Een vrolijk-niets-aan-de-hand-blogje

Wat heb ik al een tijd niet geschreven…
Tja, dat krijg je als het goed gaat. Schrijven is voor mij een geweldige uitlaatklep om mijn verdriet, frustratie, onzekerheid en boosheid een plek te geven. En omdat daar al wekenlang nauwelijks sprake van is (hoewel…onzekerheid is er ook bij 19+5 nog volop…ik krijg al buikpijn als ik aan de naderende 20 weken echo denk), is het een beetje stil van mijn kant.

Dit is eigenlijk heel jammer, want als ik later mijn blogjes teruglees, wil ik niet alleen over m’n miskraamellende lezen. Er groeit nu al 19 ½ week een kindje in mijn buik, dat me ongelofelijk blij maakt. En daarom komt hier maar ‘s een vrolijk niets-aan-de-hand-blogje – over schopjes in mijn buik, zwangerschapsdementie, yoga, dikke buiken en rare dromen.

Want die schopjes…die zijn er. Voor het eerst in week 16, nog heel zacht en heel sporadisch, en nu, met bijna 20 weken, krachtiger en dagelijks. Ik heb deze sensatie uitgeroepen tot het fijnste gevoel op aarde en ik vind het soms gewoon zielig voor mijn vriend dat hij dit nooit zelf zal meemaken (maar met het oog op die eveneens aan mij voorbehouden bevallingservaring heeft hij daar zelf volledig vrede mee). Vooral ’s avonds, als ik in bed ga liggen, duurt het niet lang voor ik het eerste gefröbel en geklop tegen mijn buikwand voel. Het is zo wonderlijk, dat er iemand in mijn buik woont die daar gewoon zijn of haar eigen ding doet en zich van mij en mijn Zeer Belangrijke Drukke Leven niets aan lijkt te trekken.

Dat Zeer Belangrijke Drukke Leven wordt helaas alleen maar drukker de laatste tijd, omdat ik alles wat ik bedenk, meteen weer vergeet. Zo kan het dus gebeuren dat ik drie keer naar dezelfde kast loop om ‘iets’ te pakken, zonder enig idee te hebben wat ik ook alweer zo dringend nodig had. Of dat ik bij het koken de helft van de ingrediënten vergeet, waardoor alles mislukt en ik opnieuw kan beginnen. Dat ik de dagen en bijbehorende werkafspraken door elkaar haal en op de meest vreemde momenten bij verraste opdrachtgevers op de stoep sta. Oh en dat ik mijn telefoon of tas of sleutels regelmatig kwijt ben en ze dan op de meest onlogische plekken terugvind, ligt eigenlijk zo voor de hand dat ik niet precies weet waarom ik er melding van maak.

Met zwangerschapsyoga hoop ik de rust in mezelf weer een beetje terug te vinden. En ik heb het idee dat dat wel aardig gaat lukken: ik heb me lange tijd niet zo relaxed gevoeld als afgelopen donderdagavond. Wel grappig om te merken dat mijn buikje nu al een beetje in de weg zit bij bepaalde oefeningen (al heb ik nu eigenlijk nog geen recht van spreken: de meiden die hun uitgerekende datum naderden kregen ze ook nog voor elkaar).

Ik ben echt apetrots op mijn buikje (waarom zeg ik eigenlijk steeds buikJE? Ik heb altijd een ultraplatte buik gehad, dus voor mij is dit niets minder dan een BUIK). Ik moet ‘m steeds bewonderen, in iedere spiegel, iedere winkelruit. Een beetje jammer is het wel dat ik overál ronder word (wie droomt er niet van zo’n perfect rond bolletje dat op je slanke lijf geboetseerd zit?), maar ach, ook die minder charmante vetreserves draag ik met liefde.

Wat ik vervelender vind, zijn de absurde, levensechte dromen waardoor ik de laatste tijd ’s nachts vaak met bonzend hart rechtop in bed zit. Om de meeste kan ik uiteindelijk lachen, maar als ik voor de zoveelste keer droom over een lege buik, een hartje dat niet meer klopt of mijn pasgeboren kindje dat na één dag spontaan in mijn armen doodgaat, dan ben ik echt een hele dag van slag. Iedere keer maken ze me onzeker: wat als het een voorspellende droom was?! Om het allemaal nog even erger te maken reageert de baby hier steevast op door zich de hele dag muisstil te houden... Ik zie ‘m me al uitlachen: stressende mamma - erg grappig.

Natuurlijk gaat niet alles soepel. Ik voel me lichamelijk erg goed, maar mijn gedachten maken me soms gek. Over een week hebben we de 20 weken echo, en als ik niet oppas, heb ik mijn kind in gedachten al een open ruggetje, een hartafwijking en talloze ontbrekende orgaantjes toegedicht. Waarschijnlijk is deze onzekerheid ook niet zo gek na twee miskramen. Ik kan de angst dat we ook afscheid moeten nemen van dit kindje, soms gewoon niet onderdrukken. Maar als ik mezelf in de hand houd en naar mijn lichaam luister, dan kan ik niet anders zeggen dan dat het eigenlijk allemaal heel goed voelt. De schopjes worden iedere dag sterker, mijn buik groeit 1,5 cm per week in omvang, en de verloskundige is tevreden. Voor nu heb ik echt niets méér te wensen!