Mijn kinderwens
Als klein meisje al droomde ik van een boerderij en een groot gezin. Helaas is van beiden tot op heden niets gekomen, en heb ik mijn doelen bij moeten stellen. Nu hoop ik op een huis met een tuintje en twee kinderen. (Tenzij er nog eens een programma wordt gemaakt "vrouw zoekt boer" en er een lekkertje reageert die het aandurft met mij, hahaha)
Op mijn 25ste werd ik voor het eerst zwanger, dwars door de pil heen, die ik toch heel consequent innam. Ik bleef echter gewoon door menstrueren, en ik was wel misselijk, maar had net een ontsteking aan mijn maagslijmvlies gehad, dus de arts ging eerst daar weer zoeken. Maar mijn maag bleek in orde, en uit bloedonderzoek bleek dat ik zwanger was. Meteen een echo laten maken, en ik was al 14 weken ver.
Hoewel het niet gepland was, was ik er helemaal gelukkig mee... zoals ik al zei, ik droomde van een groot gezin, en wilde graag jong moeder worden.
Maar helaas, in week 18 ging het mis. Ik had wel bloedingen, en er was geen hartslag meer, maar mijn lichaam hield het kindje vast, zelfs na een val van de trap van 20 treden over de kop. Drie weken later besloot de gyn dan toch maar te curetteren.
Na die hele toestand ben ik aan een andere pil gegaan, maar ook daar bleek ik immuun voor, want twee jaar later was ik ineens toch weer in verwachting, deze keer ging het in de 14e week mis. Ik dacht de kritieke 3 maanden achter de rug te hebben, en had het net trots aan iedereen verteld. Weer kwam een spontane abortus niet op gang, en moest er gecuretteerd worden. Ik raakte hierdoor mijn baan en mijn vriend kwijt, en verder geloofde niemand dat ik echt zwanger ben geweest, behalve mijn moeder die mee was naar de laatste echo voor de ingreep.
Omdat de pil voor mij toch niet werkte, en ik na twee halve zwangerschappen steeds meer de wens kreeg er eentje wel te voldragen, ben ik toen maar met de pil gestopt. Ik was toen 27, nu 10 jaar geleden.
In die 10 jaar is het mij nooit meer gelukt om zwanger te worden, terwijl de gyn mij had verteld dat ik gewoon heel erg vruchtbaar was, waardoor de pil niet werkte. Hierdoor ontstond bij mij de angst dat er door de curettages iets beschadigd was, waardoor ik onvruchtbaar was geworden.
Daarna is er ontzettend veel gebeurd in mijn leven. Ik ben door omstandigheden bij een loverboy terecht gekomen, en uiteindelijk heb ik voor mijn leven moeten vluchten naar een blijf-van-mijn-lijfhuis. Daar zaten heel veel vrouwen met kinderen, van net geboren tot 16 jaar, en ik was de hele dag met ze bezig. Iedereen vroeg zich af waarom ik geen kids had, ik zou een geweldige moeder zijn. :)
Het was toen dat ik heb besloten om BAM te worden. Na alle ellende zit ik niet meer te wachten op een vent, maar mijn kinderwens is nog even sterk als altijd, misschien nog wel meer.
Al toen ik nog in de vrouwenopvang zat ben ik naar een gyn gegaan voor een vruchtbaarheidsonderzoek. Hij kon niets ontdekken waardoor ik niet zwanger zou kunnen worden, dus dat was hoopgevend.
Ruim drie jaar geleden kwam ik de opvang uit, maar dan moet je met niets anders dan schulden een nieuw leven gaan opbouwen in een omgeving waar je niemand kent. Geen geld om uit te gaan en mensen te leren kennen, en geen tijd om te werken omdat ik in traumatherapie zat. Maar inmiddels heb ik mijn therapie afgerond, doe ik veel vrijwilligerswerk, en heb ik mijn leven weer aardig op de rit. Tijd dus om aan mijn babyplannen te gaan werken.
De eerste stap was om het aan mijn ouders te vertellen.
Doodeng vond ik het, want ik verwachtte allerlei bezwaren. "Een kind heeft een vader nodig", "jij kan dat niet alleen", en zo zijn er nog veel meer te bedenken. Maar het viel alles mee...
Mijn twee zusjes willen allebei geen kinderen, en mijn ouders vonden het geweldig om te horen dat ze misschien toch nog opa en oma zouden worden. :D
Dus... op naar de huisarts om te overleggen wat de mogelijkheden waren. Zij zei dat ze mijn kinderwens over de tafel heen kon voelen, en verwees mij door naar MC Kinderwens in Leiden.
Daar kreeg ik eerst te horen dat ik 20 kilo moest afvallen, wat ik met behulp van een dietiste heel snel heb gedaan (25 kilo in 4 maanden). Dit was afgelopen juli.
