Het juiste afscheid

Ik bestudeer de kale muren van het toilet en neem me voor ze toch echt het komende weekend te gaan verven. Het is de moeite waard, besluit ik, want wie weet hoeveel tijd ik hier nog ga doorbrengen in afwachting van mijn miskraam? Ik heb nu twee avonden achter elkaar een dosis misoprostol ingebracht – maar behalve een doorwaakte nacht met krampen en een minimale hoeveelheid bloedverlies heeft het me maar weinig opgeleverd.

Flarden van herinneringen aan de curettage van november trekken aan me voorbij en lijken me te willen voorbereiden op een herhaling. Ik zucht en heb me al bijna bij dit scenario neergelegd, als ik ineens iets voel glijden. Zou het dan toch…?! Met een plofje belandt er iets rozeroods op het witte porselein. Met een mengeling van fascinatie en afschuw probeer ik iets in de ronde vorm te onderscheiden, maar ik kan er niets van maken. Heb ik nu zojuist een rauwe hamburger gebaard?

Ik staar ernaar en bedenk dat ik besloten had om mijn kindje deze keer te begraven, in plaats van het door te spoelen, zoals ik de vorige
keer in een vlaag van verstandsverbijstering heb gedaan. Maar nu ik hier zo op mijn knieën voor de toiletpot zit, voel ik niet de minste behoefte om het uit het toilet te vissen. De emoties die ik verwacht had zijn nergens te bekennen en dit wat hier ligt voelt niet als iets van mij. Ik voel me schuldig – maakt dit mij een slechte moeder? Is dit waarom het opnieuw is foutgegaan? In een opwelling druk ik op de knop. Met het vruchtje hoop ik ook dit nare gevoel weg te spoelen.

**

Totaal onverwachts blijk ik de volgende ochtend een nieuwe kans te krijgen. Ik ben weer op mijn sfeerloze toilet, als ik plotseling iets zie hangen. Het lijkt een stolsel en het laat niet los. Een wc-papiertje biedt uitkomst en ik kan het niet laten om ernaar te kijken. De schok is groot als ik in de chaos een heel klein kindje herken…met oogjes, beginnende armpjes en beentjes. Gek genoeg is het niet eng, ik vind het heel erg lief! Mijn kindje. Ik word overvallen door emoties in alle soorten en maten, maar de dankbaarheid overheerst. Het voelt als een bijzonder cadeau dat ik alsnog afscheid mag nemen op de manier die ik voor ogen had.

En zo zitten we heel vroeg op een mistige zaterdagochtend op onze knieën in de tuin. Mijn vriend graaft een gat aan de voet van onze mooiste boom, en ik houd het sigarenkistje vast. Ik heb er een lief plaatje opgeplakt, want de spreuk ‘Roken is Dodelijk’ leek me als graftekst toch niet zo geschikt…Als het kistje onder de grond verdwijnt slik ik even. Er lijkt iets van me af te vallen en ik voel me lichter. Alsof ik deze gebeurtenis een plekje geef. Heel letterlijk.

Hand in hand lopen we naar het tuinbankje en kijken van het grafje naar elkaar. Hoe verdrietig ook, dit is wel heel bijzonder.