Wondertje nummer 2

Na de scheiding was ik vooral bezig met weer op de been te komen. Ik liep in het revalidatiecentrum om te leren lopen. Langzaam aan ging dat steeds beter. Toen Jari 2 was kon ik afscheid nemen van mijn rolstoel. In die tijd leerde ik een lieve man kennen. Het was de zwager van een vriendin, hij hielp me wel eens met van die mannen klusjes in huis, want mijn vader heeft helaas altijd twee linkerhanden gehad op dat front. In ruil daarvoor kookte ik dan.

Langzaam aan begon dat steeds meer te worden, dat maakte mij bang na wat ik mee had gemaakt. Maar hij was heel relaxed en wachtte geduldig. Hij speelde zo lief met Jari, dat kende ik helemaal niet. Hij was wel redelijk dominant maar dat vond ik niet vervelend. Ik wist me uit de rolstoel te werken en werd ieder jaar sterker. Uiteindelijk zijn we getrouwd en durfde ik een zwangerschap weer aan. Deze zwangerschap deelden we echt ondanks dat hij voor hij mij leerde kennen eigenlijk geen kinderen wilden. In de tussentijd zijn we ook nog een procedure gestart en heeft hij Jari geadopteerd waardoor hij juridisch ook Jari zijn vader was. Ik was heel erg allert voor mijn bekken, maar met behulp van een goede fysio konden we de problemen goed hanteren. Ik had wel weer last maar lang niet zo erg als de eerste keer.

Ik was 30 weken zwanger toen een nichtje van ons jarig was. Ik was moe en we gingen wat sneller naar huis dan gepland. Jari bleef daar want die zou met oma meegaan om te logeren. Oma was een stukje lopen met Jari en nog een neefje. Dat neefje is autistisch en helemaal gefascineerd van alles wat met sirenes te maken heeft. Normaal loopt oma altijd wel even met hem richting de sirenes als ze die horen, maar dit keer deed ze dat niet, waarom is een raadsel, maar ik ben er erg blij mee. Als ze wel was gaan kijken had Jari gezien hoe zijn moeder uit de auto werd geknipt door de brandweer. Er was een auto achterop ons geklapt toen we stil stonden bij het stoplicht. Het was herfst en door de bladeren op de weg kon de man achter ons niet op tijd stoppen. Ik denk dat ik in een  soort shoque was, ik herinner me er weinig van, behalve de ambulance broeder die naast me zat en me heel rustig elke keer vertelde wat er ging gebeuren. Doordat ik zoveel pijn had en die dikke zwangere buik mocht ik niet zelf uitstappen, de politie heeft de ambulance erbij gehaald en die op hun beurt hebben de brandweer opgeroepen om mij de auto uit te laten knippen om mij gespalkt van letterlijk top tot teen uit de auto te halen. Het kindje in mijn buik was tot die tijd erg druk geweest, maar vanaf dat moment voelde ik haar niet meer. Ik weet uit de verhalen dat mijn man erg boos is geworden op journalisten die met grote lensen foto's stonden te maken, maar zelf weet ik daar niks meer van. Ik maakte me alleen druk om het kindje in mijn buik. Ik zat als het ware zelf ook in mijn buik. Niemand wilde naar het kindje kijken, kijken hoe het met haar ging. Achteraf hebben ze me uitgelegd dat dat geen zin heeft, dat de zorg naar de moeder uitgaat en dat dat ook het beste voor het kindje is. Als het foute boel was konden ze toch niks doen en liepen ze het risico dat ik ook nog eens in paniek zou raken. Pas veel later toen ze mij helemaal na hadden gekeken in het ziekenhuis werd mijn kleine meisje gecontroleerd. Gelukkig deed ze het nog goed. Wel waren ze bang voor de baarmoeder. Vanaf dat moment moest ik tot aan de bevalling plat liggen. Ik mocht nog wel zelf naar de wc maar meer niet. Maar zelfs het naar de wc gaan was een hele opgave, want door de klap van het ongeluk ging het weer erg slecht met mijn bekken.  Mijn man was gelukkig wel zorgzaam, dat was een hele andere ervaring dan tijdens mijn eerste zwangerschap, soms leek hij er wel van te genieten dat hij een soort rol van reddende engel op zich nam, maar daar lette ik niet zo op.

Toen ik 37 weken zwanger was is mijn tweede wondertje geboren, ze had haast die kleine van mij. Het is maar goed dat we al in het ziekenhuis waren anders was ze vrees ik in de auto geboren. Binnen drie kwartier na het eerste krampje lag ze op mijn buik, ik helemaal confuus. Bij Jari had ik er 54 uur over gedaan vanaf dat de weeen om de 5 minuten kwamen, maar vanwege de operatie hadden ze niet durven ingrijpen. En dit meisje lag binnen de kortste keren op mijn buik. Wat een heerlijk poppetje, een klein meisje ze was 47 cm. En Jari was zo trots op zijn zusje, hij was inmiddels 4,5 en echt een trotse grote broer.

Na de geboorte van Nina duurde het weer een behoorlijke tijd voor ik opknapte. Maar langzaam aan werd ik in de loop van de jaren weer steeds sterker. Achteraf gezien heeft mijn man daar niet tegen gekund, waarom ik weet het niet. Hij was verliefd geworden toen ik weleens waar sterk van karakter maar voor veel praktische dingen toch enigsinds afhankelijk was. Op een gegeven moment dacht ik dat hij overspannen was, hij was nauwelijks thuis, en als hij er was was hij er eigenlijk ook niet. Al mijn vragen hierover werden weggewimpeld. Tot hij notabene op de verjaardag van Jari, hij was al zeker een jaar aan het spoken en raar doen, hij mede deelde dat ons huwelijk niks was en eigenlijk ook nooit iets was geweest. Er volgde een periode van 4dagen waarin hij letterlijk met mij weigerde te spreken en dus wel in huis was maar niks zei. Er is veel gebeurd die dagen, en niet alles wil ik hier kwijt, maar ze waren de meest vreselijke dagen van mijn leven ondanks dat er daarna nog hele vreselijke dagen zouden volgen. Na die vier dagen is hij uiteindelijk weg gegaan. Ook dit is een scheiding geeindigd, een scheiding waar ik een hele boekenreeks over zou kunnen schrijven. Het resulteerde in het feit dat ik een tijdje de kinderen heb gedwongen naar hun vader te gaan, maar na verloop van tijd vond ik dat ik mijn geloofwaardigheid verloor, ik heb ze niet meer gedwongen en ze wilden ook niet meer. Nina lijkt soms angstig als het om haar vader gaat, hij heeft ook wel rare dingen gedaan, zoals posten bij school en niks zeggen (dat was nog in de periode dat ze wel bij hem kwamen) maar ik weet niet wat en of er iets gebeurd is waarom ze bang is. Soms lijkt ze ook weer niet bang dus dat is lastig. Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Jari heeft al een aantal keer geprobeerd om contact met hem te zoeken, maar elke keer weigerd hij contact, volgens hem omdat Jari geen contact wil met zijn ouders (opa en oma dus van Jari). De kinderen zien mijn huidige partner als hun vader, Nina noemt hem zelfs papa. Jari doet dat niet, voor hem is papa een soort scheldwoord, bovendien was hij natuurlijk al wat ouder. Hij zegt het ook zelf, ik zie hem wel als een vader maar kan hem geen papa noemen. Nou vinden wij dat gelukkig helemaal niet belangrijk, het gaat om het gevoel.

Het zijn twee heerlijke kinderen, Jari alweer 14, Nina is 9 alhoewel volgens haar ze geen 9 maar bijna 10 is.