Clichés

‘Geniet ervan, want het gaat zo snel!’. Op vrijwel ieder kaartje dat in het kader van Isabels geboorte binnenkomt, prijkt dit vreselijke cliché. En ook zo’n beetje alle vrouwelijke kraamvisite drukt me bij het afscheid samenzweerderig op het hart ‘vooral te genieten, want ze zijn maar zo kort zo klein…’.

Dat ik de meeste dagen tot drie uur ’s middags in mijn kolossale post-bevallingspyjama rondwaggel, wallen heb tot op mijn kin, van top tot teen onder de spuugvlekken zit, regelmatig met mijn handen in het haar zit omdat ik niet weet waarom mijn baby huilt en zelf ook continu in tranen uitbarst, ontgaat de lieve mensen ongetwijfeld even. ‘Meid, geniet toch! Als je met je ogen knippert zijn ze groot!’

Was het maar zo, dacht ik soms. Wás ze maar vast een beetje groter. Kon ze maar naar me lachen om me te laten weten dat ik het zo slecht nog niet doe als mama. Was ze maar vast van die rotkrampjes af. Kon ze zichzelf maar vast een paar minuten vermaken. Natuurlijk vond ik mijn baby prachtig en natuurlijk hield ik zielsveel van haar, maar ik vond het toch ook best wel pittig, die eerste tijd. Genieten? Ik kon het woord niet meer horen. Keihard werken is het! Vierentwintig uur per dag!

En nu…

Nu is ze alweer vijf maanden. Zomaar, ineens. En ik kan toch echt niet anders dan toegeven dat ik inderdaad geen idéé heb waar de tijd gebleven is. Als ik de foto’s van Isabels eerste weken op de wereld weer bekijk, verbaas ik me erover hoe ontzettend klein ze was. Ik kan het me gewoon niet meer goed herinneren. En dat geldt ook voor de hectiek van de eerste maanden: ik weet ergens nog dat het zwaar was, maar echt voelen doe ik het niet meer. Om bij de clichés te blijven: een beetje zoals de pijn bij de bevalling, zeg maar.

Isabel is een lieve, blije baby die veel lacht en de oren van je hoofd kletst. Ze is een heerlijk meisje en ja, ik geniet me helemaal suf. Maar hoewel de eerste weken met haar natuurlijk heel bijzonder waren, moet ik zeggen dat ik ook wel blij ben dat ze nu wat groter is. Ze kan nu al zoveel en het is zo geweldig om haar te zien leren! Iedere ochtend verheug ik me op haar stralende lach als ik haar uit bed haal en ben ik weer benieuwd wat de dag gaat brengen. Want, nu ik toch bezig ben, een derde cliché is ook helemaal waar: het wordt alleen maar leuker!