Internetdaten
Vorige week hadden we het hier op het forum over internetdaten, en ik zei dat ik dat niet durfde...
Toch heb ik het lang geleden wel een keer gedaan, en zo een hele leuke man ontmoet. Nou ja, leuk, hij was geweldig, maar dat wist hij helaas ook heel goed. Hij heeft volgens mij door het hele land heen vrouwen waar hij zijn pleziertjes mee heeft, en ik wist dat dat ook alles was wat hij wilde. Ik zag hem dan ook maar eens in de paar maanden, maar iedere keer viel ik weer als een blok voor hem, en was ik weken later nog van slag. Inmiddels heb ik hem al bijna een jaar niet meer gezien of gesproken, maar nog steeds gaat mijn hart sneller kloppen als ik aan hem denk... Toch is het beter dat ik hem niet meer zie.
Maar goed, ik heb ruim 3 jaar geleden alles en iedereen achter moeten laten, en probeer nu hier een nieuw leven op te bouwen. Dat gaat eigenlijk best goed, maar de laatste tijd voel ik me toch wel vaak erg alleen. Ook omdat ik niet veel geld heb om uit te gaan of ergens lid van te worden, is het lastig om hier nieuwe mensen te ontmoeten en vrienden te maken. Dat gevoel van alleen zijn is eigenlijk ontstaan na mijn bbz.
Toen heb ik 4 weken helemaal alleen op de bank gelegen, niemand die belde of langs kwam. Ja, mijn moeder belde wel af en toe vanuit Zuid-Afrika, maar als ik hier iemand vroeg of ze mij wilden helpen met wat boodschappen doen, of mij gewoon even gezelschap houden, dan had iedereen het ineens te druk. Het leek wel alsof ik een enge ziekte had ofzo, zo gingen mensen mij uit de weg... en zo kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal geen vrienden of vriendinnen heb... wel als ze mij nodig hebben, maar andersom blijkbaar niet. En mijn zogenaamde vriendje van afgelopen zomer, die heeft me sinds mijn operatie ook keihard laten vallen. Stom... hoe had ik ook kunnen geloven dat hij mij echt leuk zou vinden???
Het gekke is dat ik de afgelopen 3 jaar eigenlijk heel goed alleen kon zijn, maar na het verlies van Saartje, en meteen daarna mijn bbz, is het me toch ineens allemaal even teveel in mijn eentje. Met Saar was ik eigenlijk altijd buiten, maar nu zit ik eigenlijk alleen nog maar in mijn eentje thuis. En doordeweeks is er niets aan de hand, maar de weekeinden vallen mij heel zwaar de laatste weken. Dan zit ik echt steeds 2 dagen alleen maar te huilen, ik voel me alleen en door alles en iedereen in de steek gelaten.
Iedereen denkt maar dat ik zo sterk ben, maar zo voel ik dat helemaal niet. Dat ik mij overal alleen doorheen weet te knokken is simpelweg omdat dat niet anders kan... omdat ik gewoon verder niemand heb, en dat maakt het juist soms extra zwaar.
Ik ga natuurlijk de afgelopen paar weken af en toe weer eens een uurtje poolen, en ik heb mijn vrijwilligerswerk, maar dat zijn allemaal oppervlakkige contacten.
En het is niet dat ik nu wanhopig op zoek ga naar een relatie, sterker nog, ik betwijfel of ik zelf na alles wat ik heb meegemaakt nog wel relatiemateriaal ben. En daarbij... wie zou mij nu nog willen?
Niet voor niets heb ik besloten om alleenstaand moeder te worden... maar dan nog, is er een heel groot verschil tussen alleenstaand en alleen...
Daarom heb ik na het gesprek op het forum vorige week besloten om weer eens een profiel aan te maken op een social media site. Geen datingsite, want daar betaal je ineens heel veel geld voor dezelfde toestanden die ik nu ook tegen kom. Toestanden ja!!!
Als je een profiel aanmaakt is het eerste wat je moet doen een foto uploaden. Ik was nog bezig met het invullen van de rest van mijn profiel toen de eerste berichtjes al binnen kwamen...
De eerste was een jochie van 20, die mij wel eens lekker zou willen verwennen. Mijn vroegere vriendinnen hebben kids van zijn leeftijd, wat moet ik ermee??? Toen ik vroeg of hij wel gezien had dat 37 was kreeg ik als antwoord dat hij op oude vrouwen valt... en bedankt!!!
Vervolgens was er een idioot die zei op slag verliefd te zijn geworden op mijn foto, zich dan ook het liefst direct met mij in een relatie zou zien, en die meteen mijn hele profiel volstortte met foto's van zoenende mensen, I love you plaatjes, en meer van dat soort onzin.
Dan krijg ik een berichtje waarin iemand mij vraagt "wat verwacht jij van een man?".
Gebaseerd op mijn ervaring met mannen kan ik niet anders zeggen dan dat mijn verwachtingen niet bepaald positief zijn: een hoop ellende, leugens en bedrog. Niet het goede antwoord?
Fout!!! Niet de goeie vraag!!!
Vraag dan wat ik graag zou willen van een man, of wat ik zou zoeken in een relatie... of nog beter... vraag eerlijk wat je bedoelt: wat moet ik jou wijsmaken om je zo snel mogelijk in bed te krijgen?
Misschien ben ik te wantrouwend hoor, maar als een sexdate tegenwoordig "op de koffie komen" wordt genoemd, wat moet ik dan verwachten als iemand met mij wil koffie drinken? Ik ben niet een meisje dat zomaar met iedereen.... als je tegen mij zegt koffie, dan verwacht ik ook koffie!!!
Dan krijg ik nog een berichtje van iemand die ook wel bij mij "op de koffie" wil komen, en hij wil me er dan ook wel voor betalen... Wat denkt hij dan? Dat ik de nieuwe dorpsh**r ben? Heel gauw opzouten!!!
Tenslotte krijg ik nog een berichtje met een foto van iemand z'n geslacht. Pfff, alsof ik daar op zit te wachten ?!? Wat verwacht zo iemand dan voor berichtje terug? Ziet er lekker uit mop, kom maar langs?
Ik kon het niet nalaten om toch een berichtje terug te sturen:
"ach gut, is dat alles wat je hebt, ben je daar nou zo trots op?"
Krijg ik me toch een mail terug, dat wil je niet weten... ik werd uitgemaakt voor alles wat vies en lelijk is, en ik moest mijn grote bek houden. Ik heb toch niet gevraagd om die foto's?
Maar goed, ik kan dus niet anders dan tot de conclusie komen dan dat mijn mongolenmagneet blijkbaar nog steeds actief is, en hou het voorlopig maar weer voor gezien. Dan toch maar liever alleen denk ik...
reacties (0)