Toch wel in spanning

Wat was ik trots op mezelf. De eerste weken lukte het me wonderbaarlijk goed om rustig te blijven en van mijn zwangerschap te genieten (ja echt!). Ik dacht er gewoon maar niet over na, had mijn belevingswereld beperkt tot het huidige moment en probeerde me niet gek te laten maken door de hormonen. De eerste echo had ik bewust niet te vroeg gepland (de vorige keer hebben de vele echo’s me qua stress 10 jaar van mijn leven gekost), dus die was steeds nog lekker ver weg.

Maar nu valt het niet meer ontkennen…De Echo komt dichterbij: aanstaande maandag rond 12 uur zal ik weten of er iets in mijn buik zit. En of het leeft. Brrrrr. Met de dag neemt het vertrouwen af en de onzekerheid toe. Ik, altijd positief ingesteld, ga negatiever denken en het erge is dat ik het niet kan helpen. De ochtenden zijn het ergst. Als ik nog maar net wakker ben, slaat de angst al toe dat ik niet meer misselijk word, of dat mijn borsten geen pijn meer doen. Dat de bruinige afscheiding die ik al twee weken ’s ochtends heb vandaag ineens verandert van weinig naar veel, en bovendien helderrood wordt.

Eigenlijk wil ik helemaal geen echo! Laat mij maar lekker in de waan dat het goed zit in mijn buik. Ik wil geen slecht nieuws! En al helemaal niet nu, nu ik al mijn aandacht en concentratie en creativiteit nodig heb voor het afronden van het project waar ik vijf jaar aan heb gewerkt.

Het is wat het is, ik weet het. Maar wat hoop ik toch dat het deze keer goed mag zijn...