Mijn eerste wondertje

Goed voorbeeld doet goed volgen, of zoals wij hier in huis ook regelmatig zeggen; Beter goed gejat dan slecht verzonnen. Oftewel, gezien bij een ander en daardoor op het idee gekomen om hier ook maar een Blog te maken hoe de eerste drie kinderen bij mij zijn gekomen.

Ik was nog jong toen ik hem zag, ik was met wat vrienden van de toneelvereniging waar ik bij speelde in de kroeg. Een van die vrienden kende hem ook en zo raakten we aan de praat. Toen hij aan het eind van de avond me vertelde dat ik de vrouw was waar hij mee wilde trouwen beschouwde ik dat als dronkemanspraat of een slechte versiertruc maar was er niet echt van onder de indruk. Zelf dacht hij daar klaarblijkelijk anders over want toen hij weer nuchter was nam hij contact met me op en bleek hij ook in niet beschonken toestand mij toch wel heel erg leuk te vinden. Ik was onder de indruk, en uiteindelijk kreeg hij gelijk en zijn we getrouwd. Ik wilde altijd al kinderen net als hij. Hij was 10 jaar ouder dan ik, ik net 23 toen we trouwden en hij dus 33. Even voor de trouwdatum ben ik gestopt met de pil, want alletwee wilde we niks liever dan een kindje. Hij had echt haast, iets wat mij bevreemde maar wat ik ook wel charmant vond, een man die zo graag een kindje wilde. Op onze trouwdag kon ik van de zenuwen maar weinig eten. Ik genoot ervan en zag het hele sprookje al voor me.

Een dag na ons trouwen stond ik over te geven, werkelijk alles kwam eruit. Ik wilde mijn tanden poetsen voor een frisser gevoel, maar de lucht van de tandpasta zorgde ervoor dat ik weer moest braken. Inmiddels zaten er ook braakbrokken in mijn haar, ik voelde me vies en stapte onder de douche. Een beetje shampoo om dat haar in ieder geval schoon te maken,.... en ja hoor hoepla, de lucht van de shampoo was teveel, daar kwam weer wat uit waar ik het vandaan haalde weet ik niet want ik was inmiddels behoorlijk leeg. Een zwangerschapstest gedaan, en ja hoor, wat een huwelijkskadootje, ik bleek zwanger te zijn. Dat had ik absoluut niet zo snel verwacht, maar we waren door het dolle heen.

Het braken bleef, na een week was ik 7 kilo afgevallen, en hield ik niet eens een druppel water binnen. Een slokje water nemen betekende op zijn minst een halve liter spuug. Via de huisarts al snel doorverwezen naar het ziekenhuis naar de gynaecoloog. Voor ik het wist lag ik aan allerlei slangetjes in een kamertje alleen. Het infuus was 1 grote ellende, ruim 3,5 uur zijn ze bezig geweest om het aan te leggen. Steeds weer schoot het er uit voor het er goed en wel in zat. Tot er iemand op het lumineuze idee kwam om de 'kampioen infuus aanleggen' van het ziekenhuis erbij te halen. Hadden ze dat verdorrie niet 3 uur eerder kunnen bedenken. Drie weken heb ik in dat kamertje gelegen voor ik mondjes maat weer wat binnen kon houden. Totaal was ik 15 kilo afgevallen. Je hoopt natuurlijk op zo'n moment op steun van je omgeving en begrip. Je voelt je schuldig omdat je net getrouwd bent en voor zoveel ellende zorgt. Ik ben gelukkig gezegend met hele lieve ouders die werkelijk altijd er voor me zijn. Mijn moeder was dan ook dagelijks in het ziekenhuis, gewoon naast mijn bed een boekje lezen, maar dan voelde ik me in ieder geval niet zo alleen. Mijn man liet naar de buiten wereld een overbezorgde echtgenoot zien die superlief en bezorgt was. Hij regelde speciaal verlof van zijn werk omdat hij voor mij moest zorgen. Dat verlof gebruikte hij om languit op de bank te liggen en te zuipen.

