Weer aan het werk

(een blogje van begin juli...)

Met trillende handen zit ik op de fiets en de tranen prikken achter mijn ogen. Ik ben misselijk en wil maar één ding: omkeren en terug naar mijn vijf maanden oude dochter.

Het geluid van voorbijrazende auto´s in de regen geeft deze vroege ochtend in juli een soort dramatische lading, perfect passend bij mijn humeur. Ik ben op weg naar het station, om voor het eerst sinds Isabels geboorte weer als adviseur naar een opdrachtgever te gaan. Ik heb het anderhalve maand weten uit te stellen door thuis te werken en zoveel mogelijk te doen via e-mail en telefoon, maar nu is het moment dan toch daar…

Op zich natuurlijk niet zo’n big deal, want papa is thuis en die is geweldig met zijn dochter. En eigenlijk vind ik het ook wel weer leuk om naast nieuwe mama weer even mijn oude zelf te zijn. Maar…hoe zal het gaan met drinken? Ons fanatieke flesweigeraartje is nog altijd niet tot de speen te verleiden. Wel hebben we geoefend met het eten van pap met een lepeltje, en dat gaat gelukkig redelijk. Maar ondanks dat kan ik het gevoel dat ik mijn dochter thuis laat verhongeren maar moeilijk van me afzetten. Toch ga ik de trein in - om met iedere afgelegde kilometer meer in de situatie te berusten.

Ik stap uit op Den Haag Centraal en voel me tussen alle naar hun werk snellende forenzen ineens weer verbazingwekkend goed op mijn plek. Hoewel alles anders is en nooit meer hetzelfde zal zijn, ben ik ergens diep van binnen ook nog gewoon gebleven wie ik was – en dat is eigenlijk wel een heel fijn besef. Sterker nog: ik heb dit alles toch ook wel een beetje gemist! Ik maak ineens weer deel uit van een grotere wereld, en naast het sluimerende schuldgevoel lukt het me om daar nu al voorzichtig van te genieten. En de dag is nog maar net begonnen.

Terwijl ik met de zon op mijn gezicht – hier wel! – in de richting van mijn bestemming ren (ik ben laat en moet de straat nog zoeken…heel handig), vis ik mijn telefoon uit mijn tas en bel naar huis voor een eerste update. Isabel blijkt vrolijk en heeft wat op de speen gekauwd. Hm, goed genoeg voor nu. Als ik haar had horen huilen was ik waarschijnlijk ter plekke omgekeerd en terug naar huis gegaan.

Een paar minuten te laat open ik de deur van de vergaderzaal. Pfff, daar gaat ie dan… Ik stel me voor en ga zitten. De overvolle agenda en het moordende tempo van de bespreking zorgen ervoor dat ik nauwelijks tijd heb om aan thuis te denken, laat staan om me zorgen te maken. En zo kan het dus gebeuren dat ik pas uren later, tijdens het eerste kolfmoment, weer op mijn telefoon kijk – en besef dat ik de boodschap van de eeuw heb gemist.

“OP!!!! 50 ml in 15 minuten!!!” zegt mijn schermpje. Een meegestuurd fotootje toont een klein meisje met vuurrode wangen en een knalgele Difrax-fles in haar mond. Ze kijkt verveeld in de camera alsof ze nooit anders heeft gedaan. Ik hap naar adem. Oooooh wat ben ik trots! Ze kan het dus wel!!!

Natuurlijk komt 50 ml niet eens in de búúrt van een volledige voeding voor een baby van vijf maanden, maar geloof me, voor een flesweigeraartje is het Heel Veel. Tien kilo lichter en volledig ontspannen huppel ik terug naar de vergaderzaal. Ik ben weer aan het werk – en mijn kind gaat niet dood van de honger! Ik heb een deel van mijn vrijheid terug. Halloooo werkend moederschap!