Gisteren was het eindelijk zo ver: ons eerste echte bezoek aan de verloskundige. Heel spannend, want hoewel we een goede echo met 9,5 week hadden gehad, had ik natuurlijk enorme twijfels en wordt 5% kans op een miskraam ineens erg groot...Gelukkig was ik de laatste dagen al weer wat rustiger. Ik merkte ineens dat mijn buik echt aan het groeien was (en niet alleen die darmen). Komt ook doordat ik de afgelopen weken elke dag in bikini rond liep of een luchtig jurkje (Toscane, 35 graden, heerlijk!!). En hier thuis moest ik ineens weer een spijkerbroek aan, pfff. De knoop kon niet meer dicht, ik schrok er van!
Zaterdag heb ik daarom een enorm grote stap gezet. Ik heb op internet een buikband gekocht. Zo eentje die je dubbel kunt vouwen en om je broekrand kunt dragen (Bella band). Dan kan je lekker je knoop en rits open laten zonder dat iemand het ziet of dat je broek afzakt. Gisteren is ie gearriveerd en het is echt ideaal! Wat relaxed zeg. Nu maar wachten op een echte grote buik zodat ik hem in z'n geheel kan dragen (nu is het nog een soort riem haha).
Maar ik dwaal af, de verloskundige dus. Gisteren zou dan voor het eerst het hartje worden beluisterd met de doptone. Ik heb natuurlijk uren op internet gespeurd naar ervaringen van vrouwen die 13 weken zijn en die ook dat onderzoek kregen. Wisselende uitkomsten: van 'het was direct te horen' tot 'ze was een half uur aan het zoeken en ik moest daarna terug komen voor een echo' En natuurlijk nog een hele hoop vreselijke verhalen van miskramen etc. Kortom, de spanning was te snijden in de wachtkamer!
Gelukkig mocht ik direct plaatsnemen op de onderzoeksbank. Ze voelde eerst waar de rand van de baarmoeder lag. Die lag boven het schaambeen en op de plek waar ik hem ook al dacht te voelen. Toen de doptone er op en ze zei direct: 'ik hoor hem al'. Hmm, ik hoorde alleen wat ruis, maar later heel duidelijk! Wat gaaf! Hartslag van 164, en mooi regelmatig. Helemaal goed.
Nu alles goed is en we officieel de riskante eerste maanden door zijn, gaan we het ook aan onze ouders en daarna de rest van de wereld vertellen. Dat vind ik ook wel heel spannend. Hoe langer je wacht, des te moeilijker het wordt. Terwijl het toch heel goed nieuws is. Beetje raar, maar ik sta een beetje vreemd in deze zwangerschap. Morgen gaan we eerst naar mijn ouders en dit weekend naar mijn schoonouders. Volgende week ben ik jarig en dan vertellen we het de rest van de familie en vrienden.
En gelijk maar kraamzorg geregeld en me ingeschreven voor 2 zwangerboxen.
Kom maar door met die dikke buik, want ik ben er klaar voor!
reacties (0)