Toen ik weer naar huis mocht begon ik al heel snel moeite te krijgen met lopen, en ik liep me suf. Ik kon nog steeds slecht tegen luchtjes dus stond met een afgewend hoofd het eten voor mijn man te maken, met een bak ik de aanslag als het toch fout ging. Verder nam hij me ondanks dat hij nog steeds zorgverlof had me niks uit handen en liet me geregeld weten hoe lui hij me vond. Soms ging ik samen met mijn moeder even gezellig naar de winkels, die uitstapjes werden om twee redenen steeds korter en minder frequent, het lopen lukte echt haast niet meer, en iedere keer als ik thuis kwam trof ik een boze echtgenoot. Hij was boos als ik sokjes had gekocht voor de kleine, want had ik ook aan hem gedacht. Toen ik alvast een setje hydrofyl luiers had aangeschaft ging hij helemaal uit zijn dak, had ik nu alweer wat voor dat kind en niks voor hem gekocht.

Bij de gynaecoloog aangegeven dat het lopen zo'n pijn deed, maar die deed dat af met bandenpijn, daar heeft iedere zwangere last van mevrouw. Nou ja dat moet je dus tegen mij niet zeggen he. Iedereen had er last van en scheen gewoon door te kunnen lopen dus ik liep dwars door alle pijn heen. Ik was zowel psychisch als fysiek een aardig wrak toen ik met ruim7 maanden zwanger op de wc zat en het me niet meer lukte om op eigen kracht op te staan. Het was 's ochtends vroeg, en ik heb daar gezeten huilend en wel tot mijn moeder om 12.00 uur vanuit haar werk naar mij toe kwam. Godzijdank had ze een sleutel van ons huis. Ze heeft me van de toilet afgeholpen, ik heb me vreselijk klein en nietig gevoeld maar was tegelijk vreselijk blij dat er eindellijk iemand was. Via een vriendin van de zwangerschapsgym ben ik bij een andere gyn terecht gekomen. Die had niet veel tijd nodig om te constateren dat ik  last had van bekkeninstabiliteit. Ik moest naar de fysio en kreeg een nieuwe afspraak mee. Zo ontzettend blij was ik met deze gynaecoloog die duidelijk naar me luisterde. Toen wist ik nog niet hoe snel ik haar weer zou zien

Toen we thuis kwamen van die afspraak, mijn moeder en ik, mijn man had geen interessen om mee te gaan naar die onzin, bleek de lift van onze flat stuk. Er waren wel twee liften maar een voor de even en de ander voor de oneven verdiepingen. Ik kon met geen mogelijkheid meer traplopen zelfs die ene verdieping niet. Dus noodgedwongen met mijn moeder mee naar huis. De volgende dag kreeg ik pijn, het kwam in krampen. Iedereen was aan het werk ik was alleen thuis in een huis dat niet van mij was. Ik wist niet wat me overkwam, het ene moment verging ik van de pijn, dan ebte het weer weg, maar met volle vaart begon de cyclus opnieuw. Ik wist inmiddels beter dan mijn man te bellen dus belde ik mijn moeder. Haar eerste logische vraag was, heb je dan geen weeen. Geen flauw idee natuurlijk want het was mijn eerste kindje maar mijn gevoel zij van niet. Mijn moeder is snel naar huid gekomen, schrok zich naar ik later van haar heb gehoord werkelijk bijna een rolberoerte van de pijn op mijn gezicht. Ze heeft me de auto ingeholpen en me naar het ziekenhuis gereden. Ook daar dachten ze natuurlijk bij een vrouw die 35 weken zwanger is en krampachtige pijnen aan weeen. Maar aangesloten aan zo'n fraai apparaat bleek mijn gevoel al snel waar te zijn. Het waren geen weeen. De krampen werden steeds ergere en de klok tikte door. Inmiddels midden in de nacht hebben ze iemand opgetrommeld die een echo kon maken. Uiteraard was mijn man inmiddels aanwezig want hij deed er wel alles aan om het plaatje van lieve echtgenoot te volharden. En tijdens werktijd kon hij nu eenmaal echt niet weg daarmee kon hij wel verklaren dat hij nooit mee ging op controles en zo, maar ja nu was hij er toch. Ik heb me nooit zo eenzaam gevoeld als die nacht. We waren samen ik had pijn en ik voelde me zo alleen. Ik denk dat ik me een stuk minder alleen had gevoeld als ik daadwerkelijk alleen in die ziekenhuis kamer had gelegen. De echo maakte alles heel duidelijk, ik had 7  grote stenen in mijn gal. Ze hebben geprobeerd het rustiger te maken en de pijn te dempen door medicatie, maar omdat ik vanwege de zwangerschap niet alles mocht was dat onbegonnen werk. In de ochtend stond er een chirurg aan  mijn bed. Hij voelde op meerdere plekken aan mijn buik en vroeg of het pijn deed, hmmm was geen pretje maar viel te doen. Ok zei hij terwijl hij zich omdraaide om weg te lopen, althans dat dacht ik. Hij draaide terug 'en dit?' vroeg hij terwijl hij op een andere plek licht duwde. Ik klapte zo ongeveer dubbel van de pijn. De chirurg maakte er niet veel woorden meer aan vuil, het enige wat hij nog vertelde was: 'ik zie u over een uur in de OK'.

