Dus toch...niet goed

“Voor het eerst durf ik me een beetje blij te voelen”, schreef ik twee dagen geleden nog in mijn blog. Het zien van een kloppend hartje op de echo had me een gevoel van opluchting en vertrouwen gegeven. Zou het dan toch zo mogen zijn deze keer? Ik was het bijna echt gaan geloven.

Maar ik had mijn blog nog niet gepost, of de ellende begon. Ineens werd ik overvallen door een heel raar, onbestemd gevoel. Ik voelde me bang en somber en leeg en alleen. Omdat ik ook ontzettend moe was ben ik maar gaan slapen, in de hoop dat het de volgende ochtend over zou zijn…van mijn serene zen-stemming van nog geen uur geleden was niets meer over.

Nou…nee dus. Het was nog veel erger. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lichaam, had voortdurend het gevoel dat ik op een andere planeet was gedropt en dat niets meer hetzelfde was. Ik herkende mezelf niet meer. Iets heel engs, dat me dus een paar paniekaanvallen bezorgde. En het feit dat ik dat dacht te herkennen als de aankondiging van mijn vorige miskraam, hielp ook niet echt mee, zeg maar. Hoe mijn vriend me ook probeerde te kalmeren, het ging gewoon niet over. “Er klopt iets niet. Er is iets mis”, zei ik tijdens het eten tegen hem. Wat dat precies was kon ik toen nog niet zeggen – het was óf iets naars met mijn zwangerschap, of ik draaide zelf gewoon volledig door (al dan niet onder invloed van de hormonen). Na een minuut of 10 kregen we ons antwoord alsnog, toen ik iets langs mijn bovenbeen voelde lopen. Ja hoor, bloed. En het was helderrood.

Het onbehaaglijke gevoel verdween op slag en heel even was ik op een vreemde manier opgelucht. Ik was dus niet gek!!! Maar daarna werd ik alleen maar heel erg verdrietig. En boos. Maar voelde ik me vooral heel erg lamgeslagen. De tweede miskraam in 4 maanden tijd. Hoe gaan we daar in vredesnaam mee dealen?

Nu zijn we weer een dag verder en ik krijg morgen maar weer eens een echo. Het bloedverlies heeft niet doorgezet, sinds gisteravond ben ik alleen nog maar een beetje bruin verloren. Wel zeurt mijn onderbuik al de hele dag. Niet constant, maar vaak genoeg om me er voortdurend van bewust te zijn. Het vervelende is nu dat ik toch weer hoop krijg, naarmate het bloedverlies langer uitblijft. En dat slaat helemaal nergens op. Het is gewoon mis, ondanks de goedbedoelde woorden van de verloskundige (“dit gebeurt wel vaker!”) en de goede echo van nog maar vier dagen geleden (lijkt wel een eeuwigheid).

I don’t want to jinx it, schreef ik zaterdag ook.
Nou…kennelijk heb ik dat dus toch gedaan...