Mijn kadootje maakt 3 op een rij

Nadat mijn tweede huwelijk stuk liep en de manier waarop wilde ik niks meer van mannen weten. Maar op een gegeven moment merkte ik toch dat ik een arm om me heen miste. Het gezinsleven was een soort van overleven geworden. Gelukkig stonden mijn ouders weer steeds voor me klaar. Als ik moest werken waren de kinderen bij mijn moeder. Als ik uit mijn werk kwam zorgde mijn moeder dat het eten klaar was en na het eten ging ik met de kinderen naar huis. Heel lief natuurlijk allemaal maar verre van ideaal.

Ik leerde mijn huidige partner kennen en kon het niet helpen maar werd tot over mijn oren verliefd. Ik geloof niet dat ik dit gevoel eerder heb gehad maar misschien ben ik dat vergeten door de ellende die volgde. De verbondenheid het gevoel samen echt 1 te zijn dat herken ik echter niet bij mijn vorige relaties. Natuurlijk heeft mijn man, ja ondanks alles toch weer getrouwd, ook zo zijn fouten. Maar wie heeft die niet, we zijn allemaal mens. Maar we zien elkaars fouten en sturen elkaar aan waar nodig en accepteren van elkaar hoe we zijn. Mijn man was ook al eerder getrouwd, zijn vrouw kon geen kinderen krijgen en na een lange weg van allerlei medische handelingen zijn ze uiteindelijk overgestapt naar een adoptieprocedure. Uiteindelijk konden ze Sofia ophalen in Colombia, toen bijna 3 jaar oud. Direct na thuiskomst uit Colombia bleek zijn eerste vrouw borstkanker te hebben. Er volgde een ziekteproces met periodes van hoop en van wanhoop die elkaar afwisselden. Na drie jaar heeft ze de strijd op moeten geven.

Toen ik mijn man leerde kennen kreeg ik daar dus Sofia bij kado. Een heerlijk meisje waarvan ik inmiddels net zoveel hou als van de oudste twee, we zijn bezig met een stiefouderadoptie en als het goed is ben ik binnenkort niet alleen gevoelsmatig maar ook juridisch haar moeder. Sofia ziet mij ook als haar moeder maar is haar eerste hartmama zeker niet vergeten.

En nu zouden we dus eigenlijk bij dit heerlijke drietal nog een kindje erbij willen. We zouden het echt geweldig vinden, de kinderen weten niet van onze plannen maar roepen ook weleens dat ze er nog best een broertje of zusje bij willen. Ik ben echt benieuwd hoe ze het vinden als het werkelijk mag lukken.