Zij wel

“Ik had Marijn net aan de telefoon.”
Mijn lief kijkt me vanuit het bad zo ernstig aan dat ik bijna in de lach schiet. De vrolijke schuimkoppen in zijn haar doen, in combinatie met zijn grafstem, bijna surrealistisch aan.
“Ik moet je iets vertellen,” vervolgt hij zacht. “Ik heb slecht nieuws voor je.”

Mijn hart lijkt een slag over te slaan. Zou er iemand dood zijn? Ongeneeslijk ziek? Ontslagen misschien? Zijn huis uitgezet? Tientallen rampscenario’s trekken in een fractie van een seconde aan mijn ogen voorbij.

“Wat dan?!” Mijn stem klinkt raar.
“Ach,” zegt hij met een vies gezicht. “Zij wel.”

Even kijk ik hem niet-begrijpend aan, maar dan valt het kwartje. De verslagen indruk die hij maakt…de pijn in zijn ogen en de frustratie in zijn stem… Het kan gewoon niet anders: we hebben er weer een zwangerschap bij.

Ik slaak een diepe zucht. Van pure opluchting. Even vraag ik me af of hij een nieuwe, gewenste zwangerschap eigenlijk wel als ‘slecht nieuws’ mag bestempelen… maar ik besluit al snel van wel. Als je intens verdrietig bent, en zwaar teleurgesteld, en heel erg gefrustreerd, en superboos op de wereld – dan mag dat. Even. Net als het gooien met veel te duur servies, het wegwerken van drie flessen wijn op een doordeweekse avond, het troostkopen van nóg maar eens vier paar schoenen en het uit het raam kieperen van de zeldzame dertiende-eeuwse bierpulcollectie van je ex. Allemaal niet zo heel handige acties waar je achteraf gegarandeerd spijt van hebt, maar die op het moment zelf voor zoveel ontlading zorgen.

Ik ga op mijn knieën naast het bad zitten en sla mijn armen om hem heen. Mijn kleren worden nat, maar daar kan ik me niet aan storen. Ik voel zijn pijn, en de mijne. Het verdriet om onze twee miskramen is nog altijd springlevend – en dan is het toch lichtelijk confronterend (zeg maar gerust: wreed) als het goede vrienden wel meteen lukt. In één keer, probleemloos en onbezorgd door de kritieke eerste drie maanden heen. AAARGH.

Maar hoe hard het ook is – het is onvermijdelijk! We kunnen moeilijk van onze vrienden vragen op ons te wachten (hoewel dat wel heel relaxed zou zijn...;-)). Nee, ik ben bang dat er niets anders opzit dan het aloude principe volgen van ‘even slikken en weer doorgaan’. En echt, ik gun het iedereen. Het is zoiets moois dat je overkomt! Maar OH, wat is het moeilijk af en toe, om alleen maar te kunnen hopen dat het voor ons ook ooit gaat gebeuren! Dat drie keer ook voor ons scheepsrecht wordt!