Echostress

…en zo zijn er dan dus gewoon periodes waarin je van de ene schrik in de andere rolt. Bel je de verloskundige even voor je harde buiken, lig je ineens 3 dagen aan de weeënremmers in het ziekenhuis. Lijkt het gevaar voor een te vroege bevalling dan eindelijk geweken, krijg je ineens een echo die je wereld op zijn grondvesten doet schudden.

Maar waarom weet ik niet precies. Is het echt zo erg wat ze gezien hebben, of lijkt het zorgwekkender dan het is? Ik weet niet wat ik ervan moet vinden en wat ik nu moet voelen. Of ik bang moet zijn of gerustgesteld. De ene arts lijkt er voldoening uit te halen om de meest enge scenario’s te schetsen(hoe zeldzaam sommige ook zijn), de andere is juist luchtig en vol vertrouwen – en spreekt zelfs van een ‘goede uitslag’.

Het hartje van mijn baby slaat onregelmatig. Dat was ook de reden voor deze echo. Helaas was daar in de afgelopen dagen geen verandering in gekomen… Het slaat een tijdje regelmatig, krijgt dan een periode waarin er steeds een extra slag gemaakt wordt, waarna het zich weer even moet herstellen voordat het weer overgaat in een regelmatig geluid. Aan het hartje zelf was niets te zien, het ziet er gewoon helemaal mooi ontwikkeld uit, met alles erop en eraan. Het kan iets met de geleiding in het hartje zijn, dat gewoon nog volop in ontwikkeling is - en schijnt wel vaker voor te komen. Vaak gaat dit vanzelf over. Maar ik moet wel 2x per week op controle komen, voorlopig.

Er kwam ook nog iets anders uit de echo – en daar had ik dus even totaal niet op gerekend. Bij het meten van het kindje bleek dat de botten in haar bovenbeentjes en -armpjes te klein zijn voor de zwangerschapsduur. Waar ze met 20 weken nog prachtig in het midden van het midden van de curve zat, valt ze vijf weken later overal buiten… Haar hoofdje en buikje vielen nog nét op de onderste lijn, maar de rest dus niet…

Meteen vlogen mogelijke oorzaken ons in de echokamer om de oren. Eerste indicatie van een serieuze groeistoornis? Misschien, maar dat moet de tijd uitwijzen. Over 4 weken heb ik weer een groeiecho. Chromosomale afwijking? Is ook een mogelijkheid, maar daar vonden ze verder geen aanwijzingen voor. Vergroeiingen aan het skelet? Nee, uitgesloten. Alle botten zagen er gezond en sterk en goedgevormd uit. Pas een uur na de echo opperde een andere gynaecoloog de mogelijkheid dat het misschien ook gewoon een kleiner kindje zou kunnen zijn. Wij, als haar ouders, zijn ook niet zulke reuzen… En hoor je niet vaker dat kindjes te klein zijn en dan plotseling alsnog een groeispurt doormaken?

Ons meisje zag er verder perfect uit. Ze hebben de 20 weken echo helemaal overgedaan, nog veel uitgebreider zelfs, en er waren helemaal geen afwijkingen te zien. Dat is natuurlijk een goed teken, maar waarom laat ik me dan zo onzeker maken door bepaalde artsen? Ik kon gisteren alleen maar huilen. Helemaal in de war, terwijl dat misschien helemaal niet nodig is…

Nu ik weer thuis ben, lukt het me af en toe om wat te relativeren. Ik voel de kleine lekker rondstuiteren in mijn (helaas nog altijd harde) buik, en het voelt eigenlijk gewoon nog altijd goed. Wie zijn al die andere mensen om over haar te oordelen? Mag ze zich niet op haar eigen manier, in haar eigen tempo ontwikkelen? Wie bepaalt wat normaal is en wat niet?

Ik moet dit allemaal even op me laten inwerken en snap nog niet goed wat ik met al deze informatie en de extra controles moet. Het ging zo goed, en nu hebben we er toch wel echt een paar zorgen bij… weer een duidelijke bevestiging van het feit dat niets vanzelfsprekend is! Maar hopelijk komt alles goed.