Open over de mmm. Waar je tegen aan kunt lopen..

Wat jammer dat je zulke nare dingen vuur je kiezen krijgt. Tot nu toe heb ik nog geen negatieve dingen mee gemaakt. Wij hebben werk verteld dat we icsi doen omdat manlief zijn zaadjes niet werken, maar verder houd ik het 'geheim' zodat er nog een duurt verrassing over blijft als het een keer gelukt is. Maar ik hoop voor jullie dat het snel raak is een dat de nare opmerkingen weg blijven. Overigens verteld mijn mannetje bij iedereen hoe de vork in de steel zit een tot nu toe snapt iedereen wat er gaat gebeuren.

Ik vind het te simpel om te zeggen dat mensen die domme vragen stellen iig interesse tonen. Sommige mensen zijn soms zo star en door drammerig. Je hoeft niet altijd je eigen mening aan iemand te geven om met iemand mee te leven. (Dit is niet als sneer bedoeld )

Je belicht heel veel kanten in deze blog. Het ene moment voel ik me aangesproken dan aangevallen en dan weer totaal niet geinteresseerd. wat ik denk is dat de mensen die 'domme' vragen stellen iig interesse tonen. en dat je het positieve moet zien van mensen die durven te vragen en iig achter je staan. of willen staan. en ja miss is het goed om het eens van je af te schrijven. Dat scheelt een hoop getyp als iemand het je weer vraagt en wie weet levert het je nog een kleine publicatie op ook. want eerlijk gezegd dank ik dat de mensen in deze MMM meestal de tijd niet vinden om zich er ook nog toe te gaan zetten om het allemaal op te schrijven. dus wie weet maak je een wiel.

Ook ik begrijp je volkomen. Zit sinds een jaartje bij nieuwe collega's op de kamer, met z'n achten en omdat je toch wat vaker voor een echo moet gaan. of even afwezig bent weten zij( van het hele team 50 personen) een beetje hoe en wat er speelt. Nu valt het me op hoe bepaalde dingen 'diep gebakken' zit bij de mens. Er zijn vragen en 'aha'momentjes waar ook ik niet meer aan denk. Maar ja.... we lopen ook al zo'n dikke 10 jaar rond op de Ivf afdeling.

Ik denk dat veel mensen jouw gevoelen herkennen en delen. Het is zo'n ingewikkelde proces en ik snap dat mensen nooit zullen voelen wat wij voelen.. Toch verbaas ik mij ook vaak over de opmerkingen die er worden gemaakt. Meestal hard, niet van toepassing en zonder inleven. Heel mooi dat je open bent.. Mensen die dichtbij mij staan hebben een aantal boeken gelezen. Wie weet kan jij hier een boek van maken en veranderd het een stukje van de wereld. Ik denk dat het begin is, luisteren, echt luisteren. Succes!

Wat een stomme reactie Keesje!
Of van die mensen die vertellen dat x op vakantie ging en dat toen 'omdat de druk eraf was' ze zwanger terug kwam.
Grr...

Net als de opmerking: Het komt allemaal wel goed. Dat weten de meeste van ons helemaal niet!

Ik zeg: doen! Ga dat boek schrijven! Ik weet zeker dat het goed verkoopt, want er zijn veel mensen die dit uit moeten leggen. Die willen vast wel een exemplaar hebben voor hun ouders/vrienden/etc.... Ik kreeg vandaag nog te horen dat het vast allemaal in mijn hoofd zat....

De meeste mensen in de mmm die het niet delen is vaak vanwege de omgeving en dat is zo jammer. Want gelukkig krijgen wij ook heel veel steun en het past ook wel bij mij om er open over te praten. Ervaar het zelf ook als fijn als ik weet dat ik niet de enigste ben in mijn omgeving zeg maar.. Helaas heb ik ook van dicht bij mee gemaakt wat al die taboes kunnen doen met mensen.

Haha thanks!! Ja is eigenlijk wel een goed idee he!! gewoon met een paar mensen die echt ervaring hebben!! Een simpel boek en niet te zwaar.. het liefst voor een zo groot mogelijke doelgroep zoals ouderen die vroeger na het 7de kind wat ze op de wereld zette nog niet wisten wat gemeenschap was, opgegroeid zijn met dat alles onder de gordel taboe was. Voor volwassenen, jongeren ect..

