Zwanger worden is helemaal niet leuk, al dacht ik dat wel in het begin. Het is stress, spanning, wachten, geplande seks, nog meer wachten en....weer opnieuw beginnen.
De geplande seks komt me m'n neus uit. Er is niks romantisch aan. Het is meer moeten dan willen geworden. Ik hoop dus dat het niet weer maanden duurt.

Afgelopen zondag werd ik ongesteld, misschien komen daar de tranen wel vandaan deze week. En dan hoop ik maar dat het volgende week weer een stukje beter gaat met me.

Sorry voor mijn klaagzang.

Liefs Dromer