Na de operatie werd ik wakker terwijl die 7 knikkers boven mijn hoofd hingen. Ik verging al snel weer van de pijn dit keer waren het wel weeen, en die voelen alles behalve prettig als je een verse snee van 20 cm over je zwangere buik hebt lopen. Tijdens de operatie had iemand met twee handen mijn baby vast gehouden terwijl de chirurg aan het snijden was, vandaar het forse formaat voor iets wat ze normaal met een kijkoperatie doen. Ik was tijdens die operatie exact 35 weken zwanger. Door weeenremmers hebben ze de bevalling nog uit kunnen stellen tot een maand na de operatie. Toen werd onze zoon geboren, Jari, een prachtig kereltje met zulke lange wimpers dat het hele ziekenhuis even langs kwam om te vragen of hier het kind lag met die lange wimpers. Ik moest nog een week in het ziekenhuis blijven voor ik naar huis mocht. Toen ik uiteindelijk met mijn kindje naar huis mocht kon ik nog niks, niet lopen niet al te lang zitten en staan lukte al helemaal haast niet. Het heeft twee jaar geduurt uiteindelijk voor ik zonder rolstoel kon.

Ondertussen ging het thuis heel slecht. Mijn man had een kwade dronk en dronk vaak. Hoe graag hij een kindje wilde, daar was niks meer van te merken. Ondanks dat alles zo moeizaam ging stond ik er thuis alleen voor. 's Nachts sliep ik amper zodat ik in ieder geval ondanks dat ik nauwelijks kon lopen eerder bij de baby zou zijn dan hij als hij wakker werd. Zijn gedrag werd van kwaad tot erger, er heerste altijd een sfeer van dreiging in huis. Ik had nog zoveel pijn dat ik ondanks alles het maar over me heen liet komen. Er was geen liefde van mijn man voor zijn zoon. Ondanks dat er niet echt iets gebeurde had ik constant het gevoel mijn kind tegen zijn vader te moeten beschermen. De dreiging was er wel steeds, ik heb wel eens gedacht, had hij maar geslagen dan was ik weg gegaan. Maar eerlijkheidshalve durf ik niet te zeggen of ik dat daadwerkelijh zou hebben gedaan. Door mijn bekkeninstabiliteit had ik ook regelmatig last van onstekingen aan mijn symfyse. Deze waren erg pijnlijk, maar mijn man wilde er niks van weten dat het te pijnlijk was om te vrijen, hij had als man tenslotte zo zijn behoefte. Als ik het uitgilde van de pijn tijdens de sex leek het wel of dat hem opwond in plaats van dat het hem afremde.

Onze zoon was net een jaar toen mijn man op een dag ineens mededeelde dat hij even naar zijn vriendin ging en daar ging slapen. Dat was voor mij de druppel, toen hij zijn tas had gepakt heb ik de dag erna gelijk een advocaat gebeld en heb de scheiding in gang gezet. Hij was erg verbaasd en had niet gedacht dat ik wilde scheiden. Uiteindelijk is de scheiding vrij makkelijk gegaan. Hij is op mijn aandringen nog twee keer langs geweest om zijn kind te zien en liet het daarna afweten.

Jari is inmiddels 14 en een prachtknul zijn biologische vader heeft hij voor het laatst gezien toen hij anderhalf was, als ik de keer dat we hem per ongeluk op straat tegen kwamen en zijn vader zijn hoofd omdraaide niet mee reken. Maar Jari was toen 4, hij herkende hem niet en we hebben het hem ook nooit verteld.