In reservetijd

Haastig stuiter ik vanuit de regen m’n huis in, en probeer (om tijd te besparen) zowel met mijn rechtervoet de voordeur dicht te schoppen als mijn paraplu in te klappen. Terwijl mijn losse veter tussen deur en deurpost blijft haken en ik mezelf bijna een oog uitsteek, beland ik nogal onelegant op de deurmat. De druppels die eerst op mijn paraplu zaten trekken nu een spoortje langs de pasgeverfde muur, maar ik heb wat anders aan mijn hoofd en besluit ze te negeren.

Ik spring op en mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kan ECHT niet meer wachten. Het moet NU, want anders word ik gek. Kan ik al plassen?

Misselijk van de zenuwen trek ik een 2 voor 5 euro test uit het Kruidvat-zakje. Zes druppels, waarvan de eerste twee op tafel belanden omdat mijn handen zo trillen. Ik durf eigenlijk niet te kijken, maar doe het toch…om voor de derde keer in negen maanden tijd vrijwel meteen twee roze streepjes te zien verschijnen.

***

Ik kan het bijna niet geloven, maar ik ben weer zwanger! Van een hele nieuwe baby, gemaakt in reservetijd, want onze zelf ingelaste baby-time-out van 4 maanden is officieel nog helemaal niet voorbij.

Wat was het fijn om een paar maandjes niet met zwanger worden (en vooral blíjven) bezig te zijn. Om weer te ontdekken dat er meer mooie dingen zijn in het leven (dat is gewoon écht zo!). Maar toch…ging het kriebelen. En het gevoel dat we er weer klaar voor waren was vorige maand ineens zó sterk, dat we onze voorraad condooms ritueel hebben verbrand (nou ja, niet echt, maar het was wel volkomen terecht geweest – wat een ondingen!), en er gewoon maar weer voor zijn gegaan. Iets eerder dan gepland, maar dat was oké, vonden we – want hoe groot is de kans nou helemaal dat het in één keer raak is? Nu weten we het: groot genoeg.

Ik ben blij, maar op een heel realistische manier. Vandaag ben ik zwanger, morgen kan het weer voorbij zijn. En hoewel het echt spannend is en ik vaak genoeg onzeker ben, heb ik me voorgenomen om dankbaar te zijn voor iedere dag dat ik dit kindje in mijn buik mag dragen. En vooral niet te ver vooruit te kijken. Uiteindelijk gaat het toch zoals het gaat.

Maar het is wel een hele nieuwe kans – en bovendien… drie keer was scheepsrecht, toch?