Maar na een hoop gesprekken, en een half jaar verloren tijd, kreeg ik daar te horen dat ze mij niet wilden helpen omdat ik teveel had meegemaakt. Ik heb dat allemaal verwerkt en achter me gelaten, waarom kunnen zij dat niet? Ik ben keihard bezig om aan een mooie toekomst te werken, en daarin zijn kinderen voor mij denk ik wel het meest belangrijk. Ik ben 37, nu kan het nog, maar helaas krijg ik niet de begeleiding die ik als BAM hoopte te vinden.
Ik had zelf een donor, en gelukkig heeft hij wel vertrouwen in mij, en hebben we samen besloten om het dan maar via ZI te proberen. Alles meteen goed geregeld via een donorcontract, zijn zaadonderzoeken waren ook ok, dus meteen in juli nog een eerste poging gedaan. Wel een rare toestand hoor... een "vreemde" man die 's avonds laat met een laptop vol porno mijn slaapkamer in gaat om een potje te vullen, en daarna meteen weg gaat. Daarna giet ik het in een injectiespuit (zonder naald natuurlijk) om het zelf in te brengen, en vervolgens meteen te gaan slapen.
In juli is het niet gelukt, maar in augustus was het wel raak. Al na de tweede inseminatie was ik zwanger!!! :D
Het tweede streepje op de test was heel erg licht, maar het was er wel!
En tot de laatste dag van mijn zwangerschap bleef het streepje zo licht, blijkbaar erg weinig HCG in mijn urine, terwijl later bleek dat het in mijn bloed wel volop aanwezig was.
In mijn 5e week had ik wat licht bloedverlies, en veel pijn aan de linkerkant van mijn onderbuik. Ik vertrouwde het niet... dit kende ik niet van mijn eerdere zwangerschappen.
In eerste instantie ben ik naar mijn huisarts gegaan. Die heeft nog een zwangerschapstest gedaan, maar omdat het streepje zo licht was geloofde hij niet dat ik echt zwanger was. Toen ik hem vertelde dat ik pas na mijn bloedingen positief begon te testen vond hij dit toch wel vreemd, en gaf mij een verwijzing voor een urinetest in het lab. Ik wilde een bloedtest en een echo, maar hij vond dit erg overdreven en zei dat een urinetest voor nu eerst maar eens moest bewijzen dat ik echt zwanger was. Nog dezelfde dag kwam de uitslag terug, ik was inderdaad zwanger met een HCG tussen 25 en 1000. Ik moest over een week nog maar een urinetest laten doen om te kijken of het gestegen was. Dat ik bloedingen heb gehad en pijn had maakte niet uit, bloedonderzoek en een echo waren nog steeds overdreven, ik kwam tenslotte uit de vrouwenopvang, dus is alles bij voorbaat al psychisch.
Toen maar wanhopig een verloskundige benaderd, verteld wat er aan de hand was, en gevraagd of zij mij konden doorverwijzen naar een gyn. Maar omdat ik niet over de grond lag te rollen van de pijn (ik ben erg veel fysieke pijn gewend, en heb geleerd flink op mijn kiezen te bijten) kon het volgens haar geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn. Ik moest maar wachten tot ik 8 weken zwanger was.
Dan zou ik een echo moeten uitwijzen of ik nog zwanger was, of dat ik een miskraam heb gehad.
Omdat niemand mij, mijn klachten, en mijn vermoedens serieus wilde nemen zat er voor mij dus weinig anders op dan te wachten tot mijn 8 weken echo op 17 september. Ik moest naar een echobureau, en daar zagen ze wel iets in mijn baarmoeder, maar geen kloppend hartje. Als dit een vruchtje was, dan zou het niet ouder dan 5 weken zijn geworden. Maar het rare was dat er niet 1 dingetje zat, maar 3...
Verdrietig thuisgekomen belde ik de verloskundige, vertelde wat er op de echo was te zien, en vroeg om een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Omdat bij mijn vorige miskramen het vruchtje ook niet los kwam ging ik op dat moment maar uit van weer een curettage.
Meteen de volgende ochtend kon ik terecht bij de spoedpoli. Er werd een echo gemaakt, waarop nog steeds 3 dingetjes te zien waren. Er werd dus een andere arts bij geroepen, maar die wist het ook niet. Eerst maar bloed laten prikken om HCG te laten meten. De dag daarvoor kreeg ik van de huisarts nog een uitslag van een urinetest... bij 8 weken zwanger nog steeds tussen 25 en 1000. Maar uit de bloedtest bleek dat ik op 5268 zat. Door naar een andere arts voor nog een echo, waar ook weer een collega bij werd geroepen. Maar ook zij kwamen er niet uit wat er nou precies aan de hand was. Ik vertelde wel dat ik vermoeden had gehad van een buitenbaarmoederlijk zwangerschap, maar dat was erg moeilijk te zien.
Weer door naar een andere arts, nog een echo, en nog weer een andere collega erbij. Uiteindelijk kwamen zij tot de conclusie dat de 3 dingetjes in mijn baarmoeder zeker geen vruchtje is geweest, maar waarschijnlijk vocht, kleine cysten. Dit hield in dat er toch sprake moest zijn van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar ook zij konden deze via een echo moeilijk vaststellen.
Ik moest de volgende morgen meteen om 8 uur weer terugkomen. Weer bloed laten prikken, uurtje wachten op de uitslag, en dan weer een echo. Zo zat ik dus op mijn verjaardag met mijn moeder te ontbijten in het ziekenhuis. Mijn HCG was nog iets gestegen, dus er zat wel degelijk ergens een zwangerschap, alleen niemand kon ontdekken waar. Ik moest vrijdag nog maar eens terugkomen voor een nog een bloedtest en echo, en dan eventueel een kijkoperatie, dus niet ontbijten!
Maar donderdagmiddag ging het mis. Ik kreeg steeds meer pijn, totdat ik er misselijk van werd, en werd steeds meer duizelig tot bijna flauwvallen aan toe. Ik wilde zelf nog dapper wachten tot vrijdagochtend, maar een vriendin die het gevoel had dat er iets mis was stond ineens aan de deur en heeft mij meteen in en taxi naar het ziekenhuis gezet. Daar werd ik meteen aan een infuus gelegd, kreeg ik pijnstillers, en voor de verandering nog maar eens een echo. Maar in mijn baarmoeder was niets veranderd, daar zaten nog steeds trouw de 3 kleine cysten. Omdat ik zoveel pijn had moest ik wel meteen blijven. Ik werd naar de afdeling gebracht, en temazepam om te slapen, en een uurtje later morfine tegen de pijn. Vrijdagochtend zou de arts meteen langskomen, nog maar een echo dan... maar terwijl ik de hele nacht aan het infuus lag bleef mijn bloeddruk maar dalen en dalen. De volgende ochtend werd ik dus meteen op de OK lijst gezet en geopereerd.
Toen ik bijkwam lag ik op de intensive care. Een verpleegster vertelde me dat de operatie goed was verlopen, en dat mijn eileider gespaard was gebleven... foutje!!!
Een uurtje later kwam de chirurg zelf aan mijn bed om te vertellen dat mijn eileider al voor de operatie geknapt was (daarom bleef mijn bloeddruk ook dalen, vanwege de inwendige bloedingen), en dat er geen redden meer aan was. Het hele ding is verwijderd, en samen met het vruchtje opgestuurd naar de patholoog voor onderzoek.
Eind van de dag mocht ik vanaf de IC terug naar de afdeling, nog een nachtje slapen. De volgende morgen cathether eruit, eten, drinken, plassen... en dan naar huis. En daar lig je dan... alleen...
De eerste dagen nog suf van de narcose, pijnstillers, ontstekingremmers en andere troep in je lijf. Moe en misselijk van de pijn, en je kunt weinig anders dan slapen. Maar dan ineens is alles een beetje uitgewerkt, and reality kicks in... keihard!!!
Op het moment zelf liet ik alles maar over me heen komen, maar ineens besefte ik wat er de afgelopen week allemaal gebeurd was... ik was weer een kindje verloren... en een eileider...
Inmiddels weet ik dat je met 1 eileider nog prima zwanger kunt worden, 80% kans vergeleken met voor de operatie. Alle uitslagen waren goed, van het bloedonderzoek en van de patholoog, en vandaag zijn alle hechtingen verwijderd. Pfff, nu alleen die buikspieren nog, alles is nog steeds slap en opgeblazen tegelijk.
Ik dacht na een week wel weer 'up & running' te zijn, maar zo'n laparoscopie valt toch ff tegen met gemiddeld 6 weken hersteltijd. Nu eerst meer ff weekje detoxen om alle troep van de operatie zsm uit mijn lijf te krijgen. Als ik weer ga insemineren wil ik zo "schoon" en fit mogeljik zijn.
Vanwege mijn historie blijf ik nu wel onder controle in het ziekenhuis, en krijg ik begeleiding bij het opnieuw zwanger worden, en straks bij het zwanger zijn.
Nu precies 3 weken na de operatie wacht ik met smart op mijn menstruatie.
Haha, nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen, maar in dit geval betekent die dat mijn lichaam weer normaal functioneert en dat ik weer aan de slag kan met mijn ovulatietesten en injectiespuit.
Ik blijf positief (ik weet nu in ieder geval dat ik nog vruchtbaar ben), en vol goede moed...
mijn kindjes gaan er komen... allebei!!!
reacties (0)