Of toch...WEL?!!!!

In de steriele echokamer bestudeer ik met een schuin hoofd de donderwolken boven het hoofd van mijn vriend. Wat overigens nog best een uitdaging is als je tegelijkertijd, onhandig wiebelend op een been, je broek probeert aan te trekken. Zijn gezicht is strak, zijn ogen spuwen vuur. Dit wordt geen gezellige terugrit, realiseer ik me.

Natuurlijk, hij is blij. En opgelucht. Mijn sterke voorgevoel dat het mis was, blijkt onterecht. Sterker nog: ons miniatuurkindje maakt het goed en is in een paar dagen tijd bijna verdubbeld in lengte!

Maar dankzij mij en datzelfde voorgevoel – of zeg maar liever ‘rotsvaste overtuiging’, dat komt meer in de buurt – heeft hij wel twee dagen lang geloofd dat het einde verhaal was. We hadden het rouwproces al ingezet, zeg maar. We waren al afscheid aan het nemen en ik had al besloten dat ik eerst een week wilde afwachten of mijn lichaam de miskraam zelf op gang zou brengen, en dat ik daarna een curettage wilde. Allemaal onterecht.

Als we naar de auto lopen zucht hij diep. Ik voel me ontzettend klein. Hoe kan dit? Mijn intuïtie is zo sterk, mijn gevoel klopt vrijwel altijd. Zodanig zelfs dat niet alleen ikzelf er blindelings op vertrouw, maar mijn lief kennelijk ook. En nu heb ik het gewoon finaal mis! En begrijp me niet verkeerd, ik ben ONTZETTEND BLIJ dat dat zo is! Maar het zorgt er wel voor een boel verwarring. Ik heb het gevoel dat ik langzaam krankzinnig aan het worden ben. Zou dit nu het werk kunnen zijn van die befaamde hormonen? Ze zijn zo geruisloos mijn leven binnengeslopen dat ik ze nauwelijks opgemerkt heb, en nu nemen ze langzaam maar zeker bezit van me! Nuttige info is het wel, want nu weet ik in ieder geval dat ik mezelf gewoon niet meer zo serieus moet nemen. Helaas weet mijn vriend dat nu ook…;-)

Wat is dit heftig zeg. Ben benieuwd of er meer mensen last hebben van dit soort waanbeelden, angsten en gedachten. Maar hoe dan ook…ik ben ondanks alles nog steeds zwanger en dat is geweldig!!!!