Ik heb het al eerder geschreven maar ik vind het heel mooi en moedig hoe open jullie zijn over de mmm.
Eigenlijk is het ergens ook wel gek dat het niet gewoon in het openbaar besproken kan worden. Er zijn zoveel mensen die ermee te maken hebben. Natuurlijk is dit wel een heel intiem iets maar eigenlijk zeg je niet meer als dat je graag een kindje wil en hierbij hulp krijgt in het ziekenhuis. Als je je been breekt wil je ook dat dat heel wordt en krijg je ook hulp in het ziekenhuis. Heel normaal in het laatste geval, waarom dan niet in het eerste?
Neemt niet weg dat maar weinig mensen in mijn omgeving weten dat we in mmm zitten. Hoeft ook niet, ik heb geen zin in medelijden of veel vragen ofzo.

'omgaan met mensen met verminderde vruchtbaarheid' Wat een geweldige titel!!!!! Oh soms he dan heb ik echt de behoefte om hele spreekbeurten te houden op de basisschool, voortgezet onderwijs, werklokaties!! De makers van Oh zit dat zo (boek over seksuele voorlichting voor kinderen op de basisschool) op te bellen en vragen of ze even een hoofdstuk willen toevoegen.. Folders te verspreiden bij de supermarkt of gewoon in het centrum. Gtst opbellen en Sjors haar emoties wat meer te laten delen over haar verdriet. (mensen die gtst nie volgen (heel verstandig) maar zij kan dus geen kinderen meer krijgen in het verhaallijn) Enz enz.. Beetje het gevoel dat ik wijs maar zelf niets er aan doe..

Ik herken veel van wat je zegt. Ik heb ook al heel vaak de moeite gedaan om uit te leggen en dan krijg je: 'je bent nog jong'...'je bent er teveel mee bezig'...'als je met al die mmm stopt dan gaat het natuurlijk lukken, wedden?' ... Daarom heb ik enkele maanden geleden beslist er zelf niets van te zeggen of niet meer in te gaan op mensen met domme uitspraken. Enkel degene die echt geïnteresseerd zijn of meeleven die vertel ik over alles en over hoe ik me voel. De rest is het niet waard...

Sja, ik denk dat veel ladies hier jouw gevoel herkennen. Mijn vader heeft bijvoorbeeld geen idee van wat wij aan het doorlopen zijn. Mijn naaste collega, ook een man, vertelde ik gisteren heel kort dat we in een ivf traject zitten en hij vroeg juist meteen 'goh, wat ontzettend spannend... Wat zijn in dat geval nou jullie kansen?' Dat vond ik juist wel weer heel lief. Een handleiding 'omgaan met mensen met verminderde vruchtbaarheid' lijkt me mooi. Ik stuitte in het hele gedoe ooit op een Engels artikel waar je misschien wat aan kunt hebben: http://www.resolve.org/support-and-services/for-family--friends/infertility-etiquette.html
Als je niet zelf aan het schrijven gaat, kan het ook helpen.

Veel van je blog herken ik wel. Vooral het gedeelte dat je moet blijven oefenen terwijl wij een kanspercentage hebben van 0,nogwat (zowat 0 dus). En ook van 'een kind is geen zaligheid hoor'. En eigenlijk al die dingen die je wel noemt. Aan de ene kant wil ik wel open zijn, want ik heb de indruk dat mensen het gewoon niet beseffen dat 1 op de 6 stellen kampt met problemen. Maar aan de andere kant wil ik gewoon deze shit die jij beschrijft niet over me heen laten komen.

Heel goed plan Sylvia . Als je hulp nodig hebt bij je boek weet je me te vinden
Ik loop ook nog heel vaak hier tegenaan en heb dit gisteren uitgesproken bij een psychologe die gespecialiseerd is in vruchtbaarheidsproblemen. Zelfs zij stond er versteld van wat sommige mensen aan ons hebben gezegd....Mijn vriend en ik kunnen steeds minder goed tegen die opmerkingen. Nu staat een vriendschap van me op het spel omdat deze vriendin zich niet kan verplaatsen in wat ik nu meemaak en totaal geen interesse toont. Ik ben alleen goed om naar haar problemen te luisteren, mooi niet dus.
Goed dat je het van je af geschreven hebt en weet dat dit een plek is waar er wel wederzijds begrip en interesse is. Lang leve Babybytes