Onverwachts: het ziekenhuis

Het is half zes in de ochtend en heel stil op de afdeling Verloskunde. Vannacht heb ik maar één baby geboren horen worden – en het was niet die van mijzelf. Godzijdank.

Ik hoor hier nog helemaal niet. Wat doe ik hier? Ik ben vandaag pas 25 weken zwanger! En ja, het is waar, ik was best benieuwd naar de kraamsuites en de zorg hier in dit ziekenhuis, maar ik moet zeggen dat ik daar nou ook weer niet zó’n haast mee had...Toch lopen de dingen vaak niet zoals je ze voor je ziet, blijkt maar weer eens.

Ach, ik had al wel vaker harde buiken gehad, al vanaf week 22. Maar ze kwamen en gingen steeds weer voorbij, en hielden nooit langer dan een uurtje aan. Ik maakte me er niet zo druk om – waar het kon laste ik gewoon wat meer pauzes in, en ’s avonds nam een ik ontspannende warme douche. En dat hielp wel. Dacht ik. Tot een paar dagen geleden…op dinsdagmiddag, om precies te zijn. Zóveel spanning op mijn buik dat ik alleen nog krom door de kamer kon schuifelen. En niets hielp. Een warm bad gaf wel even verlichting, maar zodra ik er weer uit opstond, begon het feest weer van voor af aan. ’s Nachts ging het door en toen ik woensdagochtend mijn college van die middag aan het voorbereiden was, besloot ik toch de verloskundige maar even te bellen. Ze kwam meteen. De hartslag van de baby was onregelmatig (SCHRIK! Tot nu toe was die altijd helemaal goed geweest!), en wat op dat moment verontrustender was: tijdens een inwendig onderzoek leek ik al wat ontsluiting te hebben. Reden genoeg om meteen actie te ondernemen: tussen de komst van de verloskundige en mijn opname in het ziekenhuis had nog geen half uur gezeten.

Een beetje verdwaasd onderging ik alle tests en onderzoeken,terwijl ik tussendoor vanaf mijn bed nogal last minute mijn colleges en afspraken probeerde af te zeggen, en mijn vriend telefonisch naar mijn kamer probeerde te loodsen. De echo liet een beweeglijke baby zien met wie op het eerste gezicht niets mis leek – behalve dat (toch vrij essentiële) hartje dan! Het leek in zijn ritme steeds ergens een slagje over te slaan en oh, wat vond ik dat erg. Toch was het niet direct iets om me zorgen om te maken, vond de gynaecoloog: dit kwam vaker voor als het hartje nog zo onrijp was. Wel plande ze een uitgebreide echo voor me in. Over de eerder geconstateerde ontsluiting kon ze vrij kort zijn: die was er (nog) niet! Wat een opluchting! Ook de meting van mijn baarmoederhals was goed, het hield niet over, maar was in ieder geval nog wel hetzelfde als bij de 20 weken-echo. Op zich hoopgevend allemaal... maar toen ze me aansloten op het CTG-apparaat, besloten ze me toch echt nog niet te laten gaan: de harde buiken bleven maar komen, heel regelmatig, om de 4 minuten. Ineens was er contact met het in vroeggeboorten gespecialiseerde AMC (overplaatsen of niet?), kreeg ik weeënremmers en stonden ze klaar met een kuur om de longrijping van de baby te versnellen. Ik was nog geen 25 weken zwanger – dit mocht echt nog niet doorzetten!

Een dag en een nacht vol onderzoeken en verwarring volgde. Gelukkig waren de verpleegkundigen lief en de uitslagen van de onderzoeken steeds goed, waardoor het AMC niet meer nodig was. Het vocht dat ik verloor bleek geen vruchtwater, en de baarmoederhals leek ook na 12 uur niet korter geworden. En, alsof ze me gerust wilde stellen, bleef de baby langer dan ooit vrolijk bewegen in mijn buik. In de nacht zwakten de harde buiken even af - om helaas in de ochtend weer net zo overtuigend terug te komen. Maar na een warme douche geschiedde het wonder: mijn buik werd rustiger! En dat bleef zo! In plaats van harde buiken om de 4 minuten, werden het er eerder 4 per uur. De weeënremmers sloegen eindelijk aan! Ik hoefde niet meer aan het CTG-apparaat, maar naar huis gaan zat er ook nog niet in. Eerst de onderzoeken van vrijdag afwachten en de medicatie afmaken.

Dus… hier lig ik dan. Inmiddels is het zeven uur op vrijdagochtend en ik heb een rustige nacht gehad, waarin ik zowaar wat heb kunnen slapen. Mijn buik voelt nu wel weer erg gespannen aan, maar de gynaecoloog denkt inmiddels dat dit misschien wel ‘gewoon’ bij mijn zwangerschap hoort. Als straks uit de onderzoeken blijkt dat ik na de 72 uur hier nog altijd geen ontsluiting heb, gaat het kennelijk niet om effectieve weeën, en mag ik gaan! Ik heb wat dat betreft wel goede hoop.

Alleen die uitgebreide echo die me straks nog te wachten staat – daar ben ik nog niet helemaal gerust op. Er komt speciaal een cardioloog uit het AMC om naar het hartje van mijn baby te kijken… fijn natuurlijk dat ze alles zo serieus nemen, maar ook wel een eng idee dat daar blijkbaar aanleiding voor is. Maar toch...op de 20 weken echo zag alles er toch nog zo goed uit?

Later meer over